Άντε πάλι με τις ερωτήσεις...

Έχει νόημα να παλεύεις να σώσεις τα «σωσμένα»;
[τι γλώσσα κι αυτή η ελληνική!]
Να τα περιθάλπεις;
Να υποφέρεις καθημερινά μαζί τους μέχρι το αναπόδραστο τέλος;

«Αγάπη» πρέπει να ονομάζεται αυτή η προσπάθεια...
Ίσως κι «Αδυναμία».
Μα και σε τούτη τη λέξη την ίδια σημασία δεν αποδίδουμε;
«Του έχω αδυναμία»

Είναι εντέλει η αγάπη αδυναμία;
Ή είναι η υπέρτατη δύναμη; Να αφήνεσαι έκθετος στον πόνο;


Και: υπάρχει τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο που να μην είναι άκρως αντιφατικό;

"Κάτι" εντελώς προσωπικό

Κάτι πέρασε σαν αστραπή απ’ το μυαλό μου
-μεταξύ ύπνου και ξύπνιου-
και μ’ έκανε να νοιώσω όμορφα· σχεδόν αγαλλίαση...
Αμέσως προσπάθησα να το επαναφέρω –ή μάλλον να το πρωτοφέρω- στο συνειδητό,
μα μου ήταν αδύνατο.
Αναπαρήγαγα κάθε πιθανό συνειρμό, τίποτα...
Οι συνειρμοί αυτού του ενδιάμεσου επιπέδου έχουν δικούς τους νόμους·
αν έχουν κάποιους νόμους...
Πάντως... να, που κάτι υπάρχει που με κάνει ακόμα να νοιώθω καλά.
Μπορεί να μην θυμάμαι τι είναι,
μπορεί να είναι και κάτι εντελώς νέο, που δεν έχει ακόμα αναδυθεί,
αλλά κάτι είναι εκεί και περιμένει να το ανακαλύψω.