Header Painting by Agapi Hatzi

Σάββατο, Αυγούστου 28, 2010

Frank

Σού ‘χα πει για ‘κείνον τον ιδιαίτερο φιλαράκο που είχα μικρή; Που πηδιόμασταν και μετά το παίζαμε άσχετοι;
Το παίζαμε ή το έπαιζα μόνον εγώ; Δεν είμαι σίγουρη…

Μια νύχτα μου έκανε τρελή σκηνή μέσα στο μπαρ γιατί δεν του είχα πει ούτε μια καλησπέρα:
«Γι’ αυτό δεν έχει ακουστεί ποτέ τίποτα για σένα. Γαμιέσαι και μετά Κινέζα… Παλιοπουτάνα!»
Είχα μείνει κάγκελο· ανέκαθεν πίστευα πως οι άντρες γουστάρουν να γαμάνε και μετά ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Του πρόσφερα το ιδανικό, το τέλειο πιάτο… κι αυτός μου το πέταγε θιγμένος στα μούτρα.

Δεν πάψαμε βέβαια να συναντιόμαστε τα βράδια. Κι ήταν καλά… πολύ καλά.
Εκείνο το απελευθερωμένα καλά, το ερωτικό, που δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια γι’ αγάπες και λουλούδια.
Κοιμόμουν σπίτι του, ξύπναγα και περπάταγα μέχρι το σχολείο… να μάθω κι άλλα…

Ένα μεσημέρι μπήκα στον πειρασμό ν’ ανοίξω τα γράμματά του. Ποτέ δεν φημίστηκα για τη διακριτικότητά μου.
Το είπα… σιγά μην δεν τό ‘λεγα. Θύμωσε… σιγά μη θύμωσε. Τον τιμούσε η αγάπη μιας άλλης.

Και κάπως έτσι περπάτησε αυτή η ιστορία… και πήγε άπατη. Με βαρβιτουρικά μες σε ρηχή μπανιέρα.

Μετά από χρόνια τον ξαναείδα στα πατσατζίδικα της Αθηνάς. Ήτανε λιώμα… κι εγώ κάπως έτσι.
Φύγαμε αγκαλιά για κάποιο άδειο σπίτι που μού ‘χε τότε λάχει να κοιμάμαι. Δεν τον άφησα να με πηδήξει.
Όχι βέβαια από σεμνοτυφία, δεν τον ήθελα πια. Όλη τη νύχτα τριβόταν πάνω μου και ψιθύριζε τ’ όνομά μου.
Τελείωσε μονάχος του πάνω στα μπούτια μου.

Το πρωί τον φυγάδευσα προς την ταράτσα αγουροξυπνημένο, γιατί χτύπησε το κουδούνι η φίλη μου…
η φίλη που όψιμα μου είχε εκμυστηρευθεί πόσο τον ήθελε κι εγώ δεν είχα καρδιά, ούτε μυαλό, ούτε όρεξη να της πω την αλήθεια…
Έτσι κι αλλιώς ήταν κάτι περαστικό και περασμένο.

Τον συνάντησε κάποτε στη Γερμανία και της είπε πως δεν θέλει να με ξέρει… Δεν την πίστεψα.
«Της ρίχνει στάχτη στα μάτια», σκέφτηκα.

Πάρα πολλά χρόνια αργότερα έτυχε να του ξαναμιλήσω: είπε πως δεν θυμάται να μ’ έχει γνωρίσει στη ζωή του.
Ξαφνιάστηκα. Γλιστρούσα από το πιθανό αλτσχάιμερ στην κρατημένη κακία…
Ακόμα δεν ξέρω… ούτε θα μάθω μάλλον ποτέ.

Αυτό που σίγουρα όμως έχω μάθει με τα χρόνια είναι
πως τα πράγματα έχουν πολύ διαφορετικό αντίκτυπο σε όσους τάχα από κοινού τα ζούνε.


7 σχόλια:

  1. Οι άντρες δεν αντέχουν να τους φερθείς, αλλά ούτε και να τους αγαπήσεις με τον δικό τους τρόπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νέα παιδιά και οι δυό...τι άλλο μπορούσε να γίνει δηλαδή?
    Υπάρχει κι άλλη μιά μπάντα της υπόθεσης που υπόσχεται αιώνια αγάπη ,δεν προδίδει ,πάει σε μάκρος η βαλίτσα και καταλήγει και σε γάμους και παιδάκια...
    Προτιμώ το πρώτο...ετσι ...με προδοσίες ,με έρωτες που δεν ευοδώνονται,με πολλά «σε θέλω δεν με θέλεις» ,«με θέλεις δεν σε θέλω»...
    κι οι άντρες αυτοί είναι τι να κάνουμε τώρα...

    μ άρεσε το κείμενο πολύ ...είναι «αεράτο».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πράγματι ο καθένας συναισθάνεται, καταχωρεί, αξιολογεί και θυμάται τόσο διαφορετικά κοινά βιώματα, έρωτες και πάθη, που είναι να αναρωτιέται κανείς... Είναι όμως τόσο σύνηθες, που έχει πάψει πλέον να με παραξενεύει. Εδώ συμβαίνει σε ανθρώπους που έχουν ζήσει χρόνια μαζί και όμως αποφεύγουν τον άλλον, σαν να έχει χολέρα, και καθημερινά τον απαρνιούνται. Όσο για το συγκεκριμένο Φρανκ (και είναι πολλοί, δεν είναι ο μόνος, απλώς αλλάζει όνομα, γένος, ηλικία)νομίζω πως δε φταίει η επιλεκτική του μνήμη ούτε το αλτσχάιμερ. Απλώς ο υπέρμετρος εγωισμός του και η υπεροψία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τα πράγματα έχουν πολύ διαφορετικό αντίκτυπο σε όσους τάχα από κοινού τα ζούνε.

    Μεγάλη αλήθεια αυτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χαχαχα

    Προσπαθούσα πρόσφατα να πείσω ότι οι γυναίκες έχουν μια πολύ προσωπική βερζιόν τού παρελθόντος στο μυαλό τους. Μάλλον με αποστόμωσες!

    Ωραίο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν, κατ' αρχήν να σημειώσω κι εδώ πως η ιστορία ενδέχεται να είναι και φτιαχτή και σε καμία περίπτωση δεν την έγραψα ως "παράπονο". Οι άνθρωποι βιώνουν τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο -αυτό είναι το θέμα. Και μένει -πέραν των όποιων ερμηνειών- η απορία...

    Γουϊκα, μού έγραψε στο φμπ ένα άντρας σχόλιο επ' αυτού. Το μετάφερω: "Κάποιοι άντρες δεν αντέχουν ούτε την ακραία απόρριψη ούτε την εύκολη αποδοχή! Και τα δύο λειτουργούν ως "ματαίωση".

    faraona, όλα παίζουν κι όλα εμπειρίες είναι... Μια χαρά.

    Αγγελική, δεν θέλω στην προκειμένη να κρίνω...

    An-lu, yes...

    Thrass, thanks a lot!

    ΑπάντησηΔιαγραφή