Header Painting by Agapi Hatzi

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Δευτεριάτικη Μαυρίλα


Βαριέμαι.
Βαριέμαι να βγω απ’ το σπίτι.
Δεν έχω να κυνηγήσω τίποτα πια
έξω απ’ το σπίτι.
Θα βγω μόνο για δουλειές,
για ψώνια,
για υποχρεώσεις.
Έχω σχεδόν ξεχάσει,
τι σημαίνει διασκέδαση.


Χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο, χρόνια με τους ίδιους φίλους,
χρόνια με τα ίδια άλυτα προβλήματα.
Χρόνια, χρόνια, χρόνια…
Άλλοι βέβαια θα σκότωναν γι΄ αυτά.
Για τη σταθερότητα, για την ασφάλεια του γνωστού.
Πώς ανανεώνει κανείς το ενδιαφέρον του για τα τρέχοντα;
Για τα συνηθισμένα;
Τι όνειρα να ‘χεις, τι στόχους, τι οράματα, όταν όλα βαλτώνουν και για να ξεβαλτώσουν, πρέπει στην ουσία ν’ αρχίσεις από το μηδέν;
Πού βρίσκουν οι άνθρωποι το κουράγιο και την όρεξη -κυρίως- να συνεχίζουν;
Ο έρωτας και η δημιουργία φαντάζουν στα μάτια μου οι μόνες λύσεις.
Αλλά δεν τα βρίσκω μες στο βάλτο.
Ίσως φοβάμαι να βουτήξω το κεφάλι μου για να τα πιάσω.
Απλώς επιπλέω… Και πλατσουρίζω.

24 σχόλια:

  1. Τι μαυρίλα είναι αυτή η σημερινή; Και δεν έχω και παρακαταθήκη από ανέκδοτα να σε ευθυμήσω λίγο.
    Ν' αρχίσεις από το μηδέν, θέλει τεράστια δύναμη. Μακάρι να την βρείς. Να ερωτευτείς; Μακάρι να σου τύχει- φέρνει και δημιουργική διάθεση μαζί.
    'Ισως όμως χρειάζεται να αρκεστούμε στο πλατσούρισμα, καμμιά φορά. Δεν είναι και μικρό πράγμα, να καταφέρνουμε να κρατούμε το κεφάλι έξω από το νερό...Μέχρι να ανακτήσουμε δυνάμεις για βουτιές. Πού θα πάει, θα γίνει...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ξέρεις.. μου μοιάζει αυτό λίγο με αυτό που είπα για τη δικιά μου 'οικογένεια'.. απομακρυνόμουνα για λόγους ανασφάλεις.. δικούς μου.. ενώ στην ουσία αν φρόντιζα λιγάκι τη σχέση θα είχα κοντά μου μια πολύ ουσιαστική 'οικογενειακή' σχέση γιατί ξέρω το τι μου έδινε και τι μπορεί να μου δώσει αυτή η 'οικογένεια'..

    πιστεύω πολύ στην αναζωογόνηση των σχέσεων.. δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.. φροντίδα κι αγάπη χρειάζονται για να λάμψει αυτό που ήδη υπάρχει..

    ίσωα και να’μαι εκτός θέματος.. δεν ξέρω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είσαι εκτός θέματος. Απλώς η δική μου "οικογένεια" μ' έχει κουράσει. Μπορεί να είναι και αχαριστία, δεν ξέρω. Θέλω όμως αλλαγή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντως, φίλτατε, τα "χρόνια τα ίδια άλυτα προβλήματα" μόνο με βουτιά στον καθρέφτη μπορούν να βρουν λύση και όχι με ρήξεις στο περιβάλλον.

    Το οποίο συχνά, είναι κουραστικό γιατί εμείς δεν το ποτίζουμε και εμείς δεν το αφήνουμε να ανθήσει.

    Δεν λεω πως είναι πάντα έτσι, απλά, είναι και έτσι κάποιες φορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ποτίζω, ποτίζω,
    Δύοντα Ανατέλλοντα.
    Αν δεν πότιζα κιόλας…
    Και δεν κατηγορώ το περιβάλλον. Αλλά θέλω να ζήσω καινούριες εμπειρίες, χωρίς ενοχές.
    Να ενθουσιαστώ ξανά.
    Γιατί σιγά-σιγά στερεύω και δεν θα μπορώ να ποτίζω πια. Ούτε τον εαυτό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. dodos said...
    Δεν είναι και μικρό πράγμα, να καταφέρνουμε να κρατούμε το κεφάλι έξω από το νερό...

    Ομάδα πόλο Ποντίων πανηγυρίζει, ενώ έχει χάσει 20-0.
    - Γιατί πανηγυρίζετε, καλέ; Αφού χάσατε.
    - Μα τι λέτε; Είναι η πρώτη φορά, που δεν πνίγηκε ούτε ένας!
    (Τους καημένους τους Πόντιους, τι τους λέμε...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πρόχειρη λύση: γράφεσαι να προσφέρεις εθελοντική βοήθεια στο Δήμο, τα ΚΑΠΗ, το δημόσιο ψυχιατρείο που σου ταιριάζει πιο πολύ, το τοπικό γυμναστήριο για αποθεραπείες, τον οίκο τυφλών, το χαμόγελο του παιδιού, καταλαβαίνεις...

    Πίστεψέ με, στις 3 βδομάδες μάξιμουμ θα έχεις αναθεωρήσει πολλά! (Εγώ "αρρώστησα", αλλά είδα πως παραείμαστε καμμιά φορά χωμένοι στο πάπλωμα της ζωούλας μας και δε συνειδητοποιούμε ΠΟΣΟ τυχεροί είαμστε από πολλές απόψεις.

    Εκτός αν ερωτευτείς. Ξανά. Ακόμη και τον ίδιο άνθρωπο.

    Δεν ξέρω πώς γίνεται, συνήθως θέλει πολύ γερό χαστούκι, να κοντέψεις να "σβήσεις" και να σε βάλει ο άλλος κάτω από τις φτερούγες του - ή να πάθει εκείνος το στραπάτσο, και να τον προστατέψεις εσύ...

    Αλλη μία θαμών που νομίζει ότι είναι εκτός θέματος!
    :-)

    (καλή επιτυχία πάντως, u deserve it!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μου ταιριάζει το δημόσιο ψυχιατρείο;; Ούτε καν το ιδιωτικό; Πολύ ωραία εντύπωση πρέπει να έχω δώσει... High.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Kαμιά φορά βέβαια οι προσπάθειες έχουν τελειώσει και έκτος απο το να δίνεις και να προσπαθείς θέλεις και να απολαύσεις γιατι το αξίζεις, γιατί η ζωη είναι μικρή. Καμιά φορά τα πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και η λύτρωση έχεται με το να σπάσεις αυτόν τον κύκλο και να προχωρήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σπάσε τον κύκλο!Καλά λέει η pixie!

    btw, εκείνο το post μου με τα placebo που το ξέθαψες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ξέρω καλά τι λες. Πάαααρα πολύ καλά το ξέρω. Και δεν υπάρχει πιο λάθος πράγμα από τις ενοχές, τις όποιες ενοχές. Καρκίνωμα είναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αχ! Μου βάζετε ιδέες...

    Δε μου λες, ρε Δύοντα, δεν προσλαμβάνεις εμένα; Για καλό εργοδότη σε κόβω.
    Κλείνω τη δική μου δουλειά & σού 'ρχομαι.
    Ούτε εφορίες, ούτε τίποτα. Αϊ στο διάολο πια!
    Να γνωρίσω και κανά καινούριο άνθρωπο.

    Welcome Βροχοποιέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Α ρε Synas, το ιδιωτικό ψυχιατρείο θέλει φράγκα. Big time franga.

    Αμα τά'χεις όμως, αγοράζεις ωραιότατα μια καινούρια ζωή (ψαρά στη Γαύδο, ζωγράφου στην Ταϊτή, ακτιβιστή στη Γροιλανδία) και ξεμπερδεύεις...

    Αμα δεν τά'χεις, το μόνο που σε βοηθάει είναι ο "συγκριτικός" πόνος, να μπεις σε ομάδα με ανθρώπους που έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από σένα. Η ανταμοιβή έτσι και μπορέσεις να τους απαλύνεις τον πόνο έστω και για δευτερόλεπτο, απαλύνει και τον δικό σου πόνο - για πολύ περισσότερο...

    Ο έρωτας στοιχίζει ακόμη φτηνότερα (στην αρχή). Πού πουλάνε όμως, αν βρεις, πες μας κι εμάς...

    (η φωτο πάντως είναι όλα τα λεφτά!!!)
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ξέρω τι εννοείς:"Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει",λέει ο Αλεξανδρινός.

    Το ενδιαφέρον για τη ζωή λιγοστεύει όσο περισσότερο λιγοστεύει κι η ίδια η ζωή-ευτυχώς,γιατί αλλιώς το τέλος θα ήταν ακόμη πιο οδυνηρό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αναλόγως την ηλικία, Αφροδίτη. Μετά τα -ήντα, ο έρωτας στοιχίζει πολλές φορές πιο ακριβά απ' το ψυχιατρείο!

    Πάντως, θα μ' άρεσε να έχω πολλά φράγκα. Παλιά τα σνόμπαρα, όσο μεγαλώνω όμως, θα ήθελα να "αγοράσω" μια ζωή bon viveuse. Η έδρα δεν μ' απασχολεί. LearJet. Παντού. Δικά μου όμως,ε; Όχι του μαλάκα...

    Σε λιμουζίνα συζητάνε 3 πλούσιοι:
    - Πού θα στείλεις φέτος τη γυναίκα σου διακοπές;
    - Καραϊβική. Εσύ;
    - Αγ. Μαυρίκιο. Εσύ; ρωτάνε και τον τρίτο.
    - Α, εμένα εφέτος έχουν πέσει κάπως οι μετοχές μου. Λέω να γ… μόνος μου.
    (Μμμμ, χαρά που θα κάνει η γυναίκα…)

    BTW Αφροδίτη, δεν προσπερνώ αυτά που λες. Ξέρω την όχι και τόσο υψηλή θέση μου στην ιεραρχία της δυστυχίας. Και έχω ζήσει όμως και έχω απαλύνει πόνο. Τώρα θέλω να ζήσω. Καλά. Κατάλαβες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @kyriaz
    Εγώ πάντως, όποτε σε βλέπω, θα σου σκάω ένα μεγάλο χαμόγελο.
    Έτσι, σε πείσμα του πεσσιμισμού σου. Και εις ανάμνησιν του ανθρωπάκου σου στο τζάμι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Να ΄σαι καλά....μου έφτιαξες τη μέρα....Πάω να κοιμηθώ μαζί...με τ' άλλα ανθρωπάκια.
    Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα(σιγά μην είναι...)
    Καλήν....επανάληψη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι λέτε μωρέ; Τι περί του τέλους και της οδύνης; Εγώ είμαι 50 ακριβώς. Και αν έφευγα,θα έλεγα, "βρε πούστη, καλά πέρασα, έζησα πάθη που άλλοι δεν τολμούν να ονειρευτούν".

    synas! ξεκόλλα! Βούτα ένα καραβάκι άστα όλα πίσω και εξαφανίσου 10 μέρες ή όσες θέλεις ή όσες μπορείς. Τράβα στα νησιά.

    Στα στενά δρομάκια της Απολλωνίας στη Σίφνο, στα κρεμαστά μπαράκια του Κάστρου, ακόμα παίζεται το αθάνατο και άκρως βιταμινούχο παίγνιο της γοητείας. Φτιάξε ένα soundtrack για τη ζωή σου και βούτα μέσα στη ταινία. Μην μουρμουράς, δεν οδηγεί πουθενά. Ρήξη θέλεις, να ταράξεις τα νερά σου θέλεις, να κάνεις τις φλέβες σου να νιώσουν το αίμα να κυλάει γρήγορα και καυτά θέλεις, να βγάλεις φτερά σαν κοριτσόπουλο θέλεις, να ριγήσεις ποθείς. Με άλλα λόγια να ρουφήξεις οξυγόνο τόσο όσο να σπάσουν σχεδόν τα πνευμόνια σου.

    Κάντο.

    Αλλιώς δεν έχει νόημα να το λες. Και να το λες. Και να το λες.

    Όσο πιο πολύ απλά το λες και το λες, τόσο πιο θεόρατος θα μοιάζει ο τοίχος που θα πρέπει να πηδήξεις. Και τότε, το πήδημα θα είναι σάλτο. Σαλτάρισμα. Salto mortale. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενό σου.

    Πέτα τα ρούχα της βαρεμάρας μείνε γυμνή με τα θέλω σου και βούτα στο νερό. Κολύμπα.

    Καλημέρα, σήμερα είναι Τρίτη.

    Η Δευτεριάτικη μαυρίλα, είναι χτες.

    Και βάλε και τούτο στο νου:

    Κάθε μέρα, είναι η πρώτη ολόκληρης της υπόλοιπης ζωής μας. Το έχεις σκεφτεί ποτέ έτσι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Είναι αλήθεια πως η σταθερότητα είναι ένα αργό δηλητήριο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. synas, πού βρίσκεσαι; Ελπίζω η καινούργια ημέρα να ξημέρωσε λιγότερο μαύρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Άπό τα πέρατα της γης φέραν της φωτιάς οι μάγοι, ονελιρατα φιλόξενα μηπως και σπασουνε οι παγοι...

    Μηπως θα ρεψει ο ανθρωπος και ψαξει στα χαμενα και βαλει χωρια τα καλα , χωρια τα γκρεμισμενα;

    Στη φωτια ριχνω ολα τα ταμενα, όνειρα πάρτε με μαζι και μενα, να χαθω σε τραγουδια περασμενα κα που εκει οσα εχω χρεωμενα ζω..
    ετσι αυτο μου ρθε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. dodos, έφτασα!

    Καλημέρα Μιχαέλα,
    καλημέρα Αντουανέτα!

    Δύοντα, ναι, Τρίτη είναι σήμερα.
    Άλλη μέρα, άλλα προβλήματα.
    "Όταν πραγματικά θέλουμε κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να πάρουμε τ' αρχ... μας!" Χε,χε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ synas,

    "...BTW Αφροδίτη, δεν προσπερνώ αυτά που λες. Ξέρω την όχι και τόσο υψηλή θέση μου στην ιεραρχία της δυστυχίας. Και έχω ζήσει όμως και έχω απαλύνει πόνο. Τώρα θέλω να ζήσω. Καλά. Κατάλαβες;"

    Ααααχ, αν κατάλαβα λέει?

    Ολο λέω, "μισό λεπτό /μέρα /μήνα /χρόνο" να κάνω αυτό, που ΟΦΕΙΛΩ να κάνω και μετά θα ζήσω. Θα κάνω ΟΟΟΛΑ αυτά που θέλω να κάνω για μένα, για πάρτη μου, να ξοδευτώ χωρίς νταβά στα χούγια μου... Για την Αφροδίτη τη μέσα-μέσα, για να είμαι καλά εγώ, ώστε να προσφέρω ήρεμα, μεστά, με αγάπη και σταθερότητα. (Πφφφχάχαχαααα! Γελάσαμε πάλι!)

    Ε, μαντεύεις ότι ζω με αυτόματο πιλότο - έχει και τα καλά του, δε λέω, αλλά... αλλά...

    Κι όχι τίποτε, ζηλεύω που οι άντρες δεν έχουν το γαμημένο το βιολογικό ρολόι να χτυπάει ενάντιά τους, και στα 80 τους βγάζουν γκόμενα -για όποιους λόγους...΄

    Αι σιχτίρ, συγχίστηκα τώρα! Ανεκδοτάκι κερνάς?
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή