Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Για μία μνήμη…













Έχω έναν ολόκληρο κόσμο μέσα στο μυαλό μου.
Είναι όλοι εκεί.
Όσοι γνώρισα, όσοι αγάπησα, όσοι πίστεψα.
Όσοι υπάρχουν και όσοι δεν υπάρχουν πια.
Εκεί είναι όλοι άφθαρτοι μέχρι να φθαρώ εγώ.

Ίσως τελικά η μόνη βάσιμη ελπίδα του ανθρώπου να είναι αυτή:
να ζει σε μία έστω μνήμη. Κι είναι τόσο βραχύβιες…

Ευτυχώς ή δυστυχώς πρέπει να είναι μεγάλη η φιλοδοξία σου…
και σημαντικό το όποιο επίτευγμά σου…
για να διαιωνίζεσαι στις μνήμες.

(Πού στηρίζουν άραγε οι παπάδες εκείνο το «Αιωνία του/της η μνήμη»;)

Κάποιος εύθραυστος φίλος με ρώτησε αν θα τον θυμάμαι κι όταν του είπα ναι,
αναλογίστηκε λυπημένος πόσο γρήγορα θα φύγω κι εγώ…

Είπα μέσα μου, πως μου φτάνει η μνήμη αυτών που αγαπώ.
Πως παραπέρα αδιαφορώ· μήπως όμως έτσι νομίζω; Ακόμα;

Ίσως το τρενάκι του αναπόδοτου έρωτα αναπαράγεται ακόμα κι εδώ:
μόλις σ' αγαπήσει ο θάνατος, ερωτεύεσαι την αθανασία…

9 σχόλια:

  1. "Τώρα πιο γρήγορα γερνώ
    ρυτίδες όλα με κεράσαν.
    Τώρα τις μέρες μου περνώ
    μέσα στις μέρες που περάσαν"

    έγραφα πριν από χρόνια...

    Ξέρεις κάτι....μάλλον δεν σε ωφελεί το να επικοινωνώ αυτήν την περίοδο μαζί σου-προσπαθώ να σκεφτώ κάτι αισιόδοξο να σου πω για να πιαστείς,μα ....πού να το βρω...

    Καλησπέρα synas.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά!

    Εύχομαι να στη δώσω σύντομα από κοντά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και που να στηρίζεται άραγε η ομολογία "με πέθανες;"-έτσι, για έναν πιο χαρούμενο τόνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kyriaz, ναι... Εγκαταλείψτε με τώρα όλοι, επειδή δεν έχετε κάτι αισιόδοξο να μου πείτε! Θ' αρχίσω να ουρλιάζω, μου φαίνεται...
    Και ποιος σας είπε στο κάτω-κάτω, πως χρειάζομαι αισιοδοξία; Αν χρειαζόμουν αισιοδοξία, θα πήγαινα στην παιδική χαρά να παίξω με τα άλλα τα παιδάκια...

    sofi-k, καμιά φορά αναρωτιέμαι: πώς γίνονται κάποιοι άνθρωποι τόσο μελένιοι; Ή μήπως έτσι γεννιούνται; Πραγματικά αναρωτιέμαι...

    Γεώργιε, ειλικρινά... πριν 5' σκεπτόμουν την ίδια φράση: Με πέθανες. Στην αγάπη στηρίζεται. Μόνον κάποιος που αγαπάς βαθιά μπορεί να "σε πεθάνει". Όλοι οι υπόλοιποι μόνο από κούραση μπορεί να σε πεθάνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μόλις είδα τι μου άφησες κι έπεσα ξερός στα γέλια...
    Synas είσαι φοβερή... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι τόσο μεγάλο για να διαιωνίζεσαι στις μνήμες...

    γίνεται από μόνο του...

    και η αθανασία αποτελεί διακαή μας πόθο...

    από την γέννηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σκέφτομαι πως με τουτα δω τα "ημερολόγια" κάποια πράγματα θα μείνουν στην αιωνιότητα. Κάτι είναι κι αυτό. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. kyriaz, :)

    nav, η αθανασία είναι εγγενής επιθυμία, ναι, αλλά εκδηλώνεται μόλις συνειδητοποιήσεις πως κάποτε θα πεθάνεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν λες και έχουν δεδομένη την αθανασία. Όσο για την αυτόματη διαιώνιση, δεν το κατάλαβα...

    ladybug, ε... όχι και στην αιωνιότητα... Εγώ βλέπω τον blogger να μας ζητάει λεφτά οσονούπω και τους "φτωχούς" να μας σβήνει πάραυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή