Header Painting by Agapi Hatzi

Κυριακή, Νοεμβρίου 22, 2009

Περί φίλων

Μερικές φορές αναρωτιέμαι με τι κριτήρια διαλέγω τους ανθρώπους, που κάνω παρέα.
Έχω αρχίσει να ανησυχώ πως είναι ό,τι λάχει οι «επιλογές» μου.
Ό,τι περάσει από το διάβα μου.

Από την άλλη, είναι σαφές πως άμα βαριέμαι να ασχοληθώ με κόσμο,
δεν πα’ να περάσει κι ο Δαλάι Λάμα από το διάβα μου, εγώ θα τονε γράψω.

Μάλλον έχει να κάνει με την ψυχολογική κατάσταση της εποχής·
μαζεύεις γύρω σου παρόμοιους.
Όχι παρόμοιους ως προς την κοινωνική, μορφωτική, ηλικιακή -και τα συναφή- κατάσταση.
Ως προς την ψυχολογική. Τελεία και παύλα.

Άμα είσαι μες στην καλή χαρά, σου κάθονται party animals, χαζοχαρούμενοι, γαμίκουλες και τέτοιες χαριτωμενιές...
Αν είσαι μες στην κατάθλιψη, σου κατσικώνονται όλοι οι καταθλιπτικοί της οικουμένης.
Και φυσικά σε κάνουν χειρότερα κι απ’ ό,τι ήσουν.

Είναι, δε, φως φανάρι, πως όταν «πέφτεις», κανένας ανεβασμένος ή απλώς νορμάλ δεν γουστάρει την κατήφεια σου.
Όλοι -ακόμα και οι συγγενείς- σε αποφεύγουν σε τέτοιες φάσεις.
Η μιζέρια είναι κολλητική σαν τη γρίπη των χοίρων
και κανείς δεν έχει όρεξη να πέσει στο κρεβάτι και να μην σηκώνεται για μήνες.

Όμως από αλλού άρχισα… πώς διαλέγω τους φίλους μου.
Κάνοντας ένα flashback, ειλικρινά απορώ με τον εαυτό μου.
Έχω κάνει παρέα με ασύλληπτους μαλάκες.
Ανθρώπους με μυαλό αεροστεγώς κλεισμένο.
Το γνώριζα και τότε, όμως επέμενα.
Γιατί;
Έλα ντε…

Ίσως ήταν η παλιά, γνωστή θεωρία, πως από όλους έχεις κάτι να κερδίσεις.
Ειδικά τους εντελώς διαφορετικούς από εσένα.

Τεσπα…
Το θέμα είναι ότι και τώρα, μπαίνοντας στο facebook και βρίσκοντας κάποιους απ’ αυτούς ξανά,
τους κάνω για 2η φορά εικονικούς φίλους.
Καμιά φορά μιλάω και μαζί τους.
Και πάλι αναρωτιέμαι: ποιος ο λόγος;
Για να γράφει το κοντέρ;

Νομίζω, πως θα πέσει πολλή διαγραφή.
Καλύτερα άγνωστοι -κάποια ελπίδα έχεις να πέσεις σε κανέναν ενδιαφέροντα άνθρωπο-,
παρά προσπάθεια συντήρησης παλιών κι αρρωστημένων επαφών.


Και παρεμπιπτόντως: στ’ αρχίδια μου, παιδιά, από πού περνάει ο Κρόνος.
Δε νομίζω πως είναι αυτό το πρόβλημά μας.

Από πού και πώς περνάει ο Χρόνος, ο δικός μας περιορισμένος Χρόνος, ναι…
Αυτό είναι πρόβλημά μας.


8 σχόλια:

  1. μη στεναχωριεσαι κι εγω μια ζωη κολουσε σε ηλιθιες και ηλιθιους..τωρα μπορει κι αυτοι το ιδιο να λενε για μενα...το θεμα ειναι οτι ποτε δεν ειχα φιλες κι ουτε εχω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ψυχασθενή, φυσικά και το ίδιο θα λένε... Αυτά τα πράγματα είναι πάντα αμοιβαία. Ο καθένας μιλά από τη δική του πλευρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πιθανόν μια και ο Κρονος και ο Χρονος τρωνε τα παιδια τους να εχει καποια σημασια απο που περναει και ποιους θα φαει ο Κρονος...

    Περι φιλων, κολοκυθοπιτα συνας. Οι παντες ερχονται και παρερχονται και το μονο που μενει ειναι αυτο που ηταν παντα, δηλαδη εμεις και οι σκιες των αλλων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΔemΩΝ, δεν ξέρω... Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγάπησα και τους αγαπώ πάντα, ακόμα κι αν χάθηκαν από τη ζωή μου. Σκιές; Ίσως να είναι και σκιές... Μέσα μου πάντως παραμένουν ολοζώντανοι...

    Όσο για τους "άλλους"... Με πιάνει καμιά φορά -όπως χθες- θυμός που ασχολήθηκα και μετά επιστρέφει η παλιά γνώριμη αίσθηση "Δε γαμιέται... καημένα, ηλίθια ανθρωπάκια είμαστε όλοι... Ας κοιτάξω μπας και μπορέσω να γλιτώσω την πάρτη μου απ' αυτήν την μοίρα."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άμα η κατάθλιψη σε κάνει τόσο απολαυστική, κόψε τα χάπια γαμώτο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κούκε, are you talking to me?? :-)

    Είμαι εντελώς κατά της χημείας. Στα πατώματα να σέρνομαι, χάπια δεν παίρνω. Άσχετο αν τσακίζω το αλκοόλ... Αυτό δεν είναι χημεία... είναι επεξεργασμένοι σπόροι... Ε; Σωστά δεν τα λέω;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως περίεργοι. Θέλουμε να γνωρίζουμε καινούρια πράγματα, να συλλέγουμε εμπειρίες. Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο κινείται και η συναναστροφή μας με άλλους ανθρώπους.
    Η οποία συναναστροφή απέχει παρασάγκας απ' το να χαρακτηριστεί φιλία με την πραγματική έννοια του όρου και όχι αυτή που συνηθιζέται τα τελευταία χρόνια.

    Είναι σαν να πηγαίνεις διακοπές σε μια άγνωστη πόλη. Μπορεί να τη σιχαθείς και να μην ξαναπατήσεις εκεί, μπορεί να την λατρέψεις και πηγαίνεις σε κάθε ευκαιρία. Μπορεί ν' αποκτήσεις κι ένα σπίτι εκεί αλλά το σπίτι σου θα είναι πάντα εκεί απ' όπου ξεκινάς κάθε φορά.

    Νομοτελειακά ότι αξίζει πάντα μένει, έστω και σε ποσότητα μικρότερη απ' αυτή που εμείς θα θέλαμε, και ότι δεν αξίζει χάνεται, είτε στο άπειρο του διαδικτύου, είτε στη λήθη του χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. chris, ναι, μάλλον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα... Το "ό,τι αξίζει" μόνον δεν ξέρω πώς το κρίνει ο καθείς κι αν είναι πάντα αμοιβαίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή