Header Painting by Agapi Hatzi

Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Μόνο στα όνειρα…

Πόσοι ήταν τελικά αυτοί που αγαπούσε; Της φάνταζαν πολλοί. Από μικρή έβαζε τον εαυτό της σ’ εκείνο το παιχνιδάκι του μυαλού, που ρώταγε «Αν πνίγονταν εκείνος κι εκείνος ταυτόχρονα και μπορούσες να σώσεις μόνο τον έναν, ποιον θα διάλεγες;» Σχεδόν έβαζε τα κλάματα απ’ την υποχρεωτικότητα της επιλογής.

Όπως έβαζε και τα κλάματα, όποτε με το ζόρι έβαζε τον εαυτό της να σκεφτεί το χαμό κάποιου αγαπημένου προσώπου. Έκανε κάτι σαν πρόβες, να συνηθίζει. Όμως ποτέ δεν συνήθισε. Ακόμα ο επερχόμενος θάνατος τής φέρνει σχεδόν αυτόματα δάκρυα στα μάτια…

Πόσοι ήταν λοιπόν αυτοί που αγαπούσε; Και πόσο αγαπούσε τον καθένα; Υπήρχε κάποια κλίμακα μέτρησης; Ή μήπως υπήρχαν είδη αγάπης; Αυτόν τον αγαπώ έτσι, αυτόν τον αγαπώ αλλιώς; Και πάνω απ' όλα σκεπτόταν, μήπως ίσχυε αυτό, που έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι «Η καρδιά σου είναι καφενείο». Είναι η καρδιά άραγε θρόνος για έναν; Ή έστω για δύο, το βασιλιά και τη βασίλισσα, άντε και τους γόνους τους τριγύρω;

Ναι, μάλλον η δικιά της καρδιά ήταν καφενείο. Συνωστίζονταν αυτοί που αγαπούσε. Και ναι, βέβαια κάποιοι κάθονταν πιο αναπαυτικά, μερικοί ήταν όρθιοι και κάποιοι κοντά στην πόρτα. Αυτοί οι τελευταίοι μόλις είχαν μπει. Γιατί αυτό το καφενείο ήταν στοιχειωμένο: κανείς δεν ξανάβγαινε από ‘κεί μέσα.

Κι όσοι με τα χρόνια είχαν χαθεί απ’ τη ζωή της, κι αυτοί ακόμα τριγυρνούσαν σαν αερικά ανάμεσα στους άλλους θαμώνες και έπιναν το καφεδάκι τους σε μια γωνία, περιμένοντας να έρθει κάποιο όνειρο ή κάποια θύμησή της να τους τραβήξει στο κέντρο για χορό.

Πόσο λάτρευε να βλέπει τους ανθρώπους της να σηκώνονται και να χορεύουν μεταξύ τους… Και να κοιτούν ο ένας τον άλλον στα μάτια με τρυφερότητα… Πόσο θα ήθελε να τους έχει όλους μαζί σε ένα μεγάαααλο σπίτι -έτσι το φανταζόταν από παιδί-, να ξυπνούν όλοι μαζί το πρωί και να ψήνουν με τις πυτζάμες τους ψωμάκια στο φούρνο…

Όμως όχι… Το καφενείο είχε γεμίσει γωνιές και γιόρταζε μονάχα, όταν η ίδια ήτανε μόνη και ξαπλωμένη από ώρα στην αγκαλιά του Μορφέα… Σαν ξημέρωνε, καμιά φορά άνοιγε τα μάτια της και έβλεπε να χουζουρεύει δίπλα της ένας απ’ αυτούς. Τελικά έναν τουλάχιστον τον είχε σίγουρα σώσει… ακόμα… Τον αγκάλιαζε λοιπόν και ξαναγλιστρούσε στο όνειρο με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη…

13 σχόλια:

  1. Ένας...Πάλι καλά-θετικός απολογισμός.
    Περιττό να σου πω ότι αρκετά ποστς σου συγγενεύουν με την υπόθεση ενός θεατρικού που υπάρχει στο κεφάλι μου μα βρίσκεται σε συνεχή εκκρεμότητα με τη συγγραφή του...
    (έχω γράψει μόνο κάποιες πρώτες σελίδες του)
    Είναι μια από τις μεγάλες εκκρεμότητες της ζωής μου-και θα ήθελα να την έχω τακτοποιήσει,πριν....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι τόσο ωραία στα όνειρα. Υπάρχει χώρος για όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. kyriaz, όχι, δεν είναι μόνο ένας... Ίσως να είναι τελικά τυχερή η καφετζού!
    Κι εσύ θα το γράψεις το θεατρικό σου. Εγώ πάντως ό,τι μπορώ κάνω :-)
    Χαμόγελο!

    ladybug, ναι... για όλους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβαζοντας το ποστ σου
    θυμηθικα το ο ιουδας φιλουσε υπεροχα.
    Δεν ξερω γιατι...

    ζερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. zero, δεν ξέρω καθόλου, τι έλεγε αυτό το βιβλίο... Όμως γιατί από τον τίτλο, μου φαίνεται μομφή; Είναι άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. το όνειρό μου μικρή, ήταν να βάλω σε ένα μεγάλο αγρόκτημα όλους αυτούς που αγαπάω και με αγαπάνε και να ζούμε όλοι μαζί εκεί. Κοινώβιο δεν το λένε; αυτό!
    (ακόμα μ'αρέσει σαν ιδέα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Synas ποτέ κι εγώ δεν ξέχασα κανέναν απ' αυτούς που αγάπησα. Πιάνουν μέσα μας χώρο μεγάλο ή μικρό αλλά υπάρχουν. Πόσο μισώ τους χουντίνι που νομίζουν ότι αφανίζουν τα παλιά. Τι ύβρις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Yes, Dawk, κοινόβιο λέγεται.
    Κι είχαμε κάτι ωραίες ιδέες παλιά με τη Σύνας επί του θέματος...
    Αλλά ας μην καταχραστώ το χώρο της. Θα τα πούμε κάποια στιγμή unter vier -oder sechs- Augen...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. dawk, το σκεπτόμουν αυτό κάποτε σοβαρά. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος στην πραγματικότητα.

    dora, ο καθένας όπως νοιώθει...

    3 pad, θυμάσαι; Όμως ούτε πού θα πάμε διακοπές 4 άτομα δεν μπορούμε ν' αποφασίσουμε από κοινού... σχεδόν ουτοπικό απ' την ανθρώπινη φύση το κοινόβιο.... Είναι και οι κοινωνικές δομές... Ο καθένας στον πύργο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν πνιγόταν εκείνη, πόσοι άνθρωποι θα πέφταν να τη σώσουν?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. espoir, νομίζω κάποιοι θα έπεφταν. Όμως δεν έχει και πολλή σημασία αυτό. Δεν είναι όλα ακριβώς αμοιβαία. Αν και μέσες-άκρες είναι...

    Ελπίζω να γίνεται σαφές (σε όλους), πως δεν αναφέρομαι σε γκόμενους. Αν και κάποιοι φυσικά και έχουν τη θέση τους μέσα σ' αυτόν τον καφενέ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εγώ,παιδιά,αν ενδιαφέρεστε,έχω το αγρόκτημα.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή