Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2007

Ποιος ξέρει γιατί…
















Η μάνα του έδειχνε καταφανώς την προτίμησή της στον άλλο γιο, στον αδελφό του. Γιατί; Ποιος ξέρει;… Αδυναμίες. Τότε δεν υπήρχαν και πολλές ψυχολογικές θεωρίες, ούτε και ήταν καμιά μορφωμένη γυναίκα. Έτσι ένοιωθε, έτσι έκανε.

Εκείνος έπρεπε να κοιμάται στο κακό κρεβάτι, να τρώει το μικρό κομμάτι, να μάθει, πως οι αγκαλιές δεν είχαν φτιαχτεί γι’ αυτόν. Από παιδί έπρεπε να δουλεύει, για να σπουδάσει ο μικρός. Νυχτερινό πήγε κι αυτό γιατί είχε τόση όρεξη για μάθηση. Όρεξη, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να τον είχε κάνει κάτι σημαντικό στον τομέα των Γραμμάτων.

Μορφώθηκε μες απ' τη ζωή, στο πεζοδρόμιο, διάβασε βιβλία πολλά, έγινε λαϊκός πολυμαθής. Εκείνο που δεν έμαθε ποτέ ήταν, τι θα πει αγάπη. Απελπισμένος την έψαχνε στις γυναίκες, σε πρόσκαιρες και μόνιμες –συχνά ταυτόχρονες- σχέσεις. Ερωτευόταν άβγαλτες πιτσιρίκες, ερωτευόταν τις υπηρέτριες… Ήθελε άραγε εξουσία; Ποιος ξέρει…

Ήταν φιλόδοξος, είναι η αλήθεια, δούλεψε πολύ, είχε και το μυαλό να κάνει λεφτά σε μια εποχή δύσκολη. Αυτό ήταν το επίτευγμα της ζωής του. Αυτό και το μοναδικό, που είχε να προτείνει στους ανθρώπους ως δώρο και αντίτιμο για λίγη τρυφερότητα. Για λίγο ενδιαφέρον, έστω και πλαστό. Το χρήμα.

Δεν είχε μέσα του άλλα για να χαρίσει. Δεν είχε πάρει και πολλά, για να έχει…

Παντρεύτηκε δις, έκανε παιδιά μπόλικα. Κάποιο απ’ όλα θα τον αγαπούσε, μοιάζει να σκεπτόταν, δεν μπορεί… Κι όμως μπορεί. Δεν τον αγάπησε ποτέ κανένα.
Γιατί; αναρωτιόταν μέσα του σ’ όλη του τη ζωή.

Γιατί; αναρωτιέμαι κι εγώ τώρα. Τώρα που πια λείπει...

Μπορώ μόνο να θυμηθώ, πώς όταν σε κοίταζε, ήταν σα να σου λέει:
«Σ’ αγαπώ, αλλά μόλις δω αντίκρισμα, θα σε τσακίσω».
Ναι… αυτό ήταν μάλλον το γιατί… Όσο κι αν αποζητούσε την αγάπη, πάντα διαφαινόταν από πίσω η επιθυμία να εκδικηθεί. Να εκδικηθεί τον άνθρωπο εν γένει…

Τον άνθρωπο, που μέχρι το τέλος είχε το πρόσωπο γυναίκας…

(Το Greenfields ήταν το αγαπημένο του τραγούδι. Ποιος ξέρει γιατί…)

8 σχόλια:

  1. Οι καημένοι οι άνθρωποι... Μερικές φορές ούτε αυτοί καταλαβαίνουν τον εαυτό τους, αλλά ούτε κι οι άλλοι έχουν τη διάθεση να τους καταλάβουν. Κρίμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα τείχη που υψώνουμε μπορεί να μην φαίνονται, οι άλλοι όμως τα νιώθουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κρίμα. Απλά αναρωτιέμαι αν όντως καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι τι πραγματικά χάνουν. Ή έστω αν καταλαβαίνουν πως χάνουν κάτι. Πολύ θλιβερό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πρέπει να βιωσεις την αγάπη σαν παιδί, για να ανοίξει ο δίαυλος. Αλλιώς, πάντα θα την ψάχνεις θεωρητικά, αλλά δε θα ξέρεις πώς να τη δώσεις και πώς να την πάρεις. Σε βουλωμένα λούκια δεν κυκλοφορεί συναίσθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα.
    Εγώ θα πω έναν αγαπημένο μου στίχο:
    "Come back early or NEVER come".
    (Louis MC Neice).
    Η αναζήτηση της αγάπης και η συνεχής ματαίωσή της,ίσως ακριβώς λόγω της τόσο έντονης αναζήτησης,είναι πιθανόν να κάνει δήμιο ή θύμα έναν άνθρωπο(καμιά φορά είναι οι 2 όψεις του ίδιου νομίσματος).
    Λυπάμαι για μια την μη εκπλήρωση μιας τέτοιας αναζήτησης μέσα σε μια ολόκληρη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από χτές ήθελα να σχολιάσω το ποστ-ακι.. Και σήμερα διαβάζω τις απαντήσεις που δίνονται σα σχόλια στο ποστάκι και ακούγονται ως βάλσαμο στα δικά μου αυτιά, στα δικά μου "γιατί" που δημιουργούνται, στις απορίες που γεννιούνται εύλογα θαρρώ.. Γιατί κάποιος άνθρωπος προτιμά να χάνει;; Καταλαβαίνει άραγε τι πραγματικά χάνει;; Γιατί γίνεται θύτης και θύμα μαζί;; Γιατί πρέπει να ανέχονται οι γύρω (που συναισθηματικά εμπλέκονται με αυτόν ή που δεν εμπλέκονται συναισθηματικά και είναι απλοί "θεατές") παρόμοιες προβληματικές συμπεριφορές;
    Ερωτήματικά χωρίς απάντηση, "γιατί" που δεν έχουν καμία λογική εξήγηση.. και ίσως δεν πρέπει να μπαίνουμε ούτε στη διαδικασία να τα εξηγήσουμε.. Γιατί είναι περαν της λογικής..
    Προσωπικά, πληγώνομαι από τους ανθρώπους που με την πεισματική τους συμπεριφορά δημιουργούν χάσματα, από μόνοι τους (!) και προτιμούν να τα αφήνουν ανοικτά σαν ανοιχτές πληγές που πληγώνουν πιο πολύ τους ίδιους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 3 pad, κρίμα...

    debby, αν τα νοιώθουν, λέει... παίρνει κι από 2-3 τουβλάκια ο καθένας... νά 'χει να παίζει...

    lote alcarin, κάτι καταλαβαίνουν... ότι από ένα σημείο κι έπειτα φέρουν κι οι ίδιοι ευθύνη δεν καταλαβαίνουν...

    dawkinson, ναι, ρε γμτ... αναρωτιέμαι, αν μπορεί κανείς να κάνει κάτι για κάποιον άλλον... αν υπάρχει "ετεροχρονισμένο" tu-bo-flo...

    gitsaki, κάποια στιγμή στο τέλος μονολογούσε "Μα γιατί είμαι έτσι;"

    leila, ναι... κι οι πληγές φτιάχνουν πληγές... και η ζωή συνεχίζεται πληγωμένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είχα την "τύχη" να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο που το μόνο αντίδωρο σε όλη την αγάπη που του δόθηκε από τους φίλους και τις αγαπημένες ήταν η οργή. Ήταν ένας άνθρωπος τόσο δυστυχισμένος, τόσο λίγος στο να δώσει και τόσο πρόθυμος στο να αρπάξει που και όταν του προσφερόταν κάτι απλόχερα το μαγάριζε με το μίσος που έδειχνε αναίτια. Κι όμως είχε γεννηθεί σε μια οικογένεια αγαπημένη. Ωστόσο, σε κάθε γυναίκα έβλεπε κι έναν εχθρό. Ίσως δεν το παραδεχτεί ποτέ, αλλά μια από τις αιτίες αυτού του μίσους είναι ότι σε μικρή ηλικία βιάστηκε από μια μεγαλύτερη γυναίκα και δεν αντιμετώπισε ποτέ αυτό το τραύμα. Τόσο κρίμα να συνεχίζει να χάνει τη ζωή του, ακόμη και σήμερα που σας γράφω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή