Header Painting by Agapi Hatzi

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Το πάθος του blogging











Άρχισα να ασχολούμαι με τα blogs τον Απρίλιο, μετά από μία συνέντευξη του Νίκου Δήμου στην τηλεόραση, όπου μίλαγε γι’ αυτά. Επισκέφτηκα φυσικά πρώτα-πρώτα το δικό του, μετά κάποιων άλλων και στις 6/6/’06 αποφάσισα να ανοίξω και το δικό μου.

Πάντα μου άρεσε να γράφω, αλλά για διάφορους λόγους είχα σταματήσει να το κάνω και σκέφτηκα, πως με το blog θα είχα κάποιο κίνητρο. Και όντως. Από τότε έως σήμερα γράφω σχεδόν καθημερινά. Απ’ αυτήν την άποψη λοιπόν ο σκοπός επετεύχθη.

Το πρόβλημα είναι, πως σιγά-σιγά άρχισα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με αυτό και τους ανθρώπους που το περιέβαλαν. Κάτι σαν έμμονη ιδέα. Αυτή η κατάσταση, όσο περνάει ο καιρός, μάλλον χειροτερεύει. Έχω αρχίσει να βαριέμαι τους πραγματικούς μου φίλους, όταν τους βλέπω σκέπτομαι το δίκτυο και μιλάω γι’ αυτό, έχω φτάσει στο σημείο να ακυρώνω συναντήσεις.

Έχω αμελήσει εντελώς τις δουλειές μου, τον άνθρωπό μου, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Τρώω βλακείες, πίνω και καπνίζω μπροστά σε μια οθόνη και περιμένω κάτι, που προφανώς ποτέ δεν θα ‘ρθεί. Μην με ρωτήσετε τι, δεν έχω ιδέα. Ίσως τον πρίγκιπα των παραμυθιών… ίσως την εύρεση του Ιερού Δισκοπότηρου… ίσως πάλι περιμένω η synas να εξαφανίσει την πραγματική υπόστασή μου, να εξαϋλωθώ, να μπω μέσα στο Δίκτυο και να κινούμαι ανάμεσα σε καλώδια και PC αγνώστων…

Μοναχική πορεία το blogging και παραπλανητική. Υποκαθιστά με ύπουλο και υπόγειο τρόπο την πραγματική σου ζωή με μια ζωή φτωχότερη και ψεύτικη. Σχεδόν σε αλλοτριώνει. Ή τουλάχιστον σε αλλάζει. Παθαίνεις μια εσωστρέφεια κι ένα συναισθηματικό μπλο(γ)κάρισμα.

Γιατί όλα αυτά; Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως επειδή είμαστε φτιαγμένοι για να κινούμαστε, να είμαστε ενιαίοι ψυχή τε και σώματι και ο διαχωρισμός αυτός επιφέρει μια κάποια σύγχυση μέσα μας, που αντανακλάται και έξω μας.

Εν πάση περιπτώσει, έχει αρχίσει να με ενοχλεί η κατάσταση και προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Μία σκέψη ήταν να σταματήσω εντελώς να ασχολούμαι, αλλά επειδή τώρα τελευταία κάνω πολλά «ανάπηρα Ctrl» και δεν καταφέρνω τίποτα, μάλλον θα κάνω το εξής: θα γράφω όποτε μου έρχεται και θα τα εκδίδω μια φορά την εβδομάδα. Θα παραμείνει δηλαδή το blogging στη ζωή μου, αλλά στο μέτρο που του αρμόζει. Άλλη μια πτυχή της κανονικής μου ζωής και όχι υποκατάστατο αυτής.

Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, από ‘δώ και πέρα θα τα λέμε σπανιότερα. Και προτείνω σε όσους τυχόν την έχουν πατήσει σαν κι εμένα, να πάρουν κι αυτοί τα μέτρα τους, πριν να είναι πολύ αργά. Το blogging είναι ο νέος εθισμός, το νέο καταστροφικό πάθος της εποχής. Και πολύ επικίνδυνο, γιατί κανείς δεν σε προειδοποιεί, περί τίνος πρόκειται. Προσωπικώς αρχίζω αποτοξίνωση. Για να δούμε: θα τα καταφέρω;

Σας φιλώ όλους και σας εύχομαι να είστε καλά στη ζωή σας, παρέα με τους σάρκινους αγαπημένους και φίλους σας, που σας αγαπούν πραγματικά και ενδιαφέρονται ειλικρινά για εσάς. Εσάς τους ίδιους, τους ανθρώπους, και όχι τις διαδικτυακές περσόνες σας.

Καλή τύχη σε όλους μας!

24 σχόλια:

  1. Δεν έχω να πω και πολλά σ' αυτό το σχόλιο, μια που το σημερινό θέμα του δικού μου ποστ, ήταν παρόμοιο.
    Θα σταθώ όμως στο εξής:
    "Έχω αρχίσει να βαριέμαι τους πραγματικούς μου φίλους", έγραψες.
    Και θα σε ρωτήσω (ερώτηση ανάλογη με το δικό σου σχόλιο σε μένα, σήμερα): Γιατί, μωρή, εμένα με βαριέσαι, δηλαδή; Ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 3 parties a day, εσένα, γλυκιά μου, σε βλέπω κάθε του Αγίου Π..τσου, που πήγες κι ερωτεύθηκες στας Αυστρίας και τας Βιέννας... γμτ τυχη μου, γμ!! Εσύ φταις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ σε όλα μαζί σου synas.

    Αυτοί άλλωστε ήταν κάποιοι -σοβαροί-από τους λόγους που με οδήγησαν στην αρχική μου απόφαση να μη συνεχίσω το μπλογκ που είχα παλιότερα.

    Τελικά επέστρεψα....Από εθισμό;...Ίσως κι αυτό.Υπερίσχυσαν όμως άλλοι,νομίζω,λόγοι.

    Αραίωσε λοιπόν τα ποστ σου.
    Δεν είναι ανάγκη να το κλείσεις.

    Έχεις την εκτίμησή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. νομίζω ότι όλα έχουν μέτρο στην ζωή
    όταν θα γράφεις θα ειμαστε εδω να σε διαβάζουμε...
    καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ξέρω πως έγινε και όλοι τελευταία γράψαμε άρθρα για το blogging.Ισως μια ανησυχία.Πάντως θεωρώ οτι ειναι καλή ιδέα να γράφεις πιο σπάνια αν έχεις παραμελήσει πράγματα γιατί σίγουρα δεν είναι υποκατάστατο της αληθινής επικοινωνίας που είναι και η ουσία.Γιατί έπρεπε να γράφεις κάθε μέρα δεν το καταλαβαίνω.Είναι η δική σου σελίδα και κυρίως μιλάει στον εαυτό σου χωρίς πίεση.Θα λυπηθώ αν δεν ξαναγράψεις.Γι αυτό μάζεψε τους αγαπημένους σου φίλους την αγάπη σου και δώσε τους πολλά φιλιά και μοιραστήτε.Εμείς εδώ είμαστε και όποτε γράφεις θα διαβάζουμε.
    Πολλά πολλά πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κακή η εμμονή- το ίδιο το γράψιμο, όμως, καλό...
    Auf Wiedersehen, σε μιάν εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. teiresias, κι εσύ τη δική μου και το ξέρεις...

    melomenos, νά 'σαι καλά

    pixie, πολλά φιλιά κι από 'μένα

    dodos, πηγαίναμε τελικά στο ίδιο σχολείο;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ε ναι, ηρεμία και φυσικά, όλα με μέτρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ημερολόγιο είναι: όποτε θέλεις γράφε! Μπααα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πρώτα απ’ όλα χαλάρωσε. Δεν είναι και τόσο τραγικά όπως τα παρουσιάζεις. Στο κάτω κάτω είναι στο χέρι σου να διαλέξεις ποια ζωή θέλεις να ακολουθήσεις.... Την πραγματική με όλα τα καλά και τα κακά που έχει, αλλά και την «ψηφιακή» (που είναι κάπως, έτσι όπως την παρουσιάζεις).

    Το θέμα είναι να μπορείς να αντιληφθείς που τελειώνει η μία και που αρχίζει η άλλη. Μην απορρίπτεις τελείως τα blogs. Μην ξεχνάς ότι είναι και ένας εύκολος τρόπο επικοινωνίας και με τη φίλη σου στην Αυστρία!Για μένα είναι ένας τρόπος επικοινωνίας γενικώς, εδώ στην εξορία που βρίσκομαι... Ελπίζω να μην πάρεις καμία απόφαση εν θερμώ, να μην τα παρατήσεις και να γράφεις όποτε σου κατεβαίνει κάτι, όπως κάνω κι εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και να σου πω και για τον πρίγκιπα που περιμένεις... Δε θα έρθει αν δεν του ανοίξεις την πόρτα... Και συνήθως εκεί την πατάμε, δεν την ανοίγουμε για τον απλό λόγο ότι κάθε φορά νομίζουμε ότι είναι ο ψυχοπαθής δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο... Ίσως η μεγαλύτερη παγίδα των blogs και των chat rooms.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Λοιπόν ιδού η μπίζνα του μέλλοντος!
    Κέντρα αποτοξίνωσης μπλογκ και λοιπών ιστοσελίδων!

    Πολλά λεφτά!

    Επίσης ΙΕΚ για βοηθούς σε κέντρα αποτοξίνωσης!

    Πωπω είμαι σε μεγάλο οίστρο απόψε!

    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μην υποτιμάς τα blog, είναι πιο σημαντικά (και πιο ασήμαντα!) απ' ό,τι πιστεύεις.

    Μπορείς να αντισταθείς σε έναν έρωτα;
    Μπορείς να τον αντιμετωπίσεις λογικά;
    Μπορείς να απαιτείς από τον εαυτό σου μέτρο;

    Κάνε υπομονή να περάσει ο έρως.

    Μετά ή χωρισμός ή αγάπη.

    Και απέφυγε τις προγραμματικές δηλώσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, δεν έχουν νόημα.

    Αστο να βρει μόνο του ρυθμό.

    Απόφυγε το καθημερινό,
    24 ώρες δεν φτάνουν.

    Και μην ξεχνάς να πηγαίνεις και καμιά βόλτα στη φύση και στο κέντρο της πόλης.

    Σ'αγαπάμε,
    δε θέλουμε να σε χάσουμε...


    Προβλήματα
    μετακόμισης και σύνδεσης,
    σχεδόν λυμένα.

    I'm back.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. " Έχω αμελήσει εντελώς τις δουλειές μου, τον άνθρωπό μου, ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Τρώω βλακείες, πίνω και καπνίζω μπροστά σε μια οθόνη "
    (από το ποστ)

    --------------------------



    Καρδούλα μου, νομίζω πρέπει τώρα αμέσως να βάλεις στο blogging ένα τεράστιο χι κι αμας λείψεις!!! Στο κάτω-κάτω υπάρχει και το ιμέιλ!

    Αντί αποχαιρετισμου θα ήθελα πολύ να σε ευχαριστώ άλλη μια φορά που μεσολάβησες τότε σε κείνη την εφημερίδα και έμαθε ο κόσμος για την θεραπευτική κετογενική δίαιτα και την επιληψία. Πάρα πολλοί επικοινώνησαν μαζί μας, έχω φιλοξενήσει μάλιστα και τις εμπειρίες ενός ανθρώπου που ζει 50 χρόνια με την επιληψία.

    Σε σένα το οφείλουμε!

    Σ΄ ευχαριστούμε πολυ που μας ενθάρρυνες και μας συμπαραστέκεσαι στον αγώνα μας!!!

    σε φιλώ

    με αγάπη και εκτίμηση

    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. τελικά το σύμπαν συνομωτεί!!

    έγραφα κομμάτι να ποστάρω στο παραμελημένο ομολογουμένως blog μου, και είπα.. ας πάω στης synas να τη διαβάσω να μου κατέβει έμπνευση!

    λοιπόν, πάθος, αλήθεια, ζωή, πραγματικότητες.. το blogging για μένα είναι κομμάτι αληθινό.. εφόσον παραμείνει εντός pc.. πολλή η χαρά της πλήρης ελευθερίας της ανωνυμίας..

    εξάρτηση είναι κι αυτό, και καλή εξάρτηση είναι, άμα είναι ελεγχόμενη.. το όριο εσύ το βάζεις synas. άμα ξέρουμε πως μια φορά τη βδομάδα θα είσαι εδώ μια χαρά είναι :)

    συγχισμένα τα γράφω σήμερα :) δεν πειράζει.. έτσι μου βγήκαν :)

    καλή βδομάδα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Synas, το blogging είναι συμπληρωμα και όχι υποκατάστατο.

    Και η διαδικτυακή περσόνα μου είναι αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Απλά δεν έχει φυσική υπόσταση.

    Οπως λέει και ο Mariosp γράφε όποτε θέλεις. Οποτε νιώθεις ότι θες να το κάνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Όταν είπα σε φίλη μου ότι έφτιαξα μπλογκ, μου είπε "πρόσεχε αγάπη μου, αυτά τα πράγματα απομονώνουν" και γω, προς απάντηση, γέλασα. Μπήκα τυχαία σήμερα και διάβασα το ποστ σου και δεν γέλασα. Η ζωή είναι ωραία. Πρέπει να τη ζούμε για να έχουμε θέματα να σχολιάζουμε. Βέβαια, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εγώ δε μπορώ να βάλω το σταφιδιασμένο κώλο μου κάτω κι ας πονάω παντού. Καλή ζωή Synas. Αυτά ξέρω εγώ κι ας είμαι κωλόγρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σας ευχαριστώ όλους τόσο πολύ για τα σχόλιά σας! Με έχετε συγκινήσει. Θα απαντήσω κάποια στιγμή στον καθένα ξεχωριστά. Προς στιγμήν απέχω! Φιλιά πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εχεις δικιο εφοσον γινεται εξαρτηση.
    Εσυ θετεις αλλωστε τα ορια.
    θα περιμενουμε ..,οταν θα εισαι ετοιμη..


    φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. σπό τότε που σε ανακάλυψα σε διαβάζω και ας έχω αφήσει μονο εν-δυό κομμεντάκια! είμαι εντελώς καινούργια στο Blogging!(για τους ίδιους λόγους) αλλά σήμερα- από το ποστ σου- ταράχτηκα και βγήκα έξω! λοιπόν- στο αγαπημένο μου καφέ- στη μικρή μου πόλη- έπεσα πάνω σε μπλογκερίνα!!!αλλά βρήκα και φίλους παλιούς- γήινους! να' σαι καλά να μας ταρακουνάς :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλή σου τύχη!!!
    Άλλωστε, ουκ εν τω πολλώ το ευ...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Εγώ το βλέπω διαφορετικά.Είναι μια μορφή επικοινωνίας που έχει σε μεγάλο βαθμό το στοιχείο της τέχνης.Δε σε απομονώνει, το αντίθετο θα έλεγα.Αφιερώνεις χρόνο αλλά και ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο ζωγράφος δεν χάνονται στην εμπνευσή τους;Δεν απομονώνονται για να δημιουργήσουν;Δεν νομίζω ότι είναι λόγος για αποξένωση απλά είναι κάτι καινούργιο και μάλλον μας τρομάζει η ανακάλυψη.Σα να ανακαλύψαμε τη φωτιά και να καήκαμε.Έλα που ζεσταίνει όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Σας ευχαριστώ και πάλι... Ίσως τελικά το blogging -όπως κι όλα τα πράγματα- πρέπει να μάθεις να το χειρίζεσαι. Να μην πέφτεις σε λού(μ)πες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή