Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Νοεμβρίου 24, 2009

Ρίμες, κόλπα παλιά...


Είν’ ώρες που κάτι νοσταλγείς
Και πώς να το παλέψεις;
Σκοτώνεις το χρόνο μ’ ό,τι βρεις
Και προσπαθείς ν’ αντέξεις.

Ρίμες, κόλπα παλιά
Μες στο μυαλό κλωθογυρίζεις
Και το κενό μες στην καρδιά
Μ’ αράδες το γεμίζεις.

Λέξεις ανδρών και γυναικών
Ανθρώπων δουλεμένων
Ποιητών, του Χάρου χορηγών
Και της ζωής χαμένων.

Ναι, κάπως έτσι πολεμάς
Tη θλίψη και τα πάθη.
Πύρρεια νικάς, πάλι μεθάς·
-μέχρι να γίνεις στάχτη.



Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2009

Περί φίλων

Μερικές φορές αναρωτιέμαι με τι κριτήρια διαλέγω τους ανθρώπους, που κάνω παρέα.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ πως είναι ό,τι λάχει οι «επιλογές» μου.
Ό,τι περάσει από το διάβα μου.

Από την άλλη, είναι σαφές πως άμα βαριέμαι να ασχοληθώ με κόσμο,
δεν πα’ να περάσει κι ο Δαλάι Λάμα από το διάβα μου, εγώ θα τονε γράψω.

Μάλλον έχει να κάνει με την ψυχολογική κατάσταση της εποχής·
μαζεύεις γύρω σου παρόμοιους.
Όχι παρόμοιους ως προς την κοινωνική, μορφωτική, ηλικιακή -και τα συναφή- κατάσταση.
Ως προς την ψυχολογική. Τελεία και παύλα.

Άμα είσαι μες στην καλή χαρά, σου κάθονται party animals, χαζοχαρούμενοι, γαμίκουλες και τέτοιες χαριτωμενιές...
Αν είσαι μες στην κατάθλιψη, σου κατσικώνονται όλοι οι καταθλιπτικοί της οικουμένης.
Και φυσικά σε κάνουν χειρότερα κι απ’ ό,τι ήσουν.

Είναι, δε, φως φανάρι, πως όταν «πέφτεις», κανένας ανεβασμένος ή απλώς νορμάλ δεν γουστάρει την κατήφεια σου.
Όλοι -ακόμα και οι συγγενείς- σε αποφεύγουν σε τέτοιες φάσεις.
Η μιζέρια είναι κολλητική σαν τη γρίπη των χοίρων
και κανείς δεν έχει όρεξη να πέσει στο κρεβάτι και να μην σηκώνεται για μήνες.

Όμως από αλλού άρχισα… πώς διαλέγω τους φίλους μου.
Κάνοντας ένα flashback, ειλικρινά απορώ με τον εαυτό μου.
Έχω κάνει παρέα με ασύλληπτους μαλάκες.
Ανθρώπους με μυαλό αεροστεγώς κλεισμένο.
Το γνώριζα και τότε, όμως επέμενα.
Γιατί;
Έλα ντε…

Ίσως ήταν η παλιά, γνωστή θεωρία, πως από όλους έχεις κάτι να κερδίσεις.
Ειδικά τους εντελώς διαφορετικούς από εσένα.

Τεσπα…
Το θέμα είναι ότι και τώρα, μπαίνοντας στο facebook και βρίσκοντας κάποιους απ’ αυτούς ξανά,
τους κάνω για 2η φορά εικονικούς φίλους.
Καμιά φορά μιλάω και μαζί τους.
Και πάλι αναρωτιέμαι: ποιος ο λόγος;
Για να γράφει το κοντέρ;

Νομίζω, πως θα πέσει πολλή διαγραφή.
Καλύτερα άγνωστοι -κάποια ελπίδα έχεις να πέσεις σε κανέναν ενδιαφέροντα άνθρωπο-,
παρά προσπάθεια συντήρησης παλιών κι αρρωστημένων επαφών.


Και παρεμπιπτόντως: στ’ αρχίδια μου, παιδιά, από πού περνάει ο Κρόνος.
Δε νομίζω πως είναι αυτό το πρόβλημά μας.

Από πού και πώς περνάει ο Χρόνος, ο δικός μας περιορισμένος Χρόνος, ναι…
Αυτό είναι πρόβλημά μας.


Παρασκευή, Νοεμβρίου 20, 2009

Ίαση

Ένα δάχτυλο ποδιού σπασμένο στο μετατάρσιο παίρνει καιρό να γιάνει.
Είναι η θέση: η ακούσια κίνηση το εμποδίζει να πωρωθεί.
Γιατί πωρώνεται εύκολα ό,τι επιμένει στο γνώριμο.

Αν το οστό ακινητοποιηθεί -κι αυτή είναι η στάση των πολλών
και φευ, των "ειδικών"-
το μόνο σίγουρο είναι πως οι μύες θα ατροφήσουν γύρω
και αργά ή γρήγορα θα επέλθει το επόμενο κάταγμα.
Μέχρι το μέλος να μείνει ανάπηρο.

Όμως: όταν οι μύες τα βάζουν με τα κόκκαλα, νικούν οι μύες.
Η ενδυνάμωση, η ευλυγισία, η προσαρμογή.
Αυτοί -αυτά- καθορίζουν τη δομή ακόμα και των πάνσκληρων οστών.



Πιάσε, αγάπη μου, κάτι με τα δαχτυλάκια,
ας είναι και σπασμένα,

προσπάθησε να το γαντζώσεις
-έστω και πλασματικά-,

πάλεψε να το κουνήσεις,
να το φέρεις προς τα σε...

Μόνον έτσι θα γιάνεις.


Τρίτη, Νοεμβρίου 17, 2009

Στιγμές Νο 2

Στιγμές χαράς, ψίθυροι «Είν’ όμορφα εδώ κάτω… μείνε».
Κι άλλοτε χέρι μανιακό, σπρωξιά στην άβυσσο.

Στιγμές σα μνήμες παιδικές, με ολόδικιά τους γεύση:
γλυκό του κουταλιού
και πικραμύγδαλο τριμμένο.
Ανάκατα συνήθως…

Ανάλατες στιγμές πολλές, τόσο ανελέητα πολλές!

Καμιά φορά καυτές, σε σημαδεύουν.
Και άλλες -μα δεν τις μύρισες;- από καιρό καμένες...

Συχνά αφαιρείσαι «Ξύπνα μωρό μου, τρέχα!»
Μα μοναχός... αφήνεσαι· στα όνειρα τυλίγεσαι...

Ακούστηκε ένα μπαμ, έκρηξη!

Κι άλλη στιγμή, σιωπή, πυκνή σα στέρεα·
τα υπονοούμενα την πήζουν.
Πού ‘ν’ το μαχαίρι;

Κάποτε φτάνεις σε στενό
με φωσφορίζον κόκκινο σημάδι
«Αδιέξοδο»
Αμήχανα πισωγυρίζεις.

Και -alas!- είναι οι ώρες οι σημαντικές·
στο μέλλον επετειακές:
μέσα σου κάτι γεννιέται.

Και μέσα σου κάτι πεθαίνει…



Στιγμή-στιγμή, στιγμές…
Καμιά τους δεν ορίζουμε.
Κι ας λέμε αυτάρεσκα έτσι.

Εκείνες μας ορίζουν.
Και όλα αυτές -και μόνο αυτές-
αυτές τα καθορίζουν.


Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2009

Όταν έχεις την τάση να ζεις…

…το τράβηγμα, το τέντωμα είναι ευεργετικό, κι ας πονάει.
Ανοίγουν οι σύνδεσμοι.
[Τραβάτε με κι ας κλαίω, που λένε…]
Κι οι κάμψεις καλές είναι, χρειάζονται.
Σε κάνουν ευλύγιστο, δίχως να σπας.
Οι μυστήριες στάσεις σού χαρίζουν πρωτότυπες δυνάμεις.
Αλλά μπορεί να μείνεις εκεί. Να δεθείς κόμπος.
Βήμα-βήμα. Και συγκέντρωση στο τώρα.

-------------------------------------

Τελικώς, ένα πράγμα μου έλειψε στη ζωή· ο δάσκαλος.
Ήταν η νεανική αλαζονεία· δεν χρειάζομαι κανέναν.
Ήταν ίσως και η προπαγάνδα των 80s· do it yourself.
Μία ακόμα γενιά χαμένη.
Οδηγίες χρήσης δίχως βαθιά γνώση.
Πασαλείμματα και μισές δουλειές.



















Και φτάνεις να λες: πού διάολο πήγαν τα χρόνια μου;
Πού πήγε εκείνο το κορίτσι, εκείνο το αγόρι,
που θα ‘πιανε τον κόσμο από τα κέρατα
και θα τον καβαλούσε;

-------------------------------------

Έπεσε κι ένα Aids στη σκηνή να μας γυρίσει στα παλιά μοτίβα.
Συν τα κλικάτα χρήμα, στυλ και ομορφιά πλαστή.
Και γίναμε συλλήβδην νευρωτικά στελέχη: επιχειρήσεων, οικογενειών...

-------------------------------------

Είδα ένα παιχνίδι στο Facebook: Sex and the City.
Ο ελληνικός τίτλος του θα μπορούσε να είναι
«Πώς να γίνετε πουτάνα».
Οι σημερινές πιτσιρίκες έχουν στόχο· να πάρουν τον εφοπλιστή,
και όλο του το επιτελείο.
Πού θα βρεθούν τόσοι εφοπλιστές εν μέσω οικονομικής ύφεσης;
Μεγάλη δυστυχία προβλέπω για τα επόμενα χρόνια…

-------------------------------------

Τελικώς… όλο προβλήματα…

-------------------------------------

Κι εγώ; Πότε θα επιτύχω επιτέλους το στόχο μου;
Ποιο στόχο;
Να βρω στόχο!


Σάββατο, Νοεμβρίου 07, 2009

Η φίλη μου...

...η Σοφία σκέφτηκε την καλύτερη κατάρα:

«Να μείνεις όπως είσαι!»


Πέμπτη, Νοεμβρίου 05, 2009

Οργή… προς τον άρρωστο

Όταν κάποιος αρρωσταίνει νιώθω τόσο τραγικά ανήμπορη,
που… με πιάνουν τα νεύρα μου.
Κινούμαι μηχανικά, κάνω ό,τι πρέπει να κάνω,
αλλά μέσα μου με κατακλύζει ο φόβος… κι ο θυμός.
Δεν το δείχνω, ή προσπαθώ να μην το δείχνω
-εκτός κι αν ο ίδιος είναι υπερβολικά αναίσθητος προς την κατάσταση της υγείας του,
πράγμα που με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο.

Ξέρω, πως αυτό δεν είναι μόνο δικό μου:
πολλοί άνθρωποι αντιδρούν στο φόβο τους με θυμό.

Όταν είσαι εσύ το «θύμα» απορείς βέβαια.
Αναρωτιέσαι αν πρέπει να τιμωρηθείς που έκανες το σφάλμα να αρρωστήσεις.
Σε όλων το μάτι παίζει το ερώτημα «Τι έκανες και το προκάλεσες;»
Πράγμα που πιθανώς να ψιλοστέκει κιόλας,
όμως εκείνην την ώρα τέτοιες σκέψεις είναι αν μη τι άλλο άκαιρες.
Μην πω άκυρες, που λένε και τα πιτσιρίκια.

Ίσως κάπου τσαντιζόμαστε με τον άλλον επειδή απλά μας στεναχωρεί.
Απόλυτος εγωισμός δηλαδή:
«Μην με βάζεις σε μπελάδες κι αγωνία,
μην με απειλείς εντέλει με ενδεχόμενο κακό…
εμένα…»

Αποκορύφωμα «Αν μου πεθάνεις, θα σε σκοτώσω!!»

Οργή… οργή προς τον άρρωστο.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 02, 2009

Εν αντιδιαστολή

Ακούω ήδη τις διαμαρτυρίες του πλήθους σε μιαν επί της Ακροπόλεως ομιλία,
λίθινο σύμβολο της Σοφίας:
«Μόνον ο Έρως είναι Ζωή!
Ο Έρως που ενέχει τον Πόνο -σημάδι αδιάψευστο Ζωής!»


Μουρμούρες, γιουχαΐσματα…
Υγεία! Δημιουργία! Παραγωγικότης! Τέχνη! Ανέλιξις!

«Δίχως τούτο τα πάντα είναι γράμμα νεκρό.
Και το βασικό, το πρώτο, αμφίβολο.
Τα λουλούδια μαραίνονται δίχως φως, δίχως νερό…
Ο άνθρωπος μαραίνεται δίχως τον Έρωτα να τον κινεί.
Γιατί άλλη Δύναμη δεν υπάρχει:
αυτό επινόησε η Φύση να μας κρατά ζωντανούς.

Και όποιος τον αρνείται, αρνείται το θείο·
αρνείται τη Ζωή»

fuzzy

Τα παραμύθια είναι για όσους τα πιστεύουν.
Οι δικαιολογίες για όσους αρέσκονται σ’ αυτές.
Και η αλήθεια για όσους την αντέχουν.

Ένα fuzzy πιάτο είναι ό,τι πρέπει.