Header Painting by Agapi Hatzi

Παρασκευή, Ιανουαρίου 22, 2010

Πάμε πάλι τρέλες…
















Έχω την αίσθηση πως οι δυνάμεις μου μ’ αφήνουν.
Μπορεί οι συνάψεις ν’ αυξάνονται, ν’ αλλάζουν διαδρομές, να κάνουν διακλαδώσεις,
το σώμα όμως φθίνει.
Το παλεύω, το τσιτώνω και το ξαναχαλαρώνω,
αλλά αυτό μιαν άρνηση την έχει, μίαν εξάντληση αβυσσαλέα.
Ανησυχώ γι’ αρρώστιες και για τέτοια,
μέσα μου όμως ξέρω, ακράδαντα πιστεύω πως είναι από μέσα.
Μέσα βαθιά.

Κάθε έναν χρόνο και μισό, αν πράγματι τα κύτταρα αναγεννώνται
-αναρωτιέμαι κι αυτά τα δύσμοιρα ως πότε;-
και πόσα πριν έχουν αποδημήσει
εις Κύριον Άγνωστον κι Αμφίβολον τα μάλα,
εάν λοιπόν κάπου βαστάμε την ελπίδα του ξανά και του καινούριου,
γίνεται να το δημιουργήσουμε μονάχοι;
Ή η αυτόματη διαδικασία παίρνει εντολές μόνον από βαθιά,
και ούτε που νοιάζεται να μας ρωτήσει;

Αν κάτσω αποβραδίς και μόλις ξημερώσει,
σ’ έναν καθρέφτη αδυσώπητο μπροστά και μουρμουρίσω
«Είν’ όμορφη η ζωή κι εγώ ακόμα πιο ωραία»,
θ’ αλλάξει το γυαλί απάντηση και θα μου πει «Ωραία!»;

Είν’ η εποχή του Υδροχόου στ’ αλήθεια τόσο δοτική,
κι αναγεννησιακή,
που ο λόγος να κολυμπήσει στα βαθιά,
και στη ζωή μας να ‘χει λόγο;
Κι ύστερα, κάποτε, έστω μακριά,
να 'χει η ζωή μας λόγο;


Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010

Τέρμα οι συμβουλές

Δεν μπορώ να σου δώσω συμβουλή.
Πάντα νόμιζα πως μπορούσα, τώρα βλέπω πως είναι μάταιο.
Κάπου το είχε γράψει ωραία ο mariosp:
«…η συµßουλή είναι ένα από τα πιο άχρηστα πράγµατα στον κόσµο:
ο σοφός δεν την έχει ανάγκη κι ο ανόητος δεν µπορεί να την ακούσει».

Προσωπικώς δεν πιστεύω ακριβώς σε ανόητους και σοφούς.
Πιστεύω σε αυτούς που έχουν βιώσει μια κατάσταση και σε αυτούς που δεν.
Δεν μπορείς να μεταφέρεις τη βιωμένη γνώση.
Πρέπει να αφήσεις τον άλλον να φάει κι αυτός τα μούτρα του, να καταλάβει.
Γιατί θα σ' ακούσει με τ’ αυτιά του, θα αναλύσει με το μυαλό του,
στην ουσία όμως μέσα του δεν θα πάρει χαμπάρι αν δεν το περάσει ο ίδιος.

Με τις συμβουλές προσπαθούμε να προστατεύσουμε τον άλλον,
όμως έτσι τον ευνουχίζουμε τρόπον τινά.
Του στερούμε πολύτιμες εμπειρίες
-αν τυχόν βεβαίως υπάρχει άνθρωπος μη ευνουχισμένος ήδη
που να είναι τόσο υπάκουος ώστε να ακολουθεί συμβουλές.

Άσε που ενδέχεται να λες μαλακίες και να τον κάψεις τον άλλον.

Μάταιο λοιπόν, άχρηστο, έως και βλαβερό το να συμβουλεύεις.
Θα το κόψω.-


Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

Αντίο, αγάπη μου…

Μπαράκι σκοτεινό, τζαζ, κόκκινες αντανακλάσεις σε χαμηλά ποτήρια.

-Έτσι είναι τελικά… Για κάθε άντρα άλλη είναι η καύλα του και άλλη η Μαντόνα του,
μονολόγησε ανακατεύοντας με το δάχτυλο τα παγάκια.

-Κι εγώ; Τι είμαι εγώ;


-Εσύ… είσαι κυρίως η Μαντόνα μου.


Άκουσε μέσα της τον ήχο της πορσελάνης που σπάει.

-Κι η καύλα σου;


-Μην γίνεσαι παρανοϊκή. Γενικώς μιλάω. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα: τι θα κάνεις γι’ αυτό;


«Τι θα κάνω;»


Φόρεσε αργά το παλτό της, τον φίλησε απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισε μόνο:

-Αντίο, αγάπη μου…




Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2010

Πουτάνας εγκώμιον


Κάτι θέλω να γράψω, κάτι θέλω να πω. Έχω πολύ μεγάλη ακαταστασία μέσα μου.
Χύμα πεταμένα συναισθήματα, απόπειρες σκέψης, μνήμες, φόβους, ενοχές.
Έχω την αίσθηση πως ό,τι πάντα πρέσβευα είναι μια τεράστια μπούρδα
και πως όλα όσα κρατούσα μέσα μου ψηλά είναι τα κρεμαστάρια της αλεπούς:
δεν μπόρεσα ποτέ να ζήσω στο έπακρο, διότι με κατέτρεχε η άρνηση του κορμιού μου.
Ναός, Ιερό της ψυχής, κλείδωνε απ’ έξω ακόμα κι εμένα την ίδια.
Γυναίκα ούσα βεβαίως, κάτι τέτοιο μου φαινόταν απολύτως φυσιολογικό…

Έτρεφα μία τεράστια απέχθεια προς τις πουτάνες
-κι όταν λέω πουτάνες δεν εννοώ σε καμία περίπτωση αυτές που το κάνουν πολύ ή με πολλούς.
Εννοώ εκείνες που χρησιμοποιούν τη θηλυκότητά τους προς όφελός τους.
Σήμερα πλέον, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αν κι ακόμα κομπλεξικά τις απεχθάνομαι,
παράλληλα τις θαυμάζω, ή καλύτερα: τις ζηλεύω.
Δεν ενδίδω στον ωφελιμισμό, δεν είναι εκεί η αιτία της μεταστροφής μου.
Είναι εκείνο το use it before you lose it.
Το να πηδιέσαι δεν σημαίνει τίποτα.
Το να πηδιέσαι και να το φχαριστιέσαι είναι σαφώς άλλης ποιότητας.
Το να πηδιέσαι όμως, να το χιλιοευχαριστιέσαι και να κερδίζεις κιόλας μέσα απ’ αυτό τη ζωή σου, ε!
Αυτό είναι προχωρημένη ευφυία!!

Έλεγα παλιά πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σιχαμένο από το να πουλάς το κορμί σου.
Στη συνέχεια είδα πως έτσι κι αλλιώς πάντα κάτι πουλάς για να επιβιώσεις:
το πνεύμα σου, την δύναμή σου, την ταχύτητα, την ομορφιά, τα ταλέντα σου, τις γνώσεις, τις ιδέες…
Μπορεί κανείς να ιεραρχήσει ποια απ’ όλες αυτές τις συναλλαγές είναι προστυχότερη των υπολοίπων;
«Η πουτάνα δεν πουλάει απλά το σώμα της· πουλάει την ψυχή της», θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει.
Ας μην αναλωθούμε όμως καλύτερα στο ποιος πουλάει
-ή μάλλον δεν πουλάει την ψυχή του προκειμένου να αποκτήσει ό,τι διακαώς επιθυμεί-,
γιατί θα βγει μακράν θριαμβευτής ο Διάβολος.

Στην Αρχαία Ελλάδα οι εταίρες ήταν πρόσωπα σεβαστά,
οι μόνες γυναίκες που δικαιούνταν να παρακολουθούν τους ολυμπιακούς αγώνες και ανδρών σοφών διαλόγους.
Είχαν, αν θέλετε κερδίσει την ανεξαρτησία τους, μην παραχωρώντας τον εαυτό τους σε έναν άνδρα-αφέντη,
μα στο ανδρικό φύλο εν γένει ως παροχείς υπηρεσιών υψηλού επιπέδου.
Ήσαν με λίγα λόγια οι μοναδικές επαγγελματίες γυναίκες της εποχής κι αυτό πέραν όλων των άλλων
τους προσέφερε πρόσβαση στη γνώση και τη δυνατότητα της προσωπικής εξέλιξης.

Μία άλλη πλευρά της πλάνης μου ήταν πως οι πουτάνες ανοίγουν τα πόδια
και σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.
Πως δε νοιώθουν καμία απολύτως ηδονή και πως τα χείλη τους τα χαρίζουν μονάχα στο νταβατζή τους.
Συν τω χρόνω συνειδητοποίησα πως αν αυτό πραγματικά ισχύει για κάποιες γυναίκες,
είναι οι κλασικές, πατροπαράδοτες, παντρεμένες γυναίκες:
«Ανοίγουν τα πόδια και σιχτιρίζουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν.
Δε νοιώθουν καμία απολύτως ηδονή και τα χείλη τους τα χαρίζουν μονάχα στο νταβατζή τους».

Οι πουτάνες τουλάχιστον, φαντάζομαι, μέσα από την εμπειρία θα έχουν μάθει να ικανοποιούν και τον εαυτό τους.
Αν και μάλλον το «είχαν» από πάντα, αλλιώς δεν θα επέλεγαν αυτήν τη σταδιοδρομία.
Είναι από τη φύση τους σεξουαλικά πλάσματα.
Και τι ωραιότερο από έναν άνθρωπο που έχει αποδεχθεί και έχει μάθει να διαχειρίζεται τη σεξουαλικότητα του;

Όχι, δεν μου αρέσει ακόμα το να πουλάς οτιδήποτε δικό σου,
όμως μου φαίνεται πως όλη αυτή η αποστροφή προς το συγκεκριμένο επάγγελμα
στηρίζεται στην ανηδονική ηθική πασών σχεδόν των θρησκειών
και στην ατέρμονη ζήλια και ανταγωνιστικότητα των γυναικών μεταξύ τους.
Οι κοινές γυναίκες μισούν τις «κοινές» γυναίκες, γιατί αρέσουν περισσότερο
και γιατί πληρώνονται κάνοντας τα ίδια και χωρίς μάλιστα να πλένουν τα πιάτα.

Έτσι κι αλλιώς πάρα πολλές γυναίκες είναι ερασιτέχνιδες πουτάνες
με την έννοια του «διαλέγω άντρα να με πληρώνει δια βίου».
Ε… οι άλλες διαλέγουν πολλούς και συχνά καταλήγουν με τον πλέον πλούσιο
και με το κεκτημένο δικαίωμα να παίρνουν όποιον θέλουν.
Αν προσέξετε γύρω σας, όλες οι σεβάσμιες φιλάνθρωπες κυρίες είναι πρώην πουτάνες.

Ειλικρινά, έχω την αίσθηση πως στην ζωή μου… την πάτησα!
Δεν θα γινόμουν ποτέ πουτάνα,
όμως μια επιτυχημένη "δημοσιογράφος" ας πούμε, θα μπορούσα να είχα γίνει...

Σάββατο, Ιανουαρίου 09, 2010

Shit just happens?

Πληρώνω το τίμημα των πράξεών μου, σημαίνει, κάνω ό,τι μου καυλώσει;
Γιατί ενίοτε πληρώνουν κι άλλοι…
Ή μήπως οι άλλοι είναι παράπλευρες απώλειες της πουτάνας της ζωής,
που μοιραζόμαστε όλοι;

Μήπως γι’ αυτό πολλά «καλά παιδιά» τραβάνε διαχωριστικές γραμμές και λένε:
«Εγώ θα μοιραστώ καμιά γιορτή κι αυτή μέχρι τις 12»;

Μήπως τα ανιαρά «καλά παιδιά» δεν ενοχλούν για να μην ενοχλούνται;

Μήπως να νιώσουμε κι οι ροκ κι οι παπαράτσι,
πως κάθε μας πράξη φεύγει από εμάς
κι αγγίζει ό,τι βρεθεί στο διάβα της;

Μήπως, λέω μήπως, να (συν)υπάρξουμε λιγάκι πιο συνειδητά;


Κυριακή, Ιανουαρίου 03, 2010

Σκύλοι vs Γάτες Νο 2

Είναι πρόβλημα. Είναι ένα σαφές πρόβλημα.
Δεν μου αρέσει να βλέπω μια γυναίκα να κυκλοφορεί σα σκατά.
Γιατί θεωρώ πως έχει χάσει την όρεξή της να ζει.
Όχι να αρέσει. Να ζει.

Από την άλλη, μου φαίνεται άκρως γελοία η προσπάθεια να προσπαθείς να αρέσεις σε κάθε μαλάκα.
Σε κάθε γύφτουλα. Σε κάθε ανέπαφο με το καλό γούστο.

Να σκηνοθετούμε, λέει, τον εαυτό μας… οκ… ας τον σκηνοθετούμε…
Αλλά να τον σκηνοθετούμε για να παίξει ο Σεφερλής,
να μαζευτεί η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα;;
Επιθεώρηση; Κοινό να υπάρχει κι ας είναι ό,τι να ‘ναι;
Προς θεού δηλαδή…











Οι γυναίκες λέει, τα θηλυκά, οι σεξουλιάρες, αγαπούν τις γάτες.
Πήρα κι εγώ γάτα.
Το αγαπώ το ζωντανό, όπως αγαπώ κάθε ζωντανό.
Αλλά, με συγχωρείτε, μάλλον δεν είμαι και πολύ γυναίκα, γιατί μου σπάει… τ’ αρχίδια!!

Δεν ξέρω αν έχουν την ίδια νοητική ικανότητα με τους σκύλους κι επιμελώς την κρύβουν,
αλλά ένας σκύλος αν μη τι άλλο δεν θα έκανε άλμα στο κενό,
με αποτέλεσμα να μας υποχρεώνει να κρατάμε κάθε παράθυρο κλειστό.
Αν και υποπτεύομαι πως έχουν πάντα στο πίσω μέρος του όποιου μυαλού τους
πως θα τις μαζέψεις…

Πλην τούτου, είναι σαφές πως δε ενδιαφέρονται για κανέναν άλλον
πέρα από την πάρτη τους· στην κοσμάρα τους.
Ό,τι θέλουν αυτές, όποτε θέλουν αυτές.
Σου κάθονται μόνον άμα γουστάρουν.
Πράγμα όχι γενικώς κακό, αλλά ως ενός σημείου…

Άσε που δε μπορείς να αφήσεις τίποτα πουθενά…
Μη χέσω για γάτες αλαφροπάτητες και μπαλαρίνες: κοντεύει να μου διαλύσει το σπίτι.
Ο σκύλος τουλάχιστον μένει στο πάτωμα… Άντε να σου ανέβει και στο κρεβάτι…

Κι επιπλέον και κυρίως δεν έχουν μπέσα.
Μπορούν με άνεση να σου κατεβάσουν τη μούρη επειδή δεν έγινε το δικό τους.

-------------------------------

Ναι… συνεχίζω να προτιμώ τους σκύλους… Μάλλον δεν είμαι αρκετά γυναίκα.
Δε γαμιέται… Θα υποστώ τη μοίρα του ερμαφρόδιτου, της γκεστάπο και τα συναφή.
Πάντως βορά στο βλέμμα και τις διαθέσεις του κάθε μαλάκα δεν θα γίνω
και μετά να το παίζω και καλά κουλ, γατούλα/γάτα/σε ξεσκίζω κι ανεξάρτητη.

Είμαστε ό,τι είμαστε. Και προτιμάμε ό,τι μας μοιάζει… Εγώ λοιπόν φέρνω πιότερο σε σκύλο…
Θέλω να με βγάζουν βόλτα -πολλή φασαρία κάνω γι’ αυτό!-,
είμαι και ατσούμπαλη, είμαι και φωνακλού, αλλά είμαι και αγαπησιάρα
κι αν ενδέχεται να σου κατεβάσω τη μούρη θα υπάρχει λόγος και θα σε προειδοποιήσω κιόλας.

Ναι… είμαι μια σκύλα…


Παρασκευή, Ιανουαρίου 01, 2010

Καλή μας χρονιά



Ας δούμε το 2010 με διάθεση καλή·
κι αυτή με τη σειρά της θα έλξει την τύχη την καλή.

Εξάλλου τα πράγματα παίρνουν χρώμα από τα μάτια μας...

Καλοτάξιδη λοιπόν να είναι η χρονιά αυτή
κι οι περιπέτειές της να μην γίνουν τραύμα και ουλή
μα θύμιση γλυκιά του μέλλοντος.