Header Painting by Agapi Hatzi

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Τ...



















Τώρα… Τίποτα… Τέλος…

Αναρτήθηκε από Αλεξία Ηλιάδου (synas) στις 2:05:00 μ.μ.

Ετικέτες ,

14 σχόλια:

  1. Αλεξία Ηλιάδου (synas)12/01/2006 02:26:00 μ.μ.

    Καλό σας μήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος12/01/2006 02:51:00 μ.μ.

    T ρομακτική ακεφιά βλέπω....

    Καλό μήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. An-Lu12/01/2006 03:07:00 μ.μ.

    Γιατί Τόση θλίψη;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Pixie12/01/2006 04:40:00 μ.μ.

    Αρχισες να γράφεις πάλι καθημερινά.Δεν πήγαν τα πράγματα με την αποτοξίνωση όπως τα φανταζόσουν;Ευχομαι να πάνε όλα κάλα μέσα απο την καρδιά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Nikos Dimou12/01/2006 06:33:00 μ.μ.

    χαίρομαι που άρχισες να γράφεις συχνότερα και δεν τήρησες την υπόσχεση της 17ΝΟΕ

    σήμερα βλέπω λύπη

    "ήλιος εφ'ημέρη νέος" είπε ο Ηράκλειτος

    ο νέος ήλιος που θα ανατείλει αύριο ας σε αλλάξει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 3 parties a day12/01/2006 06:41:00 μ.μ.

    Αύριο είναι μια καινούρια μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αλεξία Ηλιάδου (synas)12/01/2006 09:32:00 μ.μ.

    Κύριε Δήμου, περιττό να σας πω, ότι μου φτιάξατε ήδη τη μέρα με την επίσκεψή σας!

    ladybug & an-lu, δεν έχω πάει ΑΚΟΜΑ να αγοράσω πλυντήριο και όπως δείχνει η εικόνα κάθομαι γυμνή και κλαίω... "Τώρα... δεν έχω Τίποτα να φορέσω... Τέλος το πλυντηριάκι μου..."

    pixie, κάνω άλλη αποτοξίνωση τώρα, πιο σκληρή...

    3 parties a day, για να δούμε, φιλενάδα... για να δούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. rednet69 (georgia m.)12/02/2006 12:12:00 μ.μ.

    Θα σου απαντήσω με ποίημα του Νίκου - ξέρεις ποιου:


    Τα βράδια/θ αρχίσει να σε βασανίζει η στέρηση.

    Ο πρώτος καιρός,λένε οι φυλακισμένοι κι οι ναυα-
    γοί,/
    ο πρώτος καιρός είναι ο πιο δύσκολος.
    Η ηχώ του κόσμου που ξαφνικά γίνεται ψίθυρος/
    το φως του ήλιου,που σιγά σιγά κρυώνει.
    Τα δάχτυλα,σαν των τυφλών,που ψαχουλεύουν
    το/ κενό.

    Συνηθίζει κανείς,συνηθίζει/στους ανθρώπους και την ερημιά των ανθρώπων,στις αισθήσεις και τη νέκρωση των αισθήσεων./Συνηθίζει κανείς,συνηθίζει,/στο στόμα που σχηματίζει λέξεις/και δεν ακούγεται,στο χέρι που προσφέρει/χωρίς να δίνει,στο μάτι που πάγωσε/σαν καθρέφτης
    στην εξορία,τη μοναξιά,τη στέρηση.

    Συνηθίζει.

    ΝΔ,
    "Απουσίες"
    Ποιήματα 1950-1990
    Νεφέλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αλεξία Ηλιάδου (synas)12/02/2006 02:11:00 μ.μ.

    rednet69 ή georgia m. ή gitsaki (μα κακοποιός είσαι;;), ωραίο το ποίημα και σ' ευχαριστώ πολύ για την αναφορά του. Όμως εγώ δεν συνηθίζω σε τίποτα. Προσαρμόζομαι ίσως, αλλά δεν συνηθίζω. Η ψυχή μου πάντα κλοτσάει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. rednet69 (georgia m.)12/02/2006 03:52:00 μ.μ.

    Κακοποιός ποτέ - γελωτοποιός ενίοτε.
    :)
    Κι η δική μου κλωτσούσε αλλά με τη λογική κάποτε κουράζεται να κλωτσάει.Και είναι σα να συνηθίζει.Στην πραγματικότητα δε συνηθίζει ποτέ - δίκιο έχεις κατά μια έννοια.Απλώς παραιτείται.Αλλά ας μην το γενικεύω.Οk!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Dawkinson12/02/2006 07:04:00 μ.μ.

    Μέσα στο λαβύρινθο των μπλόγκς βρήκα και κάποιον άλλο που προσπαθεί να αποτοξινωθεί στους Α.Ε. και δεν μπορεί να συνηθίσει το το 'τέλος-τώρα-τίποτα'. Βίοι παράλληλοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. xenia12/02/2006 10:16:00 μ.μ.

    Εγώ λέω Τρέλα... Τραγούδια... Τριαντάφυλλα...

    Κι όλα αυτά που ανέφερες να τα αφήσουμε στο Τότε...

    Un abrazo,
    Ξένια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. teiresias12/03/2006 12:04:00 π.μ.

    Ούτε εγώ synas τα κατάφερα να αποτοξινωθώ-ξανα...κύλησα.
    Τ-ειρεσίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αλεξία Ηλιάδου (synas)12/06/2006 12:47:00 μ.μ.

    gitsaki, παραίτηση... ακόμα χειρότερα!

    dawkinson, δύσκολο... πολύ δύσκολο...

    xenia, αγκαλίτσα... ωραία τα λες...

    teiresias, είμαστε... εντελώς αναξιόπιστοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)