Header Painting by Agapi Hatzi

Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Κουτσομπολιά






Κάτω στην Πελοπόννησο, που πήγα το Πάσχα, μείναμε σ’ ένα ξενοδοχείο. Τα βραδάκια, ο καλός μου κοιμόταν για λίγο κι εγώ την έβγαζα στo μπαράκι του lobby, χαζεύοντας τον κόσμο που μαζευόταν σιγά-σιγά για το δείπνο.

Η γενιά του Πολυτεχνείου
Οι περισσότεροι ήταν ζευγάρια γύρω στα 50 με μικρά παιδιά. Πρώτη διαπίστωση και όχι καινούρια, ήταν πως οι Έλληνες αργούν πολύ να γεννήσουν. Κατέβαιναν λοιπόν ντυμένοι μάλλον casual, αλλά ακριβά και κομψά και έπαιρναν ένα απεριτίφ στους καναπέδες.
Τα παιδιά ήταν σοβαρά και ήσυχα. Κάθονταν σα χαμένα δίπλα στους αμίλητους γονείς τους και έπιναν βαριεστημένα κάποια πορτοκαλάδα.
Οι κυρίες είχαν όλες ένα απίστευτα κουρασμένο ύφος:
«Τι κάνω τώρα στο κολοχώρι με το μαλάκα; Άντε να τελειώσουν οι μέρες…»
Και οι άντρες κατέβαιναν με τον αέρα του επιτυχημένου επιχειρηματία· βλοσυροί και έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για τσαμπουκά. Τσαμπουκά όχι βέβαια χουλιγκανικού τύπου, τον άλλον τσαμπουκά, τον κυριλέ: «Ψάχνω κάτι να σας κάνω φασαρία, γιατί ξέρετε ποιος είμαι εγώ;»

Τα φτωχά παιδιά της επαρχίας
Τα παιδιά του ξενοδοχείου ήταν όμως καλά εκπαιδευμένα, δεν άφηναν περιθώρια, τους εξυπηρετούσαν όλους στην εντέλεια, ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού τους έχτιζαν τα μελλοντικά τους παλάτια. Ελπίζω όχι στην άμμο…

Generation X
Κάποια στιγμή ανέφερα το γεγονός της βλοσυρότητας σε μια φίλη:
«Μετά τα 45-50 γίνονται οι άντρες κακοί, στραβοί κι ανάποδοι ή μου φαίνεται;»
«Τι εννοείς οι άντρες;»
μου απάντησε πολύ γρήγορα, «όλοι γινόμαστε έτσι. Τι περιμένεις δηλαδή να γίνεσαι γερνώντας; Καλός, γλυκός και ήπιος;»
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η έτοιμη από πριν απάντησή της.
«Γιατί, ρε;» της λέω «Εσύ μεγαλώνοντας κακιώνεις;»
«Αν κακιώνω; Μια σκύλα όρθια γίνομαι. Τίποτα δεν γουστάρω, όλα μου φταίνε και φωνάζω συνέχεια σαν τρελή»!

Η φίλη μου δεν δίνει καθόλου αυτήν την εντύπωση, αλλά για να το λέει…
«Δεν κάνω τίποτα άλλο απ’ το να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω… Κι ο άλλος δεν σηκώνει κουβέντα. Με το που του μιλάς, αρχίζει και βρίζει».
Μάλιστα… Η δουλειά χαλάει τον άνθρωπο, σκέφτηκα από μέσα μου και ρούφηξα κι εγώ βαριεστημένα άλλη μια τζούρα απ’ το ποτό μου…

Η 30άρα Ευρωπαία
Στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, ήταν και μια εξαδέλφη μου εκ Παρισίων, η οποία ουδέποτε έχει δουλέψει στη ζωή της. Είναι 34 ετών, αλλά νοιώθει και συμπεριφέρεται σαν 60· δεν έχει ασχολίες, δεν έχει φίλους και γνωστούς, δεν έχει γκόμενο… Το μόνο που έχει είναι τσιγγουνεμένα λεφτά και μια καραμπινάτη κατάθλιψη.
«Να πιάσεις μια δουλειά» τη συμβουλεύαμε όλοι. «Να ασχολείσαι με κάτι, να ξεχνιέσαι, να γνωρίσεις και κανέναν άνθρωπο…»
Αϊ στο διάολο, μαλακισμένο, σκεπτόμουν από μέσα μου… Τεμπελχανείο του κερατά, που μόνο να παραπονιέσαι ξέρεις…

Η 20χρονη μετανάστρια
Μαζί μας ήταν κι ένα 20χρονο κορίτσι από την Αλβανία, κόρη της παλιάς βοηθού της θείας μου, που είναι κοντά μας από παιδί και έχει γίνει πια σχεδόν μέλος της οικογένειάς μας. Σπουδάζει, δουλεύει, έχει χιλιάδες φίλες και φίλους, διασκεδάζει και είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη. Τώρα μάλιστα ετοιμάζεται να μείνει μόνη της, για να έχει την ανεξαρτησία της.
Το αλβανικό αίμα, που κυλά στις φλέβες της, μου φαίνεται μια χαρά. Η ανηθικότητα που δημιούργησε το αλβανικό καθεστώς στους πολίτες του αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα κοινωνιολογικής έρευνας, το αλβανικό γονίδιο όμως όχι.
Ελπίζω να μην την τσακίσει κι αυτήν η δουλειά. Ελπίζω να μην την τσακίσει ο ρατσισμός, που μέχρι στιγμής τον αντιμετωπίζει με κατανόηση. Ελπίζω να μην την τσακίσει η ζωή. Ελπίζω μήπως να μην «ωριμάσει» ποτέ;

Ο ανιψιός
Α! Είναι κι ο ανιψιός μου, που μετά τους Ολυμπιακούς, το Euro, τη Eurovision και το Μουντομπάσκετ, ρωτάει στα 8 του: «Μπαμπά, πες μου… εμείς οι Έλληνες χάνουμε ποτέ;»
Αυτός ελπίζω να ωριμάσει…

16 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο post!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Περίεργο, ε; Άλλοι παρακαλάς να ωριμάσουν και άλλοι εύχεσαι να μείνουν οι ίδιοι...
    Όσον αφορά την κακία που βγάζουν μερικοί μεγαλώνοντας, πιστεύω πως την είχαν ανέκαθεν μέσα τους. Απλά γερνώντας, είτε κουράστηκαν να την κρύβουν, είτε νιώθουν ότι τώρα τους παίρνει να είναι οι εαυτοί τους. Δε ξέρω...
    Πιστεύω πως οι πιο αυθεντικοί άνθρωποι είναι τα παιδιά της επαρχίας. Όχι όλοι, αλλά αυτοί που θέλουν να πραγματοποιήσουν κάποια όνειρα τους και το παλεύουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Oι μετανάστες και οι 'καθαροί' της επαρχίας σώζουν την κατάσταση με το χειμαρρώδες 'momentum' τους. Κι' όσο για τους λιμνάζοντες αστούς...τα lexotanil και τα ladose να' ναι καλά.
    (φτου, μη μας ματιάσω, μια χαρά είμαστε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραια.να πηγαινεις τακτικα εκει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Mου αρέσουν πολύ οι περιγραφές σου και οι παρατηρήσεις που κάνεις γύρω σου.Ασε έφαγα και εγώ μια παρόμοια φρίκη με την ξαδέρφη μου το Πάσχα.Δεν συμφωνώ πάντως οτι κακιώνουμε όσο μεγαλώνουμε ή τουλάχιστον δεν ελπίζω να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ καλές προσωπογραφίες!
    Δεν νομίζω ότι έχει δίκιο η φίλη σου- αυτή την ένταση και την κακία την συναντώ σε όλες τις ηλικίες, ως και πιτσιρίκια βλέπω μονίμως έτοιμα γιά καυγά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ περιεκτικές οι εικόνες σου!
    ...και οι αναλύσεις σου φυσικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. apotheosis, thanks a lot!

    sofi-k, κι άλλοι να δουλεύουν περισσότερο κι άλλοι λιγότερο... Βασικά ελπίζω σε λίγη ισορροπία...

    dawk, τα lexotanil είναι για τις γριές! (εμείς είμαστε... "καλοστεκούμενες" ακόμα! Φέρτε ladose!!)

    zouri, εκεί, αλλού... Κάτι να γίνεται...

    pixie, νομίζω, πως κάποιοι μεγαλώνοντας, γινόμαστε πιο επιεικείς...

    dodos, είναι κι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που σε "πιάνει"...

    Ζυγίνα, καλώς ήλθες! Σ' ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Να ένας λόγος που δεν θα ήθελα ποτέ να σε συναντήσω...:)
    Θα με...καταλάβαινες τι καπνό -δεν-φουμάρω με την πρώτη...
    Δεν ξέρω και να κρύβομαι,πανάθεμά με!
    Άσε που θα έβλεπα την προσωπογραφία μου σε κανένα σου ποστ και θα καθρεφτιζόμουν στη οθόνη σαν ηλίθιος...
    (Χαμόγελο,πάντα!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. αυτό με τη γενιά του πολυτεχνείου "πόνεσε"
    Εκείνοι τουλάχιστον είχαν κάποια ιδανικά...οι μετέπειτα ποιοί είναι;;;
    και ποιά η εξέλιξή τους άραγε;
    Ξέρεις μπερδεύομαι πολ΄θ μ αυτό των γενεών το θέμα και είναι πρόβλημά μου...
    Γράφεις γύρω στα 50 με μικρά παιδιά κλπ κλπ...είμαι 38 καλοκαίρι μπαίνω 39 και οι γονείς μου είναι 58...έχουμε 20 χρόνια διαφορά,πολύ με μπέρδεψες μ αυτή σου την παρατήρηση...παραβλέποντας όλα τ άλλα γίνονται γονείς σε ηλικία που θα πρεπε να ναι παππούδες;;;;;
    Και το πιο τρελό απ όλα...πες πως είμαι ήδη 39....αν γνωρίσω κάποιον πάνω από 48...τον θεωρώ των γονιών μου συνομήλικο
    Μάλλον αυτό είναι το πιο άσχετο σχόλιο σ αυτό το ποστ...
    Άλλα ξεκίνησα να γράψω,αλλού οδηγήθηκα...συγνώμη...
    φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το πιο δύσκολο μου φαίνεται πως είναι να κατατάξουμε καπου τους εαυτούς μας.
    Μ'αρέσει κι εμένα να παρατηρώ τους ανθρώπους. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. kyriaz, μήπως προσπαθείς να με προσβάλεις;;

    alkyoni, νομίζω, πως ναι... οι γενιές έχουν πέσει πια στη 10ετία... Πάει η παλιά 20ετία... Κι απ' την άλλη γεννάμε στα 40. Μπέρδεμα!

    ladybug, η κατάταξη των πραγμάτων είναι απ' τις δυσκολότερες δουλειές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έι synas,δεν πιστεύω να παρεξηγήθηκες...
    Πλάκα έκανα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. kyriaz, κάποτε έλεγε η μάνα μου κάτι απίστευτα πράγματα στον αδελφό μου με ύφος σα να τον παίνευε. Και τότε είχε πει εκείνος το περίφημο "Μαμά, μήπως προσπαθείς να με προσβάλεις;" Έτσι κι εγώ: δεν παρεξηγήθηκα. Μπερδεύτηκα... Και κυρίως γέλαγα, όταν το έγραφα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. καλά τα λές, λές και η εμπάθεια προστίθεται και η αγάπη εξατμίζεται.
    ΑΝΤΟΧΗ, εδώ παίζεται το παιχνίδι
    Προπονιέμαι στην αντοχή ν' αντάξω την κακία και τα ίχνη της.
    Μεγάλωσα με προσφορά και τώρα έχουν κτίσει τοίχη τριγύρω οι agent ptovocateur, από δικά μου λάθη, mea culpa.
    Προσπαθώ να τα διορθώνω, εκεί βρίσκω την αντοχή, είδωμεν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή