Header Painting by Agapi Hatzi

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Το πλυντήριο και η γιαγιά μου











Το πλυντήριο

Μου χάλασε το πλυντήριο μετά από 9 χρόνια (στο γάμο μου το αγόρασα… ή μάλλον μου το αγοράσανε) και τώρα πρέπει να τρέχω να βρω καινούριο. Και πραγματικά πρέπει. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς πλυντήριο. Τα ρούχα έχουν γίνει ήδη στοίβες και σε λίγο δεν θα έχω ούτε κιλότα να φορέσω.

Ένας «πλυντηριάς» μου είπε να αγοράσω το πιο φτηνό της αγοράς, μηχανικό, με λίγα κουμπάκια και οπωσδήποτε χωρίς εγκέφαλο! Μόνο προβλήματα, λέει, δημιουργεί ο εγκέφαλος. Και στο προηγούμενο ο εγκέφαλος χάλασε και για να τον αλλάξεις δεν αξίζει τον κόπο. Στοιχίζει περίπου το ίδιο με το να πάρεις καινούριο.

Και τι τον θέλω έτσι κι αλλιώς τον εγκέφαλο; Πραγματοποιεί μονάχα λειτουργίες, που δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ. Το θέμα είναι το πλυντήριο να φέρνει σε πέρας τα βασικά προγράμματα. Τα απολύτως απαραίτητα. Και στεγνωτήριο στην Ελλάδα δεν πολυχρειάζεται λόγω κλίματος.

Σε όποιο δημιούργημά του βάζει ο άνθρωπος εγκέφαλο, βγαίνει πολύ ευαίσθητο και χαλάει εύκολα. Πρέπει να το χειρίζεται κανείς με μεγάλη προσοχή και επιδεξιότητα και πάλι τα αποτελέσματα δεν είναι σίγουρα. Άσε, που η τεχνολογία τους απαρχαιώνεται πάρα πολύ γρήγορα και πας γι’ άλλα, ακόμα κι αν δεν προλάβει να χαλάσει από μόνο του.


Η γιαγιά μου

Για το Θεό (σχηματικά) πάλι και τα δικά του δημιουργήματα έλεγε ένας φίλος: «Είναι πολύ καλός ηλεκτρονικός, αλλά πολύ κακός υδραυλικός. Στον άνθρωπο πρώτα απ’ όλα χαλάνε τα υδραυλικά συστήματα» Και γενικότερα τα μηχανικά, θα προσέθετα εγώ, σε αντίθεση με τα δικά μας κατασκευάσματα.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος πραγματικά χαλάει σχεδόν τελευταίος. Συχνά βέβαια είναι ελαττωματικός, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όταν χαλάσει-χαλάσει όμως, είμαστε κι εμείς σχεδόν για πέταμα. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Οτιδήποτε άλλο παλεύεται. Ο εγκέφαλος δεν παλεύεται.

Το πλυντήριο το πετάς και παίρνεις καινούριο. Τον άνθρωπο τι τον κάνεις; Καινούριο δεν μπορείς να πάρεις. Κι ο παλιός έχει ήδη χαθεί. Έχει απομείνει μια εικόνα, μια ανάμνηση, που περιφέρεται στο χώρο σαν άδειο κουφάρι και πληγώνει. Τον εαυτό του και τους γύρω του.

Και ειλικρινά αναρωτιέμαι: αν ο εγκέφαλος -καθώς λένε- αποτελείται από στιβάδες κι αν οι πάνω στιβάδες έχουν φαγωθεί και τρύπες αβυσσαλέες οδηγούν κάπου στο ερπετό, τι κάνουμε; Τον συντηρούμε; Τον σκοτώνουμε; Τον κλείνουμε κάπου να μην τον βλέπουμε; Ή τον κρατάμε μαζί μας και υποφέρουμε όλοι μαζί;

Αυτό που λέμε «ψυχή» δεν ξέρω, πού ακριβώς κατοικοεδρεύει. Ούτε αν υπάρχει κάτι τέτοιο ανεξάρτητο απ’ τον εγκέφαλο. Όσο για το σώμα… το ναό της «ψυχής»… εγκαταλελειμμένος... Τι να πω; Δεν έχω ιδέα…

Σεβόμαστε τη ζωή γενικώς κι αορίστως; Ή τη σεβόμαστε ειδικά και συγκεκριμένα;
Τι λέτε;

Υ.Γ. Παρακαλώ, μην αρχίσετε να μου λέτε γενικώς για την ευθανασία και κυρίως ούτε κουβέντα για τα παιδάκια με ειδικές ανάγκες. Καμία σχέση…

Υ.Γ. Καλά, πείτε ό,τι θέλετε... δε γαμιέται... όλα παίζουν τελικά στο μυαλό μας... Ας τα συζητάμε τουλάχιστον, να βγαίνουν από μέσα μας...

14 σχόλια:

  1. Άτιμο πράγμα ο εγκέφαλος...μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για τον εγκέφαλο: απλά πρέπει να χρησιμοποιούμε ένα καλό αποσκληρυντικό input ( διάβασμα, καλή παρέα, συζήτηση, προβληματισμός...)

    Σ:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...΄'οπως και για το πλυντήριο (θυμάσαι την διαφήμιση για το Calgon...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Έχασα τον παππού μου από Altzheimer's ο εγκεφαλός του έρχισε σιγά σιγά να σβήνει...

    Και τέσσερις μήνες αργότερα έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τον κρατάμε κι υποφέρουμε, μέχρι να τελειώσει η υπόθεση.

    Δεν ξέρω αν σεβόμαστε τη ζωή, γενικά ή ειδικά. Αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
    Οι περισσότεροι πάντως -από μια ηλικία κι έπειτα τουλάχιστον-, δεν σέβονται τη ζωή. Την φοβούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σεβόμαστε την ζωή όταν κινδυνεύουμε να τη χάσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. darkchilde & chris, καλώς ορίσατε!

    an-lu, τι πράγμα κι αυτό...

    Μαύρε Γάτε, ναι, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον συντηρήσουμε. Αν χαλάσει όμως παρ' όλ' αυτά, τι γίνεται;

    darkchilde, ειλικρινά λυπάμαι... είναι η ηλικία... αρχίζουν οι απώλειες...

    3 parties a day, φοβόμαστε τη ζωή, που έρχεται αντιμέτωπη με τη δική μας ζωή...

    chris, δεν είμαι σίγουρη... Όταν ένας άνθρωπος χάσει τον έλεγχο του εγκεφάλου του, δεν ενδιαφέρεται ούτε ο ίδιος για τη ζωή του καλά-καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι ίσως ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Καλύτερα ένας ΄λανθρωπος που έχει οτ μυαλό του και όχι τον ε΄λεγχο του σώματός του ή το αντίστροφο;

    Μη βιαστείτε να απαντήσετε. Πέρασα το πρώτο με την γιαγιά μου, ήταν σαν ένα μικρό παιδάκι. Θλίψη να βλέπεις τον άνθρωπό σου να γίνεται λαχανάκι. Φθείρει τους οικογενειακούς δεσμούς, βάζει την αγάπη σε τρομερή διαδικασία.

    Αλλα΄λ και να έχεις ένα ακε΄ραιο πνέυμα σε ένα άχρηστο κορμί;

    Τι να πω; Μόνο τυπομονή και αγάπη, κατανόηση... και όταν φτάνουμςε στα όρια, ας μην ψέγουμε τον εαυτό μας, άνθρωποι είμαστε κι εμείς! Είναι ανθρωπινως αδύνατον να είσαι συτέχεια ακλόνητοςε και ηρωικός συμπαραστάτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Must για το πλυντήριο: Κάδος μεγάλης χωρητικότητας. Να ρίχνεις μέσα την κουβέρτα απροβλημάτιστα.

    Μust για την γιαγιά: Να μπορεί να αυτοσυντηρητε έστω υποτυποδώς και ας μην δουλευουν τέλεια ούτε ο ο εγκέφαλος ούτε τα υδραυλικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. δύσκολο δύσκολο..
    δεν έχω απάντηση..
    υπάρχει κάτι που αναγεννά τους κύκλους.. άραγε αυτό;

    καλό μήνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγώ πάλι έχω ανάγκη να σχολιάσω για τα πλυντήρια. Σοβαρά.

    Μην πάρεις ΠΙΤΣΟΣ.
    Κι επειδή και το service είναι των ιδίων, αν δεν κάνω λάθος, ούτε Bosch, ούτε Siemens.

    Δεν είμαι σίγουρος, δεν είμαι ειδικός, αλλά ρώτα για το service.

    Με τη μετακόμιση μας χάλασε το δικό μας, Πίτσος.

    Δούλευε, αλλά το κουμπί του on/off είχε κάνει βουτιά προς τα μέσα.

    Αποφασίσαμε να το φτιάξουμε.
    Αφού μας γκάστρωσαν για το ραντεβού, ο "ειδικός" ήρθε, το είδε, πληρώθηκε €10 επειδή το είδε και χάθηκε.

    Ξέχασε όμως να συνδέσει το λάστιχο του πλυντηρίου κι έτσι όταν το βάλαμε μπρος, πλημμυρίσαμε!

    Μετά από 2 βδομάδες, παίρνει τηλέφωνο, λέει ήρθε το ανταλλακτικό, έρχεται να το βάλει, χτυπάει το κουδούνι, μόνος εγώ στο σπίτι με τη μπουρμπουλήθρα αγκαλιά, αργώ 1 λεπτό να του ανοίξω κι έχει φύγει!

    Παίρνω τηλέφωνο, μου τη λέει (!) και νέο ραντεβού.

    Στο νέο ραντεβού αντικαθιστά το χαλασμένο κουμπί και σπάει το διπλανό του!
    Ο ίδιος, την ώρα που έφτιαχνε το πρώτο κουμπί!

    Παραγγέλνει το κουμπί κλπ, κλπ.

    Σήμερα, ήρθε για 69η φορά στο σπίτι, το φτιαξε και είχε το θράσος να ζητήσει να πληρωθεί (για το δικό του λάθος).

    Τον έφτυσα, του κόλλησα και τα λεφτά στη μούρη και τον έστειλα στο διάολο.

    Δεν πουλιέται η αξιοπρέπεια για €30, αν και κανονικά θα έπρεπε να τον έχω καταγγείλει.

    Πίτσος, εμπιστοσύνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μαύρε Γάτε, τα έχω ζήσει και τα δυο. Το σώμα είναι το όχημά μας, όμως ο εγκέφαλός είναι τo Είναι μας.

    debby, να αυτοσυντηρείται;; Αστεία λες...

    mary, πάλι με μπέρδεψες...

    andy, δεν παίρνω ΠΙΤΣΟΣ, δεν παίρνω ΠΙΤΣΟΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. gitsaki, κι εγώ με μεγάλο κάδο πήρα, πράγμα που δεν θα το σκεπτόμουν από μόνη μου. Χάαρη στη debby. Κι όχι βέβαια ΠΙΤΣΟΣ, χάρη στον andy.
    Σχετικά με το Alzheimer τώρα, αυτές οι αναλαμπές είναι, που σε κρατάνε, που λες, κάπου εδώ είναι ακόμα ο άνθρωπός μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή