Αέναα

Λέρωσα τις πατούσες μου μέσα στις λάσπες των καιρών,

που ο πληθυντικός χάριν του λόγου μόνο υπάρχει,

γιατί ο καιρός -ο χρόνος σα να λέμε,

μιας κι οι συνθήκες εναλλάσσονται-

είν’ ενικός, υποκειμενικός

και περατός όσο του σύμπαντος οι άκρες

-κομμένος και ραμμένος νοητά
στα μέτρα των ανθρώπων,

κι ας είναι από τον ήλιο φαεινότερο

πως η αργία -κι η βαυκαλιστική ανία- 

μας φέρνουνε ξανά σ' εκείνην την ξέχειλη

πρώτη κατάσταση του μηδενός,

ενώ η διάνοια με κάθε ιδέα της αναγεννά τον χρόνο,

και κάθε πράξη προς το άπειρο τον σπρώχνει.