Header Painting by Agapi Hatzi

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

Φτιάχνοντας το παραμύθι

Εκεί που κοιμόμαστε και βλέπουμε όνειρα όμορφα και ηδονικά, ξαφνικά ξυπνάμε ένα πρωινό και συνειδητοποιούμε, πως βαριόμαστε φρικτά. Μιας και δεν ξέρουμε λοιπόν, τι να κάνουμε με την τελματωμένη μας ζωή, λέμε συνωμοτικά από μέσα μας: «Ας φτιάξω ένα παραμύθι να περνάω καλύτερα»

Αρχίζουμε λοιπόν και ψάχνουμε ήρωες, τόπο και χρόνο, αρχή και τέλος, πλοκή, ατάκες. Επειδή όμως, τα μισά είναι ήδη προκάτ, ήτοι η ηρωίδα θα είμαστε εμείς, ο τόπος εδώ κι ο χρόνος τώρα, κύριο μέλημα και πρόβλημα είναι κατ’ αρχήν η εύρεση ή καλύτερα η εφεύρεση του κεντρικού ήρωα.

Απλό είναι: διαλέγουμε ένα πραγματικό τυχαίο πρόσωπο και το ντύνουμε με όποιον χαρακτήρα θέλουμε. Τον στολίζουμε με τις ιδιότητες, που πάντα θαυμάζαμε σ’ έναν άντρα, τον πλάθουμε στη φαντασία μας όπως μας αρέσει και προχωράμε στο επόμενο βήμα: την αρχή.

Η αρχή είναι κι αυτή ψιλοπροκάτ: η γνωριμία των ηρώων και ο κεραυνοβόλος έρως. Η ηρωίδα δεν έχει πρόβλημα μ’ αυτό, γιατί όλα είναι ιδανικά πλασμένα στο μυαλό της, οπότε πέφτει στον έρωτά του ακαριαία και χωρίς πολλές κουβέντες. Ο ήρωας όμως, ο οποίος μόλις μπήκε στο παραμύθι και δεν έχει ιδέα, τι πρέπει να κάνει για να ικανοποιήσει την ηρωίδα, αρχίζει και ψελλίζει αραιά και πού καμιά κουβέντα.

Έτσι είναι πάντα οι ήρωες των παραμυθιών: σοβαροί, λιγομίλητοι κι απόμακροι. Έτσι πρέπει να είναι, αλλιώς θα το κάνουμε παιδική χαρά το παραμύθι… Αλλά: ό,τι και να λέει είναι έτσι κι αλλιώς αδιάφορο. Η ηρωίδα ακούει αυτά που θέλει να ακούσει.

Της λέει αυτός π.χ. «Δεν είμαι ερωτευμένος μαζί σου», αυτή ακούει «Σε θέλω σαν τρελός, αλλά φοβάμαι να στο δείξω».
Της λέει «Με πιέζεις. Δεν μπορώ να ασχολούμαι συνέχεια μαζί σου», αυτή ακούει «Αγάπη μου, είμαι πολυάσχολος, αλλά στην πραγματικότητα η μόνη μου έγνοια είναι πότε θα σε δω»

Η ηρωίδα λοιπόν έχει φτιάξει μέσα στο μυαλό της τις ατάκες, απλώς για να είναι το παραμύθι πιο ρεαλιστικό, μιλάει κι ο ήρωας, να πει κι αυτός κάτι. Αλλά δεν είναι μόνο οι ατάκες έτοιμες στο μυαλό της, είναι και η ερμηνεία όλων των κινήσεών του.

Την στήνει ας πούμε επανειλημμένως κι εκείνη ξέρει, βαθιά μέσα της, πως αυτό είναι μια σπασμωδική αντίδρασή του στον παράφορο έρωτα που νοιώθει γι’ αυτήν: δεν πρέπει να δείξει ανυπόμονος, γι’ αυτό κόβει βόλτες γύρω απ’ το τετράγωνο επίτηδες για ν’ αργήσει.

Ή περπατάει μπροστά τρέχοντας και αφήνοντας την ηρωίδα να τον κυνηγάει με τα τακούνια.
Ή όταν βγαίνουν με παρέα, δεν της απευθύνει καθόλου το λόγο.
Ή -ακόμα καλύτερα- μιλάει συνεχώς με άλλες και μάλιστα δείχνει ζωηρό ενδιαφέρον γι’ αυτές.
Ή δεν αναφέρει ποτέ σε κανέναν φίλο του την ύπαρξή της.
Ή όταν αποχωρίζονται, τη βάζει σε ταξί, αντί να την πάει ο ίδιος σπίτι.

Όλες αυτές οι πράξεις του δείχνουν μία και μοναδική αλήθεια: πως τη σέβεται τόσο πολύ, που δεν θέλει να δίνει δικαιώματα στους γύρω. Κρύβοντας με πόνο ψυχής τα αληθινά του αισθήματα, καταφέρνει να δείχνουν προς τα έξω σαν δύο ξένοι… Την προστατεύει· για να μην τους πιάσουν στο στόμα τους οι κακές οι γλώσσες.

Κάπως έτσι λοιπόν πηγαίνει η πλοκή σχεδόν μέχρι το τέλος. Σταδιακά βεβαίως, όλα αυτά τα ιπποτικά συναισθήματα του ήρωα αυξάνονται, εντείνονται, λαμβάνουν σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Μέχρι σημείου, η ηρωίδα να τον λατρεύει σα Θεό. Έναν Θεό, που βασιλεύει μακριά της, κάπου στα ουράνια…

Έτσι που λέτε… Θέλετε το τέλος; Όχι! Τα παραμύθια -όπως έχουμε ξαναπεί- τα λέμε μόνο μέχρι τη μέση. Και όλα κλείνουν με μια όμορφη φράση:

«Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς –οπωσδήποτε!- καλύτερα…»
...

23 σχόλια:

  1. Είναι πολλά τα παραμύθια, όπου δεν έζησαν ούτε αυτοί καλά, πόσο μάλλον εμείς...
    Στα "Κόκκινα παπούτσια" για παράδειγμα, η ηρωίδα στο τέλος αναγκάζεται να ακρωτηριαστεί για να ξεφορτωθεί τα παπούτσια που τόσο την ξετρέλαναν στην αρχή. Και ήταν δική της επιλογή να την ξετρελάνουν, γιατί συμβόλιζαν τη φυγή από μια μέτρια πραγματικότητα και έδιναν διέξοδο στην καταπιεσμένη δημιουργική της δύναμη.
    Καλό θα ήταν λοιπόν, για να μη χάσουμε και μεις τα ποδαράκια μας ή ό,τι άλλο, να το σκεφτούμε καλά πριν φτιάξουμε το παραμύθι μας και χωθούμε για τα καλά μέσα. Γιατί το κόστος είναι συνήθως μεγάλο...

    (Αντί για 3 parties a day, θα μπορούσα πάντως να είχαεπιλέξει και το "δάσκαλος που δίδασκε" ως νικ, ε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χε χε χε! Αρκετά σαρδόνιο ποστ. Μ' άρεσε το interplay μεταξύ πραγματικότητας και αντίληψης της πραγματικότητας. Είχα γράψει προ ημερών ένα ποστ "ασυσχέτιστη προβολή" λεγόταν, που έλεγα πως αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι εντελώς άσχετο με αυτό που συμβαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κι ότι ήθελα να διαβάσω ένα μικρό παραμυθάκι. Και μ' αυτό γέλασα, αν και σίγουρα θα μπορούσα και να κλάψω αναλογιζόμενη πως όλοι εθελοτυφλούμε κάποιες φορές, και χάνουμε το χρόνο μας μόνο και μόνο από την κατασκευή παραμυθιών.
    Παραμυθιάστηκα που λένε.

    Καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βέβαια το να ζει κανείς χωρίς παραμύθι είναι μια "υπέροχη" προτεσταντική πρόκληση πολύ βαριά για το δικό μας ταπεραμέντο. Το παραμύθι κατά τη γνώμη μου είναι παντού διάχυτο γύρω μας στην εικονική εποχή μας. Είναι μάλλον μάταιο να σταθεί κανείς σήμερα και να αναρωτηθεί "τι είναι αληθινό;"

    Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο ποστ σας είναι πως σήμερα ποστάρισα κι εγώ με παρόμοιες, αν και τελείως διαφορετικής φύσεως διαπιστώσεις...

    και πάλι την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. έ, έτσι ξυπνάς πάντα. στη μέση. και λες, μα πού πήγε!!!?? ενώ ο άλλος έχει απλά πάει στη δουλειά του, όπως πάντα. παράνοια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν ξέρω ποιο είναι πιο κακό: να κατασκευάζεις το παραμύθι ή να σου πουλάει ο άλλος παραμύθια. Συνήθως είναι ένας συνδυασμός και των δύο, πάντως όλα είναι πλαστικά σαν τον κόσμο της Μπάρμπι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κι οταν της τηλεφωνει,αυτη πιστευει πως εχει ξορκισει θεους και δαιμονες για να βρει χρονο ο πολυασχολος και στα σοβαρα ζητηματα οταν αυτος κοιταει αλλου..απο ντροπη,απο εγωισμο,αντε και το πολυ πολυ να κουβαλαει ενα αληθωρισμο ελαφριας μορφης ο καημενος..
    ασε δε λεω αλλα..ντρεπομαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Tώρα φταίω εγώ που θυμ'ηθηκα το λαϊκόν άσμα "σ έχω κάνει Θεό,μια φορά να σε δω,να σου πω σ αγαπώ,γύρνα πίσω",κ.λ.π;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να σου πω βρε synas, χάθηκε να είσαι καμιά 15αριά χρόνια νεότερη και ελεύθερη?

    ;-)
    ;-)
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δάσκαλε που δίδασκε, ο ακρωτηριασμός δεν είναι, ξέρεις, και τόσο μακριά απ’ την πραγματικότητα μερικές φορές…

    glenn, εσύ κάνεις γαμάτες «προβολές» της πραγματικότητας.

    pussy, εγώ πάλι… ξεπαραμυθιάστηκα!

    vromios, ναι, βαριά η καλογερική…

    dawk, απλώς παίρνεις ξαφνικά χαμπάρι, ότι δουλεύει αλλού… :-)

    dora, ε όχι κι όλα… είπαμε! Υπάρχουν και καταστάσεις ανθρώπινες.

    φεγγαραγκαλιες, άστα καλύτερα…

    όλα θα πάνε καλά, το είχα θυμηθεί κι εγώ προσφάτως αυτό το άσμα. Ίσως να μην είναι τυχαίο…

    morfeas, ε υπήρξα και τέτοια… Και; Τι έγινε; Να πού κατάληξα… :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τώρα να ήσουνα!

    Που κατέληξες αλήθεια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @synas:

    Ναι,την είδα την παραπομπή...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μόνο μια παρατήρηση...Νομίζω πως δεν ξυπνάμε ένα ωραίο πρωϊ και συνειδητοποιούμε πως βαριόμαστε για να αρχίσει το παραμύθι...συνήθως στο παραμύθι βουτάμε ασυναίσθητα...και ενίοτε δεν βγαίνουμε ποτέ από εκεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @synas
    Πές μου και άλλα παραμύθια! Φτίάξε και άλλα παραμύθια!
    Ο Ιονέσκο είχε πεί " Σπουδαίος είναι αυτός ο λογοτέχνης που δεν βάζει,ΤΙΠΟΤΑ, προσωπικό του στα διηγήματα. Που γράφει
    μία φανταστική ιστορία από το τίποτα."

    (δες Δον Κιχώτης, κορυφαίο!)
    Καλησπέρα 3pad, morfeas, τι κάνετε; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. morfeas, 40άρα και παντρεμένη κατέληξα! Δεν φτάνει; Έπρεπε να σέρνομαι και στα πατώματα; (Όχι μωρέ, εντάξει, μια χαρά είμαι, αλλά δεν θά 'λεγα κι εγώ όχι στην ωραία σου ιδέα!)

    όλα θα πάνε καλά, ναι... ή θεοί ή κρεμαστάρια... Μέχρι να βρεις ξανά τον εαυτό σου...

    navigator, αχ, πόσο δίκιο έχεις...

    σπίθα, δυστυχώς δεν είμαι λογοτέχνης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απλά θα ήθελα να σκέφτονταν έτσι οι γυναίκες της ηλικίας μου. Όχι πως δεν υπάρχουν και τέτοιες, αλλά συνήθως οι άνθρωποι, και οι άντρες δηλαδή, μετά από πολλά χρόνια σκεφτόμαστε και λειτουργούμε όπως θα έπρεπε χρόνια πριν. Και δεν είναι μόνο η εμπειρία που μας αλλάζει, είναι πολλά πράγματα. Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις.

    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. morfeas, εσύ την άνοιξες την κουβέντα :)

    Στα 25 έχoυμε συνήθως ακόμα την αλαζονεία των νιάτων πολύ έντονη. Νομίζουμε πως ο κόσμος μάς ανήκει, πως μπορούμε να τον αλλάξουμε και να τον κάνουμε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του υπέροχου, αθάνατου εαυτού μας.

    Με τα χρόνια κάποιοι βλέπουν τη βλακεία τους στον καθρέφτη και προσπαθούν -συνήθως χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα- να αλλάξουν.

    Τελικά σκατούλες... πάνω-κάτω μένουμε μάλλον οι ίδιοι απ' την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε... Μόνο λίγο πιο "κατεργασμένοι"... Με πιο λείες γωνίες; Όχι απαραιτήτως. Κάποιες φορές καταλήγεις και με εντονότερες αιχμές, όπως τα μπριγιάν...

    (Τα μπριγιάν είναι διαμάντια κομμένα κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να αντανακλούν όσο το δυνατόν περισσότερο φως. Κατά την κοπή χάνουν περίπου το 50% του βάρους τους -τρομερή απώλεια, οδυνηρή θα έλεγα-, αλλά το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Και δεν μιλώ βέβαια για τα μπριγιάν...)

    Καλό ξημέρωμα και σ' εσένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το post σου ήταν η αφορμή για να ανοίξει η κουβέντα :)

    Ναι, έτσι είναι. Ξέρεις πιστεύω πως η κοινωνία και ο τρόπος της ζωής μας μας έχει βάλει σε ένα τρυπάκι όπου, πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωής. Να είμαστε ψιλοεπαναστάτες στα νιάτα μας, να σοβαρευόμαστε μετά κλπ. Θα ήθελα τους ανθρώπους πιο χαλαρούς, πιο ελεύθερους. Στο post σου φέρνεις σε σύγκρουση τον κόσμο όπως είναι και όπως τον φτιάχνουμε ο καθένας στο μυαλό του. Θα μπορούσαμε να ζούμε περισσότερα από τα όνειρά μας, πιστεύω, αν αφηνόμασταν και λίγο. Η ζωή μπορεί να γίνει ωραίο παραμύθι. Αλλά χρειάζεται ανοιχτό μυαλό και πολλούς πρωταγωνιστές. Συμφωνούμε μου φαίνεται, ή κάνω λάθος?

    υγ. πήρα την κουβέντα εργολαβία!!!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @synas
    Καλά, έλα να ακούσεις μουσική και πέσ μου αν σ' αρέσει, στο νέο πόστ μου.
    (αν θέλεις γιατι, νομίζω, θα σ'αρέσει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. morfeas, ναι... μόνο, που όσο περνούν τα χρόνια, οι πρωταγωνιστές συνήθως μειώνονται. Ακόμα κι οι κομπάρσοι μειώνονται. Και το ανοιχτό μυαλό σού ξύνει τις ανοιχτές πληγές... Δε γαμιέται... όλα μες στο παιχνίδι είναι. Και το παραμύθι όποτε το ζούμε, για όσο το ζούμε, μαγικό...

    σπίθα, μ' αρέσουν οι Pink Floyd πολύ, αν και παλιότερα LP τους καλύτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ζήστε όποια αλήθεια
    βρίσκετε κάπως ελκυστική, κορίτσια. Είναι το πιο ωραίο παραμύθι. Και αν δεν τελειώνει μεγαλόπρεπα, μας δίνει δώρα, μας κάνει λιγάκι πιο πλούσιους, μας χαρίζει δυνατές στιγμές...
    Τα σέβη μου, Συναίσθηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ναι, socrates, έτσι είναι ως επί το πλείστον. Μερικές φορές όμως σε παρασακατεύουν τα παραμύθια και μετά δε μπορείς να ζήσεις άλλα παραμύθια... Ή ακόμα χειρότερα μπαίνεις μες τα παραμύθια των άλλων και τα μετατρέπεις σ' εφιάλτες. Μερικοί άνθρωποι διψούν για εκδίκηση.... μπρρρρ... θρίλερ το έκανα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μου ήρθε με μέιλ λίγες μέρες μετά το ποστ, το εξής "ανέκδοτο":

    Μια ωραία ιστορία αγάπης και κατανόησης...

    Γνωρίζονται τυχαία σε ένα πάρτυ και ο Γιάννης ζητά από την Ελένη να
    πάνε σινεμά. Αυτή δέχεται και τα περνάνε καλά. Μερικές μέρες αργότερα
    βγαίνουν για φαΐ και πάλι περνούν καλά. Αρχίζουν να βλέπονται τακτικά
    και μετά από λίγο γίνονται ένα ωραίο ζευγάρι.

    Και ένα βράδυ, ενώ ο Γιάννης την πηγαίνει η σπίτι της, μια σκέψη
    περνά από το μυαλό της και χωρίς να το πολυσκεφτεί την εκφράζει
    φωναχτά:
    - Έχεις καταλάβει ότι σήμερα κλείνουμε 6 μήνες;

    Και κατόπιν, πέφτει σιγή στο αυτοκίνητο! Τόσο πυκνή σιγή που μπορείς
    να την κόψεις με το μαχαίρι!

    Η Ελένη σκέφτεται: 'Θεέ μου! Μήπως τον πείραξε που το είπα αυτό;
    Μήπως νιώθει περιορισμένος από τη σχέση μας; Μήπως νομίζει ότι
    προσπαθώ να τον πιέσω σε κάποιο είδος υποχρέωσης που δεν θέλει; Ή δεν
    είναι σίγουρος;'

    Ο Γιάννης σκέφτεται: 'Πω-πω! Έξι μήνες!'

    Και η Ελένη σκέφτεται: 'Αλλά εδώ που τα λέμε, ούτε κι εγώ είμαι
    σίγουρη ότι θέλω ένα τέτοιο είδος σχέσης. Μερικές φορές θα ήθελα
    περισσότερο χώρο. Να μπορώ να σκεφτώ αν με ικανοποιεί η σχέση μας
    καθώς πηγαίνουμε σταθερά προς... Αλήθεια, που πηγαίνουμε; Θα
    συνεχίζουμε να βλεπόμαστε με αυτόν τον τρόπο; Μήπως εμφανίζεται η
    προοπτική του γάμου μπροστά; Με παιδιά; Μια ολόκληρη ζωή μαζί;
    Είμαι έτοιμη γι αυτό το επίπεδο δέσμευσης; Τι ξέρω πραγματικά γι αυτόν
    τον άνθρωπο;'

    Ο Γιάννης σκέφτεται: 'Αυτό σημαίνει ότι ήτανννν.... χμμμ...
    Φεβρουάριος όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε... Τότε που μόλις είχα πάρει
    το αυτοκίνητο από σέρβις... Που σημαίνει... Για στάσου να δω τα
    χιλιόμετρα. Φτου! Γαμώτο! Ξέχασα την αλλαγή λαδιών!'

    Η Ελένη σκέφτεται: 'Γιατί δε μιλάει? Είναι ταραγμένος! Φαίνεται στο
    πρόσωπό του. Για ποιόν λόγο όμως ταράχτηκε; Μήπως τα βλέπω όλα λάθος;
    Μήπως θέλει περισσότερο δέσιμο η σχέση μας; Μήπως κατάλαβε πριν από
    εμένα ότι εγώ έχω επιφυλάξεις; Να δεις που αυτό είναι! Γι αυτό δεν
    λέει τίποτε. Φοβάται ότι θα τον απορρίψω.'

    Εν τω μεταξύ, ο Γιάννης σκέφτεται: 'Αλλά αυτήν την φορά θα το κοιτάξουν
    το σασμάν! Όχι σαν την άλλη φορά... Δήθεν το κρύο και μ@λ@κίες! Τι
    κρύο; Με 25 βαθμούς; Πλήρωσα μια περιουσία και μου βγαίνει το χέρι να
    βάλω μια ταχύτητα!'

    Η Ελένη σκέφτεται: 'Έχει θυμώσει! Και δεν τον κατηγορώ. Στη θέση του
    κι εγώ θα ήμουν θυμωμένη... Νιώθω τόσο ένοχη, αλλά δε φταίω που νιώθω
    έτσι... Απλά δεν είμαι σίγουρη...'

    Ο Γιάννης συνεχίζει: 'Καλά, έτσι και μου πουν τίποτε ότι δεν
    καλύπτεται από την εγγύηση θα γίνει χαμός! Αυτό θα πουν τα καθίκια,
    το ξέρω!'

    Και η Ελένη: 'Ίσως είμαι τελειομανής... Να περιμένω τον ιππότη με το
    άσπρο άλογο, τη στιγμή που είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που με
    φροντίζει και νοιάζεται για μένα και που χαίρομαι κάθε στιγμή που
    είμαι μαζί του? Και τώρα υποφέρει επειδή είμαι εγωίστρια! Επειδή κάνω
    σαν κοριτσάκι που έχει διαβάσει ένα σωρό ρομάντζα..'

    Ο Γιάννης: 'Εγγύηση! Θα τους πω να πάρουν την εγγύηση και να την
    χώσουν εκεί που ξέρουν!'

    - Αγάπη μου, λέει η Ελένη
    - Τι είναι; Απαντά ο Γιάννης
    - Σε παρακαλώ... Μην βασανίζεις τον εαυτό σου, λέει με μάτια γεμάτα
    δάκρυα. 'Ίσως δεν θα έπρεπε... Νιώθω τόσο...' (και την παίρνουν τα
    κλάματα...)
    - Μα τι έπαθες;
    - Είμαι τόσο χαζή! Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ούτε ιππότης, ούτε άλογο!
    - Δεν υπάρχει άλογο;
    - Νομίζεις ότι είμαι χαζή έτσι;
    - Όχι βέβαια!
    - Να μωρέ! Απλά... ξέρεις... χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο...

    (Κατόπιν, ακολουθεί μια σιγή 15 δευτερολέπτων που ο Γιάννης προσπαθεί
    να βρει κάτι 'ασφαλές' να πει) Και τελικά λέει: '...ΟΚ!'

    Η γυναίκα, πολύ συγκινημένη του πιάνει το χέρι και λέει:

    'Αγάπη μου... Πραγματικά νιώθεις έτσι?'
    - Πώς έτσι;
    - Έτσι, σχετικά με τον χρόνο.
    - Μα ναι, φυσικά!

    Η Ελένη γυρνά και τον κοιτά βαθιά στα μάτια, προκαλώντας την ανησυχία
    του Γιάννη για το τι μπορεί τώρα να ξεστομίσει, ιδιαίτερα αν έχει
    σχέση με άλογο. Στο τέλος λέει:

    - Σε ευχαριστώ αγάπη μου!
    - Κι εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, λέει ο Γιάννης με ιδιαίτερη
    σιγουριά.

    Στο τέλος την αφήνει στο σπίτι της και εκείνη ξαπλώνει στο κρεβάτι,
    αισθανόμενη σαν μια μαρτυρική φιγούρα, εντελώς μπερδεμένη, κλαίει
    μέχρι το πρωί.

    Ο Γιάννης γυρνά σπίτι του και παίρνοντας μια πίτσα, βλέπει στην
    τηλεόραση μια ταινία που έτυχε να δείχνει. Μια μικρή φωνούλα όμως
    μέσα του λέει ότι κάτι σημαντικό παίχτηκε στο αυτοκίνητο αλλά είναι
    σίγουρος ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι, οπότε και σταματά την
    προσπάθεια.

    Την άλλη μέρα, η Ελένη βγαίνει με τις φίλες της και κουβεντιάζουν την
    υπόθεση περίπου για έξι ώρες. Με αφάνταστη ακρίβεια, θα αναλύσουν όλα
    όσα ειπώθηκαν, μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, από όλες τις πιθανές
    οπτικές γωνίες. Θα συνεχίσουν να το συζητούν ξανά και ξανά, χωρίς
    ποτέ να φτάσουν σε οριστικά συμπεράσματα αλλά ταυτόχρονα και χωρίς να
    το βαριούνται.

    Από την άλλη μεριά, ο Γιάννης, καθώς την άλλη μέρα παίζει μπιλιάρδο
    με τον κολλητό του, μια στιγμή, πριν να κάνει το σπάσιμο, θα
    σταματήσει και θα του πει:

    - Να σε ρωτήσω κάτι ρε μεγάλε; Είχε ποτέ η Ελένη άλογο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή