Απλά έτσι είμαστε

Αν όσο τρώγαμε, τόσο αδυνατίζαμε, 

δεν θα θέλαμε πια καθόλου να τρώμε.

Αν όσο καθόμασταν, γινόμασταν σημαντικότεροι, 

μέρα-νύχτα θα γυμναζόμασταν 

-και στα διαλείμματα θα δουλεύαμε.

Αν όλοι όσους θέλαμε, ευθύς μας ερωτεύονταν, 

ο έρωτας θ' απέμενε μόνος του.

Κι αν η ζωή μας ήταν στα σίγουρα αιώνια, 

θα λειτουργούσε σε όλους μας ακαριαία 

το ένστικτο της αυτοθανάτωσης.

Ό,τι σου λείπει

Τσιγκουνεύεσαι

κι αδυνατείς να δώσεις

ό,τι σου λείπει.

[Μπορεί να είναι

χρήμα… ελευθερία…

γνώση… αγάπη…]

Μπορεί ακόμα μπορεί...

Μπορεί κάποιος να βαριέται την παρέα σας
ή να ενοχλείται από τη συμπεριφορά σας 
και να μην έχει όρεξη να σας πολυβλέπει,
αλλά αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά 
πως δεν ενδιαφέρεται για εσάς
ή δεν σας αγαπά. 

Ξέρω πώς ακούγεται αυτό,
πόσο εξοργιστικά ειλικρινές, 
αλλά όλοι νιώθουμε έτσι για κάποιους ανθρώπους, 
n'est-ce pas?

Όταν είμαστε βέβαια εμείς
οι δέκτες της απροθυμίας
γινόμαστε έξω φρενών...

Πάντα φταίνε οι άλλοι.

Ίσως θα έπρεπε όμως να κοντοσταθούμε
και να αναλογιστούμε...

Μπορεί στ' αλήθεια να είμαστε βαρετοί.
Να μην έχουμε επαφή με την επικαιρότητα,
να μην εντρυφούμε στο ανθρώπινο γίγνεσθαι,
-στην κοινωνία, στα κοινά-
να μην ενδιαφερόμαστε για το τι λέει ο άλλος,

να μην διαβάζουμε,
να μην ξέρουμε τίποτα από τίποτα,
να μιλάμε συνέχεια και μόνο για τον εαυτό μας.
Όλα αυτά μας κάνουν απελπιστικά βαρετούς.

Μπορεί να είμαστε και ενοχλητικοί.
Να μην σεβόμαστε τις επιθυμίες των άλλων,
τις ιδιαιτερότητές τους, τις συνήθειες,
τις ιδιοτροπίες και τις επιλογές τους,
να προσπαθούμε διαρκώς να επιβάλουμε
την απολύτως αμφίβολη γνώμη μας...

Και παραλλήλως να απαιτούμε
να σέβονται τις επιθυμίες μας,
τις ιδιαιτερότητες, συνήθειες, ιδιοτροπίες και επιλογές μας
και να μην ακούμε καθόλου και ποτέ
τι έχουν οι άλλοι να μας πουν.

Επίσης μπορεί να μυρίζουμε,
να αποπνέουμε μια ζοφερή ατμόσφαιρα,
να χρησιμοποιούμε άσχημη γλώσσα,
να έχουμε αηδιαστικές συνήθειες,
να γινόμαστε φορτικοί, εκνευριστικοί, 
να δημιουργούμε ένταση,
όλοι ξέρουμε δα τι κάνει κάποιον απωθητικό.

----

Γίνε λοιπόν σαν κι εκείνον
που με χαρά συναστρέφεσαι.

Ή δέξου πως συχνά θα πέφτεις κι εσύ θύμα
του κακού εαυτού σου·
που όλοι -ωσάν συνεννοημένοι-
αποφεύγουν.

Κι εσύ έτσι θά 'κανες.

Είναι κι αυτός ο φόβος...

Είναι κι αυτός ο φόβος

πως σε λίγο δεν θ' απομείνει πια κανείς 

να σ' αγαπά.

Πως ίσως κάποτε δεν θ' απομείνει πια κανείς

να νοιάζεται καν αν υπάρχεις·

και τότε στ' αλήθεια θα πάψεις

να υπάρχεις.

----

Καληνύχτα, Giovanni...

Εμμονή στον μικρόκοσμο

Θες μ' όλο σου το είναι κάποιον να βοηθήσεις
και πέφτεις πάνω στον τοίχο της άρνησης·
τον τοίχο της συνήθειας,
κι ας είναι η συνήθεια ένα ακατάπαυστο μαστίγωμα.

Θέλεις να είσαι λίγο αυθόρμητος κι αυθεντικός
και σου ορμάει κάθε ευτραφές εγώ να σε κατασπαράξει.
Με αρωγό την τρέχουσα διαδεδομένη ηθική.
Και νοοτροπία.

Θες να τσιγκλίσεις λίγο του απέναντι την ευκολία,
που απολύτως βέβαια συμμερίζεσαι
κι η ευθιξία χτυπάει άξαφνα κόκκινο,
παίρνει διαστάσεις τέρατος πληγωμένου.

Θέλεις να μεταδώσεις κι αυτό που βίωσες,
αυτό το λίγο διαφορετικό
και βλέπεις στα μάτια μία καχυποψία,
ακόμα και την υποψία πως σούμπιτος πας για το Δαφνί.

Ή πως απλώς είσαι κατεστραμμένος.

Εδώ αρωγός είναι η λογική.
Η από καιρό λεγόμενη κοινή.

Σαν τις πουτάνες.

Ανεμοδούρα

 Ερωτεύεσαι κιόλας, πανάθεμά σε... 

Και ποιος μετά πάλι θα σε μαζεύει;

Αφού δεν αρέσω στον φίλο σου
τον πλούσιο κομμουνιστή
διότι δεν είμαι αρκούντως απόλυτη
ούτε στα λόγια πολύ προσεκτική

Κι εφόσον εξ αρχής (θα) με περιφρονεί
η μεγαλοαστή σου γκόμενα
γιατί, αχ, δεν μπορεί! λέξεις "μη εύηχες"
-άνευ νοήματος είναι το σικ-

Τι λογικότερον από το να με αποδιώχνεις;
Τι σπουδαιότερον απ’ το δημόσιο και το ιδιωτικό
(κάπου, όπου σε σπρώχνει κάθε εποχής κύμα κι αήρ)
προσποιητό ανήκειν;

Στο αναμεταξύ

Για να διατηρήσεις καλές σχέσεις με τους άλλους 

ή πρέπει να είσαι άγγελος 

που ενδέχεται και να σε σταυρώσουν 

γιατί πώς μας το παίζεις τώρα με τα κωλόφτερά σου 

ή να διαμορφώνεις διαρκώς συνειδητά το τι λες και το τι κάνεις 

σύμφωνα με τις ηθικές αρχές τις δικές σου, των άλλων, της εποχής 

και όλα αυτά να τα συνταιριάζεις ανα πάσα στιγμή ταυτοχρόνως

-αδύνατον-

ή να κάνεις ό,τι γουστάρεις και σ' όποιον αρέσεις 

(αυτό θεωρείται και καλά προχώ και είναι
Η βαριεστημένη και ανεύθυνη μπούρδα) 

ή... να είσαι σε μια ανεπαίσθητη τσίτα

προσπαθώντας να ισορροπήσεις ανάμεσα σε... όλα.

Απολαμβάνοντας μια θέα ονειρική και ιλλιγιώδη. 

Η ζωή είναι ένα τεντωμένο σκοινί, 

εμείς ακροβάτες, και ναι,

είναι υπέροχα επικίνδυνo το ζην

εκεί στο ολισθηρό μεταίχμιο των πάντων!

-vivere pericolosamente-

Είναι όλα του Θεού.

Διαβάζω διάφορα άρθρα σε ιστοσελίδες του εξωτερικού, 

που αναφέρονται στο πώς μπορεί κανείς να επιτύχει διάφορα πράγματα στη ζωή του. 

Η βάση όλων αυτών των άρθρων -είτε πρόκειται για fitness, είτε για επιχειρήσεις- είναι η ίδια: 

«Σκέψου, φαντάσου το αποτέλεσμα και με μικρά καθημερινά βήματα 

κινήσου προς το αποτέλεσμα που έχεις φανταστεί».

Στην Ελλάδα μεταφράζουν διαρκώς διάφορα τέτοια άρθρα. 

Όμως εκτός από την άθλια μετάφραση, από την οποία εντέλει διαφεύγει το νόημα, 

παρατηρεί κανείς και εκούσιες μετατροπές του κειμένου:

Το «Στόχευε στα 10 εκ. αντί στο 1 εκ. δολλάρια», μεταφράζεται σε 

«Στόχευε σε περισσότερα από αυτά που αρχικά σκέφτηκες». Έτσι… αορίστως… 

Παρ’ όλο που τα άρθρα τονίζουν πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η ακριβής στοχοθέτηση.

Το «Κάνε τα δυσκολότερα από τη λίστα σου πρώτα απ’ όλα» μεταφράζεται σε 

«Τελείωνε πρώτα τα εύκολα για να μπορέσεις μετά να αφοσιωθείς στα δύσκολα» 

(Μα τι διαστρέβλωση! Κάπως έτσι αρχίζεις να σκέπτεσαι συνωμοσιολογίες!)

Ας αφήσουμε όμως το δεύτερο που είναι απλά άλλη άποψη. 

Το πρώτο είναι το μεγάλο πρόβλημα. 

Ότι στην ουσία ντρεπόμαστε… ντρεπόμαστε για την υπερβολή… 

Άκου 10 εκ. δολλάρια… Δε μπορώ να γράψω τέτοιο πράγμα… Ύβρις.

Και όλα τα κάνουμε μικρά. 

Γιατί και καλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι -λες κι έχουμε σχέση- είπαν 

«Παν μέτρο άριστον» κλπ κλπ… 

Και ποιο είναι το μέτρο; 

Ποιο είναι το μέτρο σε έναν κόσμο που ο ένας έχει περισσότερο πλούτο από όλους τους 99 μαζί;

Ζούμε στη χώρα της μουρμούρας… γουστάρουμε τον πόνο… το μοιρολόι. 

Δεν θέλουμε να είμαστε καλά. 

Και έχουμε δημιουργήσει ένα ολόκληρο λαϊκό φιλοσοφικό υπόβαθρο 

για να δικαιολογούμε τον μαζοχισμό μας.

«Λεφτά υπάρχουν», είχε πει ο νέος «έξω από ‘δώ»… Και υπάρχουν. Είχε απόλυτο δίκιο. 

Απλά εμείς δεν τα βλέπουμε. Και δεν τα βλέπουμε γιατί πιστεύουμε πολύ βαθιά μέσα μας, 

πως λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν… Και πως η ευδαιμονία ΔΕΝ είναι φτιαγμένη για ‘μάς.

Κι εντέλει… όλο λέμε «Ο Θεός έχει»… Εμείς όμως δεν έχουμε… 

Γιατί πιστεύουμε πως δεν δικαιούμαστε να έχουμε τίποτα. Είναι όλα του Θεού.

Ψευδαίσθηση μέλλοντος

Η υπομονή
είναι ο καθρέφτης της
επιθυμίας.

Κι όμως...

Οι άνθρωποι καμιά φορά πεθαίνουν

σαν νιώσουν πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή

και δεν θα είναι...

Σαν δουν τον άγγελο που θά 'ταν φύλακας,

μα δεν θα είναι...

Πεθαίνουν...

Όχι με το μαχαίρι.

Συχνότερα με ένα άφημα,

ένα μαράζωμα...

και καταχρήσεις.

Λαθραία ζωή

Έψαχνε από παιδί να ξεφύγει από τη «μοίρα» που κάποτε την έλεγαν επιλογή θεών,
απ’ ό,τι φαίνεται όμως την είχαν προαποφασίσει γι’ αυτόν οι γονείς που του έλαχαν,
η χώρα και η κοινωνία μες στην οποία τον πέταξε πριν αρκετά χρόνια η τύχη
-αυτή ναι, είναι θεά, άξια πολλών σπονδών και θυσιών-,
αλλά και οι δικές του προδιαγραφές όπως προδιαγράφηκαν μέσα στο προδεδικασμένο περιβάλλον…

«Χμμμμ…», σκεφτόταν καθώς τρανταζόταν από ένα απότομο φρενάρισμα του τραμ,
«…πρέπει να κάνω κάτι άλλο… αύριο όμως…».

Ήτανε καλοκαίρι, οι μασχάλες του κόλλαγαν, ίσως να μύριζαν κιόλας λιγάκι,
ένιωθε ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα στο στομάχι, ένα άγχος υπαρξιακό,
και ταυτοχρόνως μια τεράστια επιθυμία χωρίς συγκεκριμένο «παραλήπτη»…

Κατέβηκε στον άδειο του Αυγούστου δρόμο,
οι περισσότεροι ρούφαγαν τώρα ποτά με ομπρελίτσες κάτω από ψάθινες ομπρελίτσες
και «υπό την κοινή ομπρέλα της άγνοιάς τους»,
σκέφθηκε με αηδία κατευθυνόμενος προς το αγαπημένο του βιβλιοπωλείο, στο κέντρο της πόλης…
Τα βιβλία, οι σιωπηλοί του φίλοι τον περίμεναν πάντα υπομονετικά, ποτέ δεν του τηλεφωνούσαν,
ούτε τον πίεζαν, και το σπιτάκι τους απέπνεε μια ανακουφιστικά απόμακρη δροσιά…
έως και παγερή όταν τσίτωναν οι υπάλληλοι τα air condition.

Το αμέσως επόμενο αγαπημένο του στέκι ήταν μπροστά στα ψυγεία των super market…
διάλεγε με τις ώρες γιαούρτια κι αποβουτυρωμένα γάλατα…

Καθισμένος σ’ ένα αναπαυτικό σκαμπό, μπροστά από τα ράφια της αστρολογίας
–ποιος θα περίμενε κάτι τέτοιο από έναν άνθρωπο της διανόησης;-
ξεφύλλιζε μηχανικά κάτι «χάρτες», φίσκα στους εφαπτόμενους κύκλους και τα ζωδιακά σύμβολα…
Αυτά τα ελάχιστα συναρμολογούσαν τον κόσμο ολόκληρο, μια υπέροχη κατά την άποψή του αλληγορία,
ένας κόσμος συμπυκνωμένος, εύπεπτος και πάνω απ’ όλα προβλέψιμος.
Τι περισσότερο να ζητήσει κανείς;

Και παραλλήλως προσπαθούσε να θυμηθεί τα δικά του…
Η μνήμη του ρέταρε απελπιστικά τελευταίως, τι τελευταίως δηλαδή,
εδώ είχε χάσει ολόκληρο κεφάλαιο, όλα τα χρόνια από τα 3 μέχρι τα 12 περίπου, κενό.

Κάποια ψυ -έτσι αποκαλούσε τους διάφορους ψυ (-χολόγους, -ίατρους, -χοθεραπευτές),
που τους είχε φάει με το κουτάλι-,
και την οποία τού την είχε παραχωρήσει δωρεάν το κράτος λόγω ασθενείας
-τις επαγγελματικές της υπηρεσίες, όχι την ίδια, παρόλο που αυτό θα ήταν μάλλον πιο αποδοτικό-,
του είχε πει πως πιθανώς να τον παρενοχλούσε σεξουαλικώς η μητέρα του
και γι’ αυτό το μυαλό του είχε αποφασίσει να σκίσει μερικές σελίδες από το βιβλίο της ζωής του.

Ε ναι, ένα βιβλίο ήταν κι αυτός, τι άλλο;
Ένα βιβλίο κακογραμμένο από μια μάνα υπερβολικά νέα για παιδιά, έναν πατέρα στην κοσμάρα του,
έναν αδελφό προσωποποιημένο τίποτα, φίλους ανύπαρκτους και πολλές, υπερβολικά πολλές κακές γκόμενες.
Μ’ αυτούς τους όρους σκεπτόταν… ήταν περιορισμένης ευθύνης η ψυχή του, ήταν πάντοτε έρμαιο,
των άλλων, των καταστάσεων, της τύχης κυρίως, α ναι, το ξαναείπαμε αυτό…
Συχνά επαναλαμβανόταν, ιδίως μες στο κεφάλι του γυρόφερνε τις ίδιες ατάκες από τότε που…
θυμόταν. Από τα 12 δηλαδή.

Αυτό που τον απασχολούσε πάνω απ’ όλα πάντως ήταν η αδιάλειπτη έλλειψη αληθινής ηδονής·
ήταν διαγνωσμένος ανηδονικός. Δεν ένιωθε Χριστό… είχε και παντελή έλλειψη πίστης εξάλλου,
πώς να νιώσεις Χριστό όταν είσαι σίγουρος πως δεν υπάρχει;
Πώς να νιώσεις ηδονή, όταν είσαι σίγουρος πως ηδονή είναι η αποκορύφωση της βλακείας του κοινού νου,
στην οποία απλά αρνούνταν επιμόνως να παραδοθεί;..

Δεν φτάνει που τον έκαναν όλοι ό,τι ήθελαν,
αυτό του έλειπε, να τον τραβολογάνε κιόλας απ’ τη μύτη λόγω… ηδονής.
Ε όχι, δεν θα τους έκανε αυτή τη χάρη.
Τον έφτανε να τους παρακολουθεί, αθέατος μεταξύ τους, όλους αυτούς του πρωτόγονους…
Παλιά το έκανε live στα παρκάκια, τώρα είχε το Internet, ω ρε τι έβλεπαν τα ματάκια του, τσάμπα και χωρίς να κουνάει ρούπι…
Και με τραγούδια λαϊκά στη διαπασών μες απ’ τ’ ακουστικά του…
Αυτό ναι, αγγίζει κάποιες στιγμές τα όρια της ευτυχίας.

Δε μπορούσε να παίζει δυνατά τη μουσική του, ήταν μέσα κι οι άλλες…
Ναι, είχε κι αυτός γυναίκα -γιατί; δεν δικαιούταν αυτός γυναίκα;- με κόρες αλλουνού, στην εφηβεία.
Δεν ήταν τίποτα το συγκλονιστικό, ήταν όμως το λιμάνι του,
είχε αράξει πάνω από μια δεκαετία αρόδο στο λιμάνι αυτό, είχε και θέα στο Σαρωνικό,
ώριμη, ευκατάστατη, κυρία και πάνω απ’ όλα bi-, μαζί χάζευαν τα θηλυκά στην οθόνη
και μετά σερνόντουσαν ως το κρεβάτι αγκαλιά με τις κοινές φαντασιώσεις τους…

«Αγάπη δεν είναι να κοιτάζεσαι στα μάτια· αγάπη είναι να κοιτάς προς την ίδια κατεύθυνση»,
ήταν τ’ αγαπημένο του motto.

Κοίταξε το ρολόι του και σηκώθηκε ράθυμα απ’ το σκαμπό του.
Είχε πάει 2.30 η ώρα κι ήταν ολόκληρο ταξίδι μέχρι το σπίτι του…
Όλη την παραλιακή διένυε μέσα στο τραμ
-αχ, πόσο του άρεσε να χαζεύει τα γκομενάκια που στριμώχνονταν από τις πλαζ,
ξένες οι περισσότερες, δεν είχαν λεφτά για τα νησιά, ούτε καν για ρούχα, με κάτι τσίτια ντυνόντουσαν,
όλα στη φόρα, κι αυτός μάζευε στα κρυφά δουλειά για το σπίτι…

Λαθροκοιτούσε, χαμπάρι ποτέ δεν έπαιρνε κανένας,
μπροστά στον κόσμο είχε εξάλλου πάντα μια εναλλακτική να κρύβεται η αμηχανία των χεριών τουλάχιστον,
ένα πορτοκαλοκόκκινο κομπολογάκι, ατόφιο κεχριμπάρι
-δώρο απ’ την παλιά των νιάτων του αγαπημένη που τώρα πια κείτονταν παγωμένη
 μέσα στον τάφο της στη ‘Σαλλονίκη, χτυπημένη απ’ την «επάρατο»-,
είχε το κομπολόι του λοιπόν για τους δημόσιους χώρους να παίζει, να το χαϊδολογά
και να μετράει τις ώρες τις χαμένες της ζωής του…

Τραμ… το τέλειο μέσο, αργό και τεμπέλικο όπως ο ίδιος…

Έφτασε στον προορισμό του γέρος πια… ναι…
είχε γεράσει κάπου στη διαδρομή μεταξύ κέντρου και περιφέρειας… μέσα στο τραμ… χαζεύοντας τους άλλους…
Έπιασε να ανεβαίνει ασθμαίνοντας την τεράστια ανηφόρα προς το νοικιάρικο «λιμάνι» του,
μα τα πόδια του δεν τράβαγαν, είχε κι αυτά τα παλιοσίδερα μέσα στο γόνατο απ’ το ατύχημα,
πόσα ν’ αντέξει πια μια ψυχή που γεννήθηκε σε κορμί ασθενικό και με μοναδική πεποίθηση
πως ήρθε στη ζωή κάτι για να περιμένει;
Ναι, σ’ όλη του τη ζωή η πιο βαθιά του αίσθηση ήταν αυτή: πως κάτι έπρεπε να περιμένει…

Μα τώρα που το ξανασκεφτόταν… βήχοντας ελαφρώς απ’ την υπερπροσπάθεια…
Μπα… είχε βαρεθεί πλέον να περιμένει.
Είχε βαρεθεί και ν’ ανεβαίνει καθημερινά την ίδια κωλοανηφόρα. Και να ξανακατρακυλά…
Κάθισε σε μια ακρούλα, απ’ όλους αόρατος, έκλεισε χαλαρά τα μάτια και πέθανε.

Τον ακολούθησαν υπάκουα -μα λίγο απρόθυμα-, οι συνήθειες και τα χούγια του.

Το σώμα μας είμαστε εμείς.

Όλο μας λένε πως το σώμα μας είναι στολίδι

Έχει ποτίσει το πετσί μας υστέρηση

Κι ας μην είμαστε θρήσκοι

Περνάει η θέαση του ανθρώπου

Του χθες, του σήμερα,

Του χρόνου

Και μας παιδεύει.

Τώρα μας ανατέμνει

και μας κοιτά με μάτι επιστημονικό.

Και παύουμε να είμαστε ένα

Και παύουμε να νιώθουμε

την καλοσύνη στα χέρια μας

την ομορφιά στην ψυχή μας,

τη γνώση σε κάθε μας κύτταρο.

----

Μόνον ο πόνος 

-κι ο έρωτας που φευ ως πόνο κι αυτόν τον βιώνουμε, αποκομμένοι- 

μένει να μας θυμίζει

πως είμαστε μέσα-έξω

Το ίδιο και το αυτό.

----

(Παλεύουμε να τον κοιμίζουμε τον πόνο μ’ ανθρώπινα κατασκευάσματα

ψευτοεστιασμένα και λειψά.

Που όπως έλεγε ένας από τους λίγους καλούς γιατρούς που ήξερα,

που γνώριζε πως η ιατρική είναι ενόραση, ενσυναίσθηση και τέχνη,

διαλύουν το δέντρο για να σκοτώσουν το πουλί ή μάλλον το σκουλήκι…

που ίσως κι αυτά το ωφελούν με κάποιον τρόπο…

μπορεί κάτι να θέλουν να του πουν, κάτι να του διδάξουν.)

----

Το σώμα μας είμαστε εμείς.

Λογοδιάρροια

Η λογοδιάρροια είναι κι αυτή μια διάρροια

και πέραν του ότι σε ντροπιάζει

μιας κι είσαι ανίκανος

να ελέγξεις τις φυσικές σου λειτουργίες,

φανερώνει και την ποιότητα

των σκέψεών σου,

συχνά δε, τι έχεις καταναλώσει

και κατά πόσο τό ’χεις αφομοιώσει,

το βασικότερο όμως είναι πως σκορπά ολόγυρα

μια δυσωδία

που προσβάλλει των άλλων τα αισθητικά κύτταρα

-ουσιαστικά επιχειρείς να τους λερώσεις

την ύπαρξη

με τ’ απορρίμματα του νου σου.

Τα λόγια πρέπει να είναι

το απόσταγμα της νόησης,

όχι η εκκένωσή της.

Σίγουρα πράγματα

Αν προσπαθείς να εκδικηθείς
που δεν σε υπολογίζουν,
είναι ένας τρόπος σίγουρος
να μην σε υπολογίζουν.

Μιλάμε για τρελή ανακάλυψη

Νομίζω πως έκανα μια τρομερή ανακάλυψη!

Μπορείς να καταλάβεις το χαρακτήρα και τις αληθινές επιδιώξεις ενός ανθρώπου

από την επιλογή συντρόφου, χρόνια πριν εκδηλωθούν!

Αν π.χ. κάποιος δηλώνει κομμουνιστής και ερωτεύεται μία κότα των βορείων προαστείων,

δεν είναι κομμουνιστής, απλά είναι ακόμα φτωχός!

Αυτό που στ' αλήθεια θέλει είναι ο πλούτος και η κοινωνική αναγνώριση.

Αν ερωτευθεί μια ξεπεσμένη πριγκίπισσα,

πιθανώς να έχει πρόβλημα με την καταγωγή του.

Και πάει λέγοντας...

Δεν έχω θέσει ακόμα την ανακάλυψή μου υπό πλήρη επαλήθευση,

διότι δεν είχα το χρόνο από την ώρα που καθάριζα το μπάνιο όπου μου ήρθε η ιδέα,

μέχρι που έτρεξα στο pc να σας ενημερώσω,

αλλά πιστεύω πως ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Οπότε, συμπέρασμα:

Δεν είναι ο έρωτας τυφλός, εμείς είμαστε τυφλοί!

Δεν γνωρίζουμε τι είμαστε,

ο έρωτας όμως γνωρίζει

και μας το αποκαλύπτει πολύ πριν το συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι,

αλλά και οι γύρω μας.

Bingo!

Στιχάκια...

Όποιος στα δόκανα του νου του παγιδεύεται, 

μισεί αυτόν που ακόμα ονειρεύεται,

αυτόν που σταθερά τα μάτια του στον ουρανό κρατά 

κι απολαμβάνει τ' όμορφο αντί αμέτοχος να το κοιτά,

αυτόν που δεν κλωθογυρνά μέσα στο νου τις ήττες του,

ούτε τις κρίσεις του, ούτε τις κούφιες πίστες του,

αυτόν που είναι ακόμα ικανός να απορεί και να θαυμάζει

και κάθε του στιγμή με πάθος την γιορτάζει.

Η τέλεια μάνα

Η τέλεια μάνα

θά ‘ταν μια μάνα

απρόσωπη.

Δίχως ιδιότητες

σαν το χρυσάφι.

Διάχυτη κι άχρωμη

όπως το φως

κι η καθαρή αγάπη.

Τι είναι το μέτρο;

Όποιος πιέζει πολύ τον εαυτό του, αρρωσταίνει.

Όποιος δεν τον πιέζει καθόλου, δεν κάνει ποτέ τίποτα.

Παν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Όμως αυτό δεν επιτυγχάνεται

κάνοντας ό,τι κάνουμε μετρίως μετρημένα.

Αυτό λέγεται απλώς μετριότης· όχι μέτρο.

Είναι μια άλλη διαδικασία, εσωτερική,

μια κατανόηση και μια αποδοχή,

ή αντιστρόφως μια πάλη

μεταξύ του τι είμαι

και του τι θέλω να είμαι.

Πιέζω πολύ τον εαυτό μου σημαίνει

ξεπερνώ τα όριά μου.

Ποια είναι όμως τα όρια;

Και ποιος τα καθορίζει;

Τα όρια μπαίνουν λοιπόν λόγω αντίστασης.

Όταν δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υφίστανται και όρια.

Κινείσαι στο άπειρο.

Και η αντίσταση δεν βρίσκεται στον έξω κόσμο.

Εφόσον κάποιος έχει ήδη κάνει

αυτό που θέλω να κάνω,

οι έξω συνθήκες το επιτρέπουν.

Έτσι δεν είναι;

Τα όρια τίθενται εντός.

Είναι μια κατασκευή του νου μας.

Είναι αυτό που λέμε μπορώ ή δε μπορώ,

που στην ουσία σημαίνει

θέτω νοερά εμπόδια, αντιστάσεις

ή όχι.

Κι αυτό το «όχι» σημαίνει με τη σειρά του:

Κινούμαι με πίστη προς αυτό

που γνωρίζω πως μπορεί να συμβεί,

για τον απλούστατο λόγο

πως έχει ήδη ξανασυμβεί,

άρα είναι κάτι το εφικτό.

Και το μέτρο είναι ότι κινούμαι με την ταχύτητα,

με την ασύστολη επιθυμία,

την ανυπομονησία, την αγωνία,

που οδηγώ για να πάω στο ραντεβού

με κάποιον που είμαι ερωτευμένη,

χωρίς να παραβιάζω εντούτοις το κόκκινο

και χωρίς να δημιουργήσω ατύχημα.

Προσεκτικά και πάντα εν εγρηγόρσει.

Αυτό είναι το μέτρο.

Θέλει προσπάθεια...

Νομίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούν με ενθουσιασμό

για πράγματα που τους αρέσουν ή νομίζουν πως τους αρέσουν,

θέλουν να τα επιτύχουν ή νομίζουν πως θέλουν να τα επιτύχουν,

χωρίς να έχουν την παραμικρή διάθεση, θέληση, αποφασιστικότητα

να καταβάλουν την παραμικρή προσπάθεια,

να κάνουν την παραμικρή υποχώρηση, την παραμικρή θυσία,

το παραμικρό εντέλει βήμα, εκείνο τουλάχιστον το αρχικό,

προς την κατεύθυνση, που υποτίθεται πως κοιτάζουν.

Αλήθεια είναι πως για να φτάσεις το όραμα

πρέπει να το επιθυμείς με όλο σου το είναι·

μα…

αν θες αληθινά

έστω και να επιθυμήσεις,

πρέπει συνειδητά και σθεναρά

να προσπαθήσεις.

Επαναστάτες χωρίς αντικείμενο

Όσο πιο δειλός και φοβιτσιάρης είσαι 

και όσο πιο ανήμπορος 

νιώθεις μες στη ζωή σου, 

βαθιά υποταγμένος 

στις τάχα τυχαίες συνθήκες της 

που μέσα σου 

κι ας μην το παραδέχεσαι 

τις αποδέχεσαι ως μοίρα, 

τόσο φωνάζεις κι "επαναστατείς" 

με λάβαρο τη γκρίνια σου 

και τόσο σου φταίν' πάντα οι άλλοι.

Και μην βιαστείς 

στην ευκολία τη μεγάλη σου 

να ξαναπέσεις· 

πως όλοι όσοι στα λέν' αυτά 

τα "κομφορμιστικά" 

είναι γιατί είναι βολεμένοι, 

γιατί αν μια καλύτερη ματιά τους ρίξεις 

θα πρέπει να αναγνωρίσεις 

πως είναι αυτοί 

που κάθε μέρα προσπαθούν 

σε όλα να αντισταθούν 

και όλα να τα αντικαταστήσουν 

με οράματα δικά τους.

Κι εντέλει είναι αυτοί 

που μέσα στην ψυχή 

βαθιά ζηλεύεις.

Του ύπνου του μεσημεριανού οι σκέψεις

Με του τύραννου χρόνου το επίμονο φίλημα 

υγραίνει κάθε ομορφιά, 

γίνεται δάκρυ που κρέμεται από τις κόγχες, 

αργοσταλάζει στο έδαφος… 

Και η ασχήμια αμβλύνεται, 

χάνει κι αυτή την αιχμηρή έκπληξη 

που επιφύλασσε στο μάτι κάθε ανύποπτου τυχόντα… 

Και όλα συγχέονται και ομοιάζουν 

και μόνον η έκφραση καμιά φορά 

διασώζει την όποια αλήθεια τους.

------

Οι αδύνατοι άνθρωποι 

-καλά τους έλεγαν παλιά «ξερακιανοί»- 

μετά από κάποια απροσδόκητα ψυχρή ημέρα φθινοπώρου, 

στεγνώνουν από μέσα, 

πίνουνε τα ζουμιά τους, 

παραψήνονται απ’ τις ατέρμονες δοσοληψίες 

και παφ!... μένει μονάχα η πέτσα· 

κι ο νους ντουβάρι, 

ίδρωνε τόσα χρόνια και ξεΐδρωνε, 

μα εκεί, αντίσταση, δεν άφησε να ξεχυθεί ίχνος ψυχής… 

να μαλακώσουν.

------

Ανοίγω να αερίσω 

και μπαίνει μες από τα παράθυρα 

ανάμνηση από τα παιδικά βιβλία μου 

(πού να ‘ναι τώρα; τά ‘χω χαρίσει;): 

μες στ’ αποπνικτικά σοκάκια… 

πάνω κι ολόγυρα από τους πάγκους των πλανόδιων μικροπωλητών… 

μούμπλε, μούμπλε… 

η πόλη ζέχνει....

Και οδοφράγματα στήνουνε πια μόνον οι μπάτσοι

έξω απ’ το γήπεδο τις Κυριακές το μεσημέρι

να μην μπορούμε καν να περάσουμε, 

να πάμε προς παραλία 

που όπως και να το κάνουμε μια αύρα, ένας μπάτης

κάποιες στιγμές ψιλοφυσάει· 

κάπως ξεχνιέσαι.

3 & ΚΟΙΝΑ (με 3partiesaday)

BUTTERFLY

 

Περνάω υπέροχα πάντα και παντού.

Σας κοροϊδεύω με τις δήθεν ανησυχίες μου 

και προβληματισμούς μου.

Είμαι μια πεταλουδίτσα.

Που το μόνο που εκλιπαρεί,

στο μόνο που πρόκειται να δώσει ever λόγο

είναι το ελάχιστο φωτάκι
που θα της κάψει τα φτερά. 

TO WHOM IT MAY CONCERN

 

Όλοι οι περιφερειακοί παρέδωσαν τα όπλα.

Κι εσύ κάνεις πως μοιράζεις παιχνίδι.

Αναπληρωματικέ.

Το τουρνουά τελείωσε.

TERMINAL STATION

 

Με διακατέχει μια ακαθόριστη επιθυμία.

Και προσπάθησα πολύ.

Θέλω πια ο κόσμος να μιλήσει για μένα…

Καλή μας χρονιά!

Να μην βαριόμαστε και να εξελισσόμαστε
και κάθε τέρμινο απ' την αρχή να αγαπιόμαστε.