Header Painting by Agapi Hatzi

Κυριακή, Μαΐου 28, 2017

Περί "θετικής σκέψης"


Διαβάζω διάφορα άρθρα και αναλύσεις πώς η σύγχρονη προπαγάνδα της θετικής σκέψης και της προσωπικής ενδυνάμωσης, στην πραγματικότητα αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και μας υπνωτίζει, ώστε να δεχόμαστε αμαχητί την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που συμφέρουν τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές.

Αυτές οι σκέψεις έχουν μια βάση, διότι ανέκαθεν όλα τα ρεύματα τα οικειοπούνταν οι κυρίαρχοι και τα διαστρέβλωναν προς όφελός τους. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Εστιάζουν στις lifestyle παραμέτρους αυτής της τάσης, και ποντάρουν στην έτσι κι αλλιώς υπνωτισμένη από τις διαφημίσεις κοινωνία. Και πετυχαίνουν. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι εν λόγω θεωρίες και πρακτικές είχαν εξ αρχής αυτόν τον σκοπό ή ότι επιφέρουν αυτό το αποτέλεσμα.

Ο άνθρωποι που ασχολούνται ουσιαστικά με όλα αυτά και όχι με το φαίνεσθαι της ιστορίας, κάθε άλλο παρά «ιδιώτες» είναι. Αντιθέτως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένοι και κινητοποιημένοι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής και του περιβάλλοντος. Είναι άνθρωποι που δρουν εθελοντικά σε όλους τους τομείς, δημιουργούν μικρές νησίδες ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, κοινότητες γεμάτες πολυποίκιλα ενδιαφέροντα και χρήσιμες δραστηριότητες.

Το να ασχολείσαι με το να βελτιώσεις τον εαυτό σου δεν σε οδηγεί στην αποξένωση και στην κοινωνική αναισθησία. Σε «ξυπνά» προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτοχρόνως.
  • Αυτό που σε υπνωτίζει και σε οδηγεί σε μια εφιαλτική πραγματικότητα είναι η διαρκής ενασχόληση με πρόσκαιρες ειδήσεις που προάγουν το φόβο και την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο εν γένει.
  • Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η διαρκής επίρριψη ευθυνών στους άλλους, στις συνθήκες, στην κοινωνία, στις διεθνείς συνωμοσίες.
  • Αυτό που σε υπνωτίζει είναι η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ελέγχου πάνω στην ίδια σου τη ζωή.
Ακόμα κι αν δεν έχει ο άνθρωπος τον απόλυτο έλεγχο, όταν πιστεύει πως μπορεί να διαχειριστεί αν μη τι άλλο την προσωπική του ζωή, τον κάνει να προσπαθεί, να παλεύει, ενώ το αντίθετο τον κάνει να νιώθει άχρηστος, ανήμπορος, να καταθέτει τα όπλα, βγάζοντας μόνο χολή και μεμψιμοιρώντας.

Παίρνοντας στα χέρια τη ζωή μας, προσπαθώντας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και το κοντινό μας περιβάλλον, μας καθιστά μέρα με τη μέρα δυνατότερους, μας οπλίζει με αυτοπεποίθηση και έτσι μπορούμε να αγωνιζόμαστε και για το κοινωνικό σύνολο.

Κι αν δεν με πιστεύετε, απλά ρωτήστε ειλικρινά τον εαυτό σας: ποιους ανθρώπους θαυμάζετε, σε ποιους θα θέλατε να μοιάζετε, ποιους ζηλεύετε λιγάκι; Αυτούς που σας χαρίζουν ένα από καρδιάς «περιττό» χαμόγελο στο δρόμο πηγαίνοντας στην -όποια- δουλειά τους ή αυτούς που αναλύουν διαρκώς σκυφτοί την «κακία του κόσμου» από τον καναπέ τους και βρίζοντας για την -όποια- δουλειά τους;

Και ποιοι, λέτε, θα τα πάνε εντέλει καλύτερα;
Και με ποιους ολόκληρη η κοινωνία θα πάει καλύτερα;