Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο

Το happy end χαρίζει την ελπίδα, αυτήν την διάχυτη αισιοδοξία που αναζητά διαρκώς ο άνθρωπος,

γιατί δεν θέλει να ξέρει πως το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο... 

Τα παραμύθια τελειώνουν εκεί που όλα είναι καλά: τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά.
Τα παιδιά όμως κοιμούνται συνήθως πριν καν τελειώσει το παραμύθι. 

Τα παιδιά είναι άνθρωποι και έχουν από τη γέννησή τους τα κουσούρια των ανθρώπων: 

λατρεύουν να ακούνε και να ξανακούνε το ίδιο παραμύθι, γιατί νιώθουν ασφάλεια, 

γνωρίζουν το τέλος κι έτσι μπορούν να αφεθούν στην κάθε του λεπτομέρεια και
ν' αποκοιμηθούν στην κάθε του υπέροχη στιγμή.

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο.

Τα παραμύθια κι οι ρομαντικές κομεντί τελειώνουν στο γάμο. Αν συνέχιζαν θα γίνονταν «κοινωνικές» 

και θα τελείωναν στο διαζύγιο, την επανασύνδεση ή κάποια άλλη διευθέτηση των προβλημάτων. 

Αν αυτή η διευθέτηση περιλάμβανε τον θάνατο –πόσο μάλλον το φόνο- θα γίνονταν δραματικές. 

Αν συνέχιζαν και πέρα απ’ αυτόν θα βλέπαμε θρίλερ, ζόμπι ή βρικόλακες… 

Αν όλα αυτά γίνονταν παίζοντας οι ήρωες ξύλο καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας
θα είχαμε μιας πρώτης τάξεως περιπέτεια. Αλλά σα να ξεφύγαμε απ' το θέμα…

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο. 

Μια ιστορία πάντα κάπου τελειώνει και δεν είναι αυτό η ουσία της,
είναι η ίδια η ιστορία, το αφηγηματικό της ξετύλιγμα… 

Ίσως αυτό προσπαθούν να μας πουν τόσα χρόνια οι Γάλλοι 

με τις ταινίες τους που αρχίζουν και τελειώνουν χωρίς να αλλάζει τίποτα: 

πως μια ιστορία είναι ωραία μόνο και μόνο επειδή κάποιος την λέει ωραία. 

Όπως ένα ανέκδοτο, γελάς μ’ αυτόν που το λέει, γιατί ξέρει να λέει ανέκδοτα, 

γελάς καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια, το τέλος συχνά είναι μια μπούρδα 

κι ένα εξαιρετικό ανέκδοτο μπορεί κάποιος κακός αφηγητής να το δολοφονήσει
μπροστά στα μάτια ολόκληρης ομήγυρης, έτσι ανενδοίαστα…

Κάπου διάβασα τελευταίως πως οι όμορφες ιστορίες τυχαίνουν σ’ αυτούς που ξέρουν να τις πουν: 

έτσι είναι· γιατί αυτοί που ξέρουν να τις πουν, είναι αυτοί που ξέρουν να τις δουν, 

να τις απολαύσουν, να φανταστούν τις 1000 εκδοχές τους, να τις εμπλουτίσουν, να τις στολίσουν 

και να σ’τις σερβίρουν φρέσκες και λαχταριστές κι ας έγιναν πριν 1000 χρόνια… 

ή ίσως κι αν δεν έγιναν ποτέ… Υπάρχει λέτε διαφορά;

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο. 

Κι ένας καλός παραμυθάς μπορεί να πει την ιστορία της ανθρωπότητας,
μιας εποχής, ενός ανθρώπου, μιας ημέρας, μιας νύχτας,
ενός βλέμματος, μιας σκέψης τόσο περαστικής που ήδη ξεχάστηκε, 

μίας θαμπής αναλαμπής που ανθρώπινο μάτι δεν έπιασε… 

Κι όλες αυτές οι ιστορίες είναι το ίδιο μεστές, το ίδιο ολοκληρωμένες όπως κάθε τι σ’ αυτόν τον κόσμο. 

Γιατί το κάθε τι εμπεριέχεται παντού και από το κάθε τι μπορείς να αφηγηθείς τα πάντα.

Το (happy) end είναι μόνο μία στιγμή στο χρόνο.
Και ‘ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…