Header Painting by Agapi Hatzi

Πέμπτη, Ιουλίου 29, 2010

Επιλογές...

Υπάρχει τόση κακογουστιά… Περί γούστου κολοκυθόπιτα, οκ… αλλά…
Διασκευές… Englishman in New York τούρκικο, μη χέσω…
και You’re just too good to be true από τη Θώδη,
που το έβλεπα να τριγυρνά στο δίκτυο και καλά για πλάκα,
όμως τα αντίστοιχα σκατολοϊδια σε άλλες γλώσσες τριτοκοσμικές
κυκλοφορούν ως γνήσιες μουσικές επιλογές και κάνουν θραύση.
Από ανθρώπους υποτίθεται καλλιεργημένους -καλλιεργημένους του κώλου-,
ανθρώπους που μεγάλωσαν με τ’ αρκουδιάρικα των 50’s
ή τα σκυλάδικα της όποιας μεταγενέστερης δεκαετίας
κι εν συνεχεία δεν άκουσαν ουσιαστικά τίποτα άλλο.
Ό,τι κι αν πέρασε από το αυτί τους το έξυσε και χάθηκε
μέσα στην αίγλη κάποιου Μεγάρου ή μέσα στην κάπνα των νεοϋρκέζικων bars,
όπου ποτέ δεν πάτησαν το ποδάρι τους ούτε καν νοερώς…

Γιατί και στις ταινίες επικεντρώνονταν στο μπούστο της πρωταγωνίστριας·
τα θηλυκά στο ύφος της.

Μα είναι και τα σπίτια…
όπου επικρατεί μια διάχυτη μπεζούρα και μια ανάμνηση προ αντιπαροχής:
ακόμα και τον ίδιο τον γηραιό Καραμανλή μπορείς να συναντήσεις πλάι στο Χριστούλη
και πιθανώς παράλληλα τον Σάι Μπάμπα
στην άκρη κάποιου τρικάταρτου τζακιού φουλαρισμένου μπιμπελό…
γιατί από πάνω του ακριβώς είναι έτοιμη να πάρει φωτιά η 40ιντση τηλεόραση.
Και όλα πάντα με κάτι απροσδιορίστου υφής καλυμμένα…
για τις γάτες, για τη σκόνη, για τους σιχαμένους γείτονες…
Στον απέναντι τοίχο κρέμεται κάποια αγριεμένη θαλασσογραφία
και στον από ‘κεί μια μεταξοτυπία του Klimt ή του Klee και εικονίτσες με γατάκια.
Οι κουρτίνες έχουν γιρλάντες και όλοι συνεχώς αναρωτιούνται
γιατί στοιχίζει τόσο φθηνότερα το ίδιο ΑΚΡΙΒΩΣ πράγμα στη λαϊκή.

Δεν μπορείς να την πεις σε κανέναν για το γούστο του:
«Είναι συναισθηματικό το ζήτημα· εμένα αυτό μ’ εκφράζει»,
θα σου απαντήσει άμεσα και θα κλείσει ενοχλημένος την κουβέντα.
Η ομορφιά δεν μπαίνει σε κλισέ ούτε οι επιλογές σου.
Όμως είναι σαφές, ηλίου φαεινότερον, πως ποτέ δεν υπήρξαν
-και μάλλον ούτε θα υπάρξουν-
άλλες επιλογές…


Τρίτη, Ιουλίου 27, 2010

Άμα δεν το ‘χεις…

Η ηλικία του δεν έδειχνε να τον απασχολεί.
Ούτε η υγεία του που φύραινε μέρα με την ημέρα.
Ορμούσε σε όποια λία έβρισκε, όπως κάθε γερόλυκος.
Και πάντα έσπαγε τα μούτρα του.
Κάθε εξόρμηση τού άφηνε νέο κουσούρι.

Όμως αυτός εκεί:
«Ο επιμένων νικά», του είχανε μάθει στο σχολείο.
Κι ό,τι με κόπο και σφαλιάρες έμαθε, το κράταγε σημαία.
Γιατί σημαιοφόρος κυριολεκτικά δεν τού ‘λαχε να γίνει:
ένεκα διάπλασης σωματικής, βλέπετε, και ύψους.

«Τώρα είναι η ώρα μου»
, έλεγε μέσα του·
μα πάντα έπαιρνε τ’ αρχίδια του.
«Να πείτε του Κοέλιο να πάει να γαμηθεί!», ήταν το μότο του·
και το χαβά της κούτρας του συνέχιζε…
ακάθεκτος.


Δευτέρα, Ιουλίου 26, 2010

Σαμσάρα

Υπάρχουν δρόμοι για να πορευτείς κι όνειρα να ονειρευτείς.
Το τόξο δεν διανύει αναγκαστικά μία πραγματική πορεία.
Σκίζει και το χωρόχρονο σε νοητή ευθεία, καμπύλη, σκουληκότρυπα.
Την ώρα που τεντώνεις τη χορδή, γεννιέται και πεθαίνει ο στόχος.
Δεν απαιτείται κόπος: μόνον επιθυμία, τάση, όραμα.
Έχεις τη δύναμη να φανταστείς;
Το ενδιάμεσο είναι απάτη. Άλλοι το λέν' ψευδαίσθηση.
Κι όλοι το λέν’ ζωή.

[Κι αναρωτιούνται πώς βρεθήκανε απ’ την αρχή στο τέλος,
αλλού απ’ όπου στόχευαν και πάλευαν να βρεθούνε.
Είναι που πάντα απέναντι στέκεται ο καθρέφτης·
μέσα του είσαι/γίνεσαι ό,τι εσύ θέλεις να βλέπεις.
Αν όμως ενδιαφέρεσαι πολύ για την ενδιάμεσή σας πλάνη,
ξέρε: μέσα απ’ τον καθρέφτη σου σε βλέπουν κι όλοι οι άλλοι.]




Σάββατο, Ιουλίου 24, 2010

Ανάφη

Άνθρωπε τυφλέ,
έψαυσες μ' αγνόησες
τον άγγελό σου.



Παρασκευή, Ιουλίου 16, 2010

Ταξιδιωτικά


Μεσοπέλαγα
-για όπου κι αν σάλπαρες-
θαλασσοδέρνεις.

----------------------------------

Μην προσεύχεσαι
στον ούριο άνεμο.
Αρκεί να φυσά.

----------------------------------

Όποιο καράβι
απ’ το βλέμμα χάνεται,
παύει να υπάρχει.

----------------------------------

Άσ’ τα λιμάνια…
Θ’ αράζουμε αρόδου·
στις σημαδούρες.



Τετάρτη, Ιουλίου 14, 2010

Αποτελεσματικότητα



Κάθε σου φράση
ψαλιδίζει μια ίνα
απ’ την ψυχή μου.



Τρίτη, Ιουλίου 13, 2010

Στου Μπέη

Ξύπνησα ξημερώματα
Σηκώθηκα, ξεκίνησα
Περπάτησα πάνω σε βράχια
Δροσερά και λεία την αυγή
Πύρωναν όσο ο ήλιος ανέβαινε
Και σκλήραιναν
Κάτω από τα πόδια τα γυμνά
Ξυπόλυτη έφυγα
Ποτέ δεν σκέφτηκα πως θα πονούσα
Πως δεν θα άντεχα.
Σκαρφάλωνα, έπεφτα
Προχώραγα
Θαμνάκια άνυδρα
Επιζούσαν
Και λίγοι σκορπιοί.
Βρήκα σπηλιά κρυφή
Με ναρκωμένες νυχτερίδες
Και βράχους στημένους κυκλικά
σ’ ακίνητο χορό
Η τρύπα ανάμεσά τους
Έμοιαζε σαν όλο να μεγάλωνε
Και από κάτω άβυσσος
Τοπίο ιδανικό για βουτηχτές
Αυτοκτονίας
Πάντα με το κεφάλι.
Γλίτωσα και
Μεσημέρι ντάλα έφτασα
Σε κόλπο σχεδόν ιδιωτικό
Πλάγιασα κάτω από ένα πεύκο
Και μέσα μου αρνήθηκα
Να επιστρέψω.




Τρίτη, Ιουλίου 06, 2010

Do it yourself











Τα σύννεφα διαλύονται με ένα φύσημα.
Φτάνει να βρεις ανάσα.
Να μαζέψεις όλη τη δύναμη τού είναι σου μέσα στα σπλάχνα σου…
να την κρατήσεις όσο αντέχεις…
να γίνει η κοιλιά σου τούμπανο μέχρι να μην αντέχεις πια…
και μ’ όση ορμή, αδράνεια,
αρχή συγκοινωνούντων δοχείων, αρχή διατήρησης της ενέργειας,
αρχίδια-μύδια,
όποια αρχή της φύσης σε φωτίσει,
να την αφήσεις να βγει προς τα έξω
μέχρι να γίνει αυτό που εσύ θες
έτσι ακριβώς όπως το θες.
Και κυρίως ο ίδιος σου ο εαυτός.



Πέμπτη, Ιουλίου 01, 2010

πάλι και πάλι


Τα παράτησε.
Συνέλαβε την ιδέα της «απελευθέρωσης»
και έγειρε συνεσταλμένα στην πάνινη, φθηνή καρέκλα του.
Κουλουριάστηκε στη φωλιά της μοναχικότητας
και πάλευε μόνον κάποιες στιγμές
με τους εφιάλτες της εγρήγορσης
και δαίμονες νεκρούς, ανίσχυρους.
Τα παράθυρα χρησίμευαν ως μετερίζι:
εγώ και τ’ άλλα.
Εγώ και η συντονισμένη περιφορά του έσω Επιταφίου.

Σάλευε, ήταν σαφές.
Μα κανείς δεν κοίταζε.
Βούλιαζε στην καρέκλα,
όπως άλλοι βουλιάζουν σε άμμο κινούμενη.
Και τα πατζούρια απ’ τα παράθυρα
ήτανε το κλαδί της σωτηρίας του.
«Μην σπάσεις, μην σπάσεις», παρακαλούσε μέσα του.
Μα πάντα έσπαγε…
Και πάντα ξύπναγε
--πάλι και πάλι ζωντανός--
μες στη θολούρα
της υπερκορεσμένης ύπαρξής του.