Header Painting by Agapi Hatzi

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

Παγιδευμένη















Αναρωτιέμαι, αν ερχόταν στο παρόν το ελπιδοφόρο κοριτσάκι που κάποτε ήμουν…
Θα με καταλάβαινε; Μπα, δεν θα με καταλάβαινε…
Όμως θα με αποδεχόταν;
Θα ένοιωθε, πως την πρόδωσα;
Θα με εμπιστευόταν, αν της έδινα κάποια συμβουλή;
Θα μ’ αγαπούσε;

Εγώ πάντως τ’ αγαπώ πολύ εκείνο το κοριτσάκι. Κι ας ήταν πάντα «κάπως».
Κι εκείνο μωρέ μάλλον θα μ’ αγαπούσε…
Γιατί αν τό ‘χα τώρα κόρη, θα τ’ άφηνα να κάνει πάλι ό,τι γουστάρει.
Να ζήσει όλα της τα λάθη, όλες τις απογοητεύσεις κι όλους τους ενθουσιασμούς.
Τι άλλο θέλει ένα παιδί; Αγάπη, ελευθερία… και λεφτά!

Ναι, δεν κάνω πλάκα… Δεν θα την έβαζα στο λούκι να τραβιέται για το χαρτζιλίκι -και καλά για να μάθει τη ζωή. Αντιθέτως, θα τη βοηθούσα να πάει στο εξωτερικό.
Τι νόημα έχει αυτό που λέω;
Δεν είμαι σίγουρη: έχω μονάχα μία υποψία, πως θα της έκανε καλό.
Πως θα της δίνονταν περισσότερες ευκαιρίες, πως θα της έβαζαν λιγότερες τρικλοποδιές, πως θα μάθαινε περισσότερα και πως θα γνώριζε πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους.
Άλλωστε θα το ήθελε κι αυτή τόσο πολύ… Δεν είναι αυτό αρκετό;

Τι πιο καταστροφικό από το να κρατάς με το στανιό τα παιδιά κοντά σου;
Να τριγυρνούν διαρκώς στα ίδια μέρη· τα δικά σου…
Παγίδα… Και ο καλύτερος γονιός του κόσμου να είσαι, απλά: τους κόβεις τα φτερά.
Τα κάνεις ασυνείδητα υποχείρια σου. Τα σπρώχνεις ουσιαστικά να γίνουν «Εσύ».

Θα τ’ άφηνα λοιπόν το κοριτσάκι -και θα το βοηθούσα- να τραβήξει το δικό του δρόμο.
Γιατί κάποιες στιγμές νοιώθω να το λυπάμαι…


Υ.Γ.
Παραθέτω αποσπασματικά τα 2 πρώτα σχόλια, γιατί νομίζω πως συμπληρώνουν το post:

elena said...
Το να μπορείς να μη φορτώνεις ένα παιδί με τα δικά σου απραγματοποίητα όνειρα
είναι πολύ σπουδαίο.

synas said...
Ναι… Ακόμα κι αν παιδί και γονιός είσαι εσύ ο ίδιος.
Πολύ φοβάμαι, πως ίσως κάνω κι εγώ το ίδιο ακριβώς λάθος.
Πως ίσως το κοριτσάκι να μην θέλει πια να πάει στο εξωτερικό.
Πως ίσως θέλει κάτι άλλο και της φορτώνω τα απραγματοποίητά μου όνειρα.
Πως ίσως το μόνο που πρέπει να κάνω είναι,
να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τι πραγματικά θελει τώρα…
...

16 σχόλια:

  1. Το να μπορείς να μη φορτώνεις ένα παιδί με τα δικά σου απραγματοποίητα όνειρα είναι πολύ σπουδαίο.
    Και μόνο που το λες, φτάνει.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου, Έλενα, και καλώς ήλθες.

    "Το να μπορείς να μη φορτώνεις ένα παιδί με τα δικά σου απραγματοποίητα όνειρα είναι πολύ σπουδαίο".

    Ναι... Ακόμα κι αν και παιδί και γονιός είσαι εσύ ο ίδιος.

    Τώρα όμως που το λες... Πολύ φοβάμαι, πως ίσως να κάνω κι εγώ το ίδιο ακριβώς λάθος...
    Πως ίσως το κοριτσάκι να μην θέλει πια να πάει στο εξωτερικό...
    Πως ίσως θέλει κάτι άλλο και της φορτώνω τα απραγματοποίητά μου όνειρα...
    Πως ίσως το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τι πραγματικά θελει τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένα αβάσταχτο αχ και για το δικό μου κοριτσάκι που ήθελε τόσα πολλά και συμβιβάστηκε με τα τόσα λίγα. Γιατί γενετικά του πέρασαν το μέτριο, την έλλειψη αυτοπεποίθησης και την ασφάλεια που τεμαχίζει όλα μας τα όνειρα. Ίσως γι' αυτό το κοριτσάκι αυτές τις μέρες να είμαι τόσο θλιμμένη. Ίδιους δρόμους τραβούμε synas μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. dora, το δικό μου κοριτσάκι το μόρφωσαν, το σπούδασαν, μ' ενδόμυχο σκοπό να το κάνουν στυλάτη υπηρέτριά τους... Οι μόνιμες υπηρέτριες βέβαια πάντα παίρνουν με τον καιρό το πάνω χέρι, αλλά παραμένουν υπηρέτριες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Πως ίσως το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει".

    Αυτό είναι και το σωστό που πρέπει να κάνει ο γονιός. Λίγοι το συνειδητοποιούν ακόμη λιγότεροι το πετυχαίνουν. Και για τη μάζα που ούτε μυρωδιά πέρνει, το χάος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Ακόμα κι αν και παιδί και γονιός είσαι εσύ ο ίδιος. "...
    Αμφιβάλω αν δεν είμστε συνέχεια και παιδιά και γονείς μας ταυτόχρονα
    Κι αν ακόμα -ενήλικες πια και γονείς- δεν αφήνουμε,αυτό το παιδί -εμάς τους ίδιους- να κάνει ότι θέλει
    Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στους περιορισμούς που βάζουμε,στις επιλογές,στις ελευθερίες..
    κι έτσι έχουμε πάντα μέσα μας ένα ανικανοποίητο παιδί,καταδικασμένο,παγωμένο σε χρόνο παρελθόντα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι όμορφος τρόπος να πλησιάσεις ένα τόσο σοβαρό θέμα! Εγώ σαν γονιός αισθάνομαι πάντα να ακροβατώ μεταξύ υπερπροστασίας και ελευθερίας! Από την άλλη νομίζω ότι η υπέρτατη αγάπη μου και ο τρόπος που τα κοιτάω στα μάτια μπορεί να τα διορθώσει όλα. Το ίδιο αισθάνομαι και για τους γονείς μου, καλά με μεγάλωσαν με τα λάθη και τα σωστά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ με πονάει αυτό το θέμα, ρε Σύνας. Και ως κόρη άλλων, και ως μητέρα μιας κόρης, και ως κόρη και μητέρα του εαυτού μου.
    Κάθε ένας από τους σχολιαστές σου είπε κάτι που θα μπορούσα να είχα πει κι εγώ.
    Πολύ με πονάει το θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. synas είσαι σπουδαία!

    βούρκωσα και δεν κάνει να βουρκώνει κανείς στο γραφείο :)

    φοβάμαι πως κι εγώ περιμένω από το κοριτσάκι να πραγματοποιήσει τα απραγματοποίητα μου όνειρα..

    κι εγώ θα πρέπει να τη βοηθήσω να ανακαλύψει τι πραγματικά θέλει τώρα..

    φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν μπορώ να καταλλάβω τι πρόβλημα έχετε με τα λάθη. Και αυτά μες την ζωή είναι.
    Όπως λέει και το γνωστό τσιτάτο: Μόνο όποιος δεν κάνει τίποτα δεν κάνει λάθη.

    Έλεος δηλαδή. Κάθε φορά πρέπει να είμαστε ήρωες σαν τον Ράμπο, φιλόσοφοι σαν τον Σωκράτη και υπεράνθρωποι σαν τον Σούπερμαν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το παιδί μας είναι βέλος και όχι μπούμερανγκ. Αν το σκεφτεί κανείς αυτό και το εμπεδώσει σε καλό νομίζω θα του βγεί (του παιδιού).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Συμφωνώ απόλυτα με τα λόγια του Γεράσιμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. pussy, μα οι άνθρωποι δρουν ως επί το πλείστον βάσει προκαθορισμένων "πρέπει".

    alkyoni, έτσι...

    adaeus, είναι θέμα εμπιστοσύνης κυρίως...

    3 pad, καλά σε κάνει... Έτσι πρέπει! :)

    mary, ναι μωρέ γμτ... Φιλιά.

    chris, "Γιατί αν τό ‘χα τώρα κόρη, θα τ’ άφηνα να κάνει πάλι ό,τι γουστάρει.
    Να ζήσει όλα της τα λάθη, όλες τις απογοητεύσεις κι όλους τους ενθουσιασμούς".

    Όμως, κάποια στιγμή, άμα συνειδητοποιούμε το λάθος, να συνεχίζουμε να το κάνουμε; Γιατί;

    Βρε τον Γεράσιμο! Πού ήσουν εσύ, ρε Γεράσιμε;
    Βέλος, ναι... Το πετάς και μετά πας και το ξαναμαζεύεις, μέχρι να το ξεκατινιάσεις τελείως... :-)

    όλα θα πάνε καλά, φοβόμαστε... Ποιος νοιώθει το χέρι του σταθερό και σίγουρο;
    Άσε, που άμα πετάξεις το βέλος, μετά τι θα κάνεις;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το βέλος δεν ήταν του Γεράσιμου αλλά του Χαλίλ Γκιμπράν. Εγώ έβαλα το μπούμερανγκ:

    Για τα παιδιά

    Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
    Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
    Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
    Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

    Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
    Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
    Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
    Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
    που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
    Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
    αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
    Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

    Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
    ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
    Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
    και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
    τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
    Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
    Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
    έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."

    Χαλίλ Γκιμπράν

    ΥΓ: Σόρι για το... σεντόνι, αλλά ούτε αυτό ήταν δικό μου. Του Γκιμπράν κι αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σ' ευχαριστώ, Γεράσιμε. Πολύ όμορφο. Ωραίος ο Γκιμπράν γενικώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @synas:

    Περιμένεις με στωϊκότητα να δεις πού θα πάει να καρφωθεί.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή