Header Painting by Agapi Hatzi

Σάββατο, Ιανουαρίου 27, 2007

Μόνη














«Είμαι κουρασμένος κι εσύ παράλογη. Πρέπει ν’ ανοίξω κι εγώ ένα blog, ν' αφήνω εκεί τις καθημερινές μου σκέψεις», έγραφε στο κλείσιμό του το μπιλιετάκι μ’ έναν γραφικό χαρακτήρα καθαρό, όμορφο θα τον έλεγες. Δεν πρόδιδε καμία κούραση, μόνο ένα ψέμα, μια εγκατάλειψη κι ένα κεκαλυμμένο αντίο…

Είχε σκοτωθεί μ’ όλον τον κόσμο. Εγκατέλειπε κι εκείνη τον άντρα της, να κάνει μια καινούρια ζωή. Είχε δεχθεί ψυχολογική πίεση και εχθρότητα απ’ τα πεθερικά της. Άνθρωποι προσκολλημένοι στο χρήμα, με διάθεση να εξουσιάζουν τους πάντες. «Να βάλετε τα λεφτά σας εκεί που ξέρετε», ήταν η τελευταία της φράση. Εκείνος την είχε ακολουθήσει, αλλά μόνο και μόνο για να βρει λίγο αργότερα μια πιτσιρίκα.

Οι δικοί της γονείς μάλλον αδιάφοροι. Δεν είχαν να της δώσουν άλλη συμβουλή παρά το γνωστό «Μείνε, θα το μετανιώσεις». Κι εσείς μείνατε και το μετανιώσατε, καλοί μου μικροαστοί. Και μαζί σας το μετανιώσαμε κι εμείς, τα παιδιά σας. Καθίστε λοιπόν μαζί μέχρι το τέλος. Απολαύστε τις ασταμάτητες μικρομάχες σας. Εγώ πάντως φεύγω. Κι από ‘κείνον κι από ‘σάς…

Ο αδελφός της, χαμένος στο κυνήγι του επιτυχίας, δεν είχε χρόνο όχι μόνο γι’ αυτήν αλλά ούτε για τη γυναίκα του, που είχε δώσει το 3ο τους αμάξι μαζί με τον σοφέρ στο νεαρό γκόμενο. Ήταν όλα τόσο καλοστημένα, που κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι. Ήταν μια κυρία και ποτέ δεν κινούσε τις υποψίες. Εξάλλου, ποιος τη γαμεί κιόλας; Ο αδελφός πάντως όχι…

Ήταν κι η φιλενάδα, η κολλητή. Εξαφανίστηκε το πρώτο δευτερόλεπτο, που δεν είχε πια κάτι να κερδίσει από ‘κείνη. Είχε κλείσει μόλις έναν κύκλο ζωής και πήγαινε γι’ άλλα, καινούρια κόλπα. Δικαιολογίες πολλές: «Μιλάς πολύ στον κόσμο για μένα. Σε φοβάμαι». Έφυγε μ’ ένα τρένο προς τα πάνω. Και γύρω της γάβγιζαν πέντε μεγάλα, καλοαναθρεμμένα σκυλιά, που τά ‘σερναν κάτι μετανάστες…

Ένοιωθε μια αδιόρατη πικρία. Όμως ήξερε, πως για να μπορέσεις να αγαπήσεις τους ανθρώπους, πρέπει πρώτα να τους αφήσεις να φύγουν. Το μόνο… λυπόταν και θύμωνε, γιατί την κατηγορούσαν εκείνη για όλα. Αλλά πάντα έτσι δεν γίνεται; Κανείς δεν κοιτάζει στον καθρέφτη. Δεν πειράζει… Εκείνη απλά τους αποχαιρετούσε. Μέσα της. Δεν είχε κανέναν ανάγκη.

Άλλωστε δεν έφταιγαν μόνο οι άλλοι…

Ήξερε και το άλλο: ένας-ένας θα επέστρεφαν. Μόλις ένοιωθαν, πως δεν εγκατέλειψαν, αλλά εγκαταλείφθηκαν. Και αντιστρόφως… Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα πράγματα είναι πάντα αμφίδρομα. Θα τους δεχόταν πίσω. Όλους. Γιατί τότε, απαγκιστρωμένη απ’ τη θολή τους αγάπη, θα ήταν σε θέση να τους βάλει στη ζωή της ανώδυνα πια. Ανώδυνα κι απόμακρα…

Θα είχε βρει εξάλλου κι άλλους ανθρώπους μέχρι τότε. Θα διέγραφαν κι αυτοί την πορεία τους στη ζωή της. Μπρος-πίσω, μαζί-χώρια… Είχε μάθει πια. Στην ουσία ήταν μόνη…
Στην ουσία ήταν μόνη…

13 σχόλια:

  1. Όμως τόλμησε να σπάσει τα δεσμά της Syna και όλα αυτά που άφησε πίσω της μοιάζουν με αλυσίδες που την κρατούσαν φυλακισμένη. Έκανε το καλύτερο δυνατό για να σώσει τον εαυτό της και μακάρι να παραμείνει πιστή σε αυτό που ένιωσε!

    Καλημέρα και καλώς σε βρίσκω, Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μια χαρά έκανε η κοπέλα,αυτό έχω να πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όλοι είμαστε μόνοι!!!
    εμείς και ο εαυτός μας...ας κοιτάξουμε γύρω μας!
    καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρεις πότε είσαι πραγματικά μόνη;
    Όταν έτσι νιώθεις και στο 'μαζί'.

    Μακριά από εμάς αυτές οι διαπιστώσεις.
    Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε, μα η ζωή μας να'ναι γεμάτη από τους περαστικούς, φίλους κι αγαπητικούς ;)

    Είμαι η Αργυρένια και δεν μπορώ να σου αφήσω σχόλιο.

    (χα! ευτυχώς που είμαι καπάτσα και βρήκα άκρη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γι'αυτό αγαπάμε. Γι'αυτό ερωτευόμαστε. Γι'αυτό κάνουμε φίλους.
    Γιατί είμαστε μόνοι. Ευτυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @πασχαλίτσα

    Η μοναξιά είναι μια κάποια σκόνη.

    Αλίμονό μου αν πάω να την κρύψω κάτω από το χαλί του έρωτα, της αγάπης ή οποιοδήποτε χαλί τέλος πάντων. Η θέση της είναι στο εικονοστάσι. Άσε που αν χρησιμοποιώ τα χαλία για να κρύβω τη σκόνη, κάποια στιγμή θα περπατάω απάνω τους και θα σηκώνεται σκόνη σύννεφο! Δεν θα φταίνε τα χαλιά για αυτό ...

    Μόνοι είμαστε όταν ερχόμαστε, μόνοι κι όταν φεύγουμε, μόνοι και στη διαδρομή. Ε, και!

    Είναι φύσει αδύνατο να μην είσαι μόνος όταν σκέφτεσαι, όταν χαίρεσαι, όταν λυπάσαι, όταν ηδονίζεσαι. Όλα αυτά φυσικά μεγιστοποιούνται όταν τα κάνεις με παρέα, αλλά πάλι μόνος είσαι και δεν είναι κακό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. hracker,
    αυτό που εννοούσα είναι πως ακριβώς επειδή είμαστε μόνοι μας τα κάνουμε όλα αυτά: ερωτευόμαστε, αγαπιόμαστε, κάνουμε φίλους. Γιατί προσπαθούμε να νικήσουμε τη μοναξιά, ενώ ξέρουμε πως αυτό δεν γίνεται. Και είπα πως ευτυχώς που είναι έτσι. Γιατί αλλιώς θα χάναμε τόσα όμορφα πράγματα.

    Αν ήμασταν ευτυχισμένοι με τη μοναξιά μας δεν θα προσπαθούσαμε ούτε φίλους να κάνουμε, ούτε αγάπες να ζήσουμε. Θα μας αρκούσε ο εαυτός μας. Κι αυτό εμένα, μου φαίνεται πολύ μεγάλη δυστυχία.

    Νομίζω λοιπόν πως η ζωή έχει για όλα χώρο. Και για τις στιγμές της μοναξιάς, και για τις στιγμές που νιώθεις ένα με κάποιον άλλον -έστω και προσωρινά.
    Και τα δύο ωραία είναι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν θυμάμαι που το διάβασα, βλέπω ότι το έχουν γράψει και οι προηγούμενοι,
    Μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε.
    Για να ξεγελάσουμε τη μοναξιά μας γνωρίζουμε ανθρώπους και κάνουμε σχέσεις, φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές κτλ. Αν σ' αυτή την μοναχική περιπλάνησή μας βρούμε κάποιο να μας καταλαβαίνει, τότε η μοναξιά μας μετριάζεται. Γιά λίγο, έστω.
    Αν πάλι βρούμε κάποιο να μας αισθάνεται, τότε δεν είμαστε πια μόνοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν είναι άσχημη η μοναξιά...τις καλύτερες αποφάσεις μόνοι μας τις παίρνουμε...


    ΥΓ Καλή Εβδομάδα! Χάρηκα πολύ για χθες ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είμαστε μόνοι και είναι σημαντικό να νιώθουμε άνετα οταν μένουμε με τον εαυτό μας μόνοι.Καιείναι δικοπο μαχαίρι πολλές φορές το να φύγεις.Απο τη μιά φεύγεις και νιώθεις καλά με σένα γιατί ξέφυγες και θα ζήσεις για σένα.Απο την άλλη φεύγεις και νιώθεις ενοχές γιατι πάντα σε κατηγορούσαν,γιατι σε εγκατέλειπαν και δεν θές να κάνεις το ίδιο,γιατι δεν αντέχεις να ξαναρχίζεις μονη απο την αρχή.Η καρδιά μου πάει στην ηρωίδα του κειμένου σου που κομμάτια της μπορεί να κρύβονται μέσα σε πολλές γυναίκες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. marialena, καλώς όρισες! Είναι φανταστικό πρόσωπο, αλλά ναι... η ηρωίδα είναι δυνατή...

    mariosp, νά 'σαι καλά!

    gitsaki, έχει μάθει πια...

    melomenos, ναι... είπα να το γράψω κι εγώ κάπως...

    stavros p, μοναχικός και δυνατός;

    Αργυρένια, και στο "μαζί" κάποτε νοιώθεις μόνος... Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα!

    ladybug, εμένα θα μ' άρεσε να μας αρκούσε ο εαυτός μας. Κι από 'κεί και πέρα να κάναμε σχέσεις μόνο για την ανθρώπινη επαφή... όχι από ανάγκη.

    hracker, θυμήθηκα μια κουβέντα, που είχαμε χθες στη μπλογκοσυνάντηση... "Ομαδικός αυνανισμός"...

    queen elizabeth, ναι... και είναι μεγάλη τύχη να γνωρίσεις έναν άνθρωπο, που να τον νοιώθεις "δικό σου"...

    Κι εγώ, an-lu, κι εγώ χάρηκα!

    pixie, όλοι φοβόμαστε το άγνωστο, το διαφορετικό, τη μοναξιά... όμως πολλές φορές είναι καλύτερα. Αλλιώς φυτοζωούμε εν ονόματι της ασφάλειας. Κρίμα δεν είναι; Στο κάτω-κάτω μέσα απ' τα δύσκολα εξελισσόμαστε ως προσωπικότητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή