Header Painting by Agapi Hatzi

Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2009

Αφιερωμένο στους φίλους μου






















Έκανε η ιστορία τον κύκλο της -όπως κάθε άλλη ιστορία-
και αποκοιμιέται μετρώντας προβατάκια πάνω στα πλακάκια της μνήμης
και παρέα με την απορία «τι θα γινόταν, αν...»
Ε... Ένας κόσμος εν δυνάμει, ζωές εν δυνάμει, αγάπες εν δυνάμει...
Αν έχει αξία ή όχι; Ίσως περισσότερο κι απ’ τα χειροπιαστά.
Κάτι τέτοια είναι που κάνουν την ψυχή μας να πετάει λίγο ψηλότερα.
Να απεγκλωβίζεται από τα πράγματα.
Δεν πειράζει...
Το μόνο που πειράζει είναι η πικρία που ίσως μένει από το απραγματοποίητο.
Αλλά και γι’ αυτό δεν φταίει κανείς...
μονάχα η προσκόλλησή μας σ’ αυτό που με τόσον στόμφο αποκαλείται «πράξη».
Ναι... η πράξη πραγματώνει το χρόνο,
όμως η φαντασία τον ακυρώνει.
Επιλογές...

----------------

Το πρακτέο αναπόφευκτα γεννιέται και πεθαίνει
Κι αργά ή γρήγορα είναι ένα «γεγονός»
Ίσως κι ακόμα... δεδομένο.
Μια μετοχή παρακειμένου

-ενεργητική/παθητική-

Το εν δυνάμει όμως πάντα «παρών»· κι αέναο παρόν
Στα πατώματα του είναι,
Στα κελάρια, στις σοφίτες...
Θλιμμένο, παραπεταμένο, αλλά εκεί: «Παρών!»



10 σχόλια:

  1. Η πικρία δεν είναι τόσο μεγάλη όσο ο πόνος του απραγματοποίητου... Και το "εν δυνάμει" πονάει επίσης...
    Know hope με λίγα λόγια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 3 pad, κατ' αρχάς να πω, πως νοιώθω μεγάλη χαρά, που η μία απ' αυτούς στους οποίους είναι αφιερωμένο το ποστ, απάντησε. :)

    Έμαθα πως το know hope χρησιμοποιείται απλώς ως εμφατικό του no hope, όποιος όμως knows hope aka has faith, δίνει νόημα ο ίδιος στις επιλογές του. Και νομίζω, πως η πίστη ενίοτε δύναται να καλλιεργηθεί.

    Όσο για τον πόνο... δεν ξέρω... πονάει ό,τι είναι τώρα, όταν είσαι μέσα στη δίνη. Μετά μένει νομίζω μονάχα η πικρία σε όσους γουστάρουν να τη νιώθουν -πολλοί τη 'φχαριστιούνται να την έχουν- ή στην άλλη περίπτωση μία γλυκιά ανάμνηση για την οποία νοιώθεις ευγνωμοσύνη που είχες την τύχη να βιώσεις έστω για λίγο και για μιαν ακόμα φορά την ελπίδα, το πάθος, τον ενθουσιασμό για κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραία η πίστη (αρκεί να μπορείς να πιστέψεις πιά σε κάτι), ωραία και τα εν δυνάμει αλλά οι πράξεις μένουν, μόνον αυτές. Εξάλλου αυτές δεν μας χαρακτηρίζουν;
    Μιά σφιχτή αγκαλιά, έτσι γιατί συνήθως ότι γράφεις μιλάει (μα εντελώς λέμε) μέσα μου.
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. σ'αυτό το blog, σ'αυτό το ποστ, σ'αυτήν τη γυναίκα υπάρχει αισθητική κι αυτό μετράει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. οι ιστοριες που ολοκληρωνουν τον κυκλο τους δεν αφηνουν πισω τους αποριες - ειναι πληρεις, με ολες τις ερωτησεις απαντημενες...

    την καλημερα και την αγαπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οι ιστορίες που ολοκληρώνουν το κύκλο τους αφήνουν πίσω τους απορίες, άλυτα και αναπάντητα γιατί. Είναι σαν τη σκυταλοδρομία. Ό κύκλος που κλείνει αφήνει παρακαταθήκη στον επόμενο. Αλλιώς δεν θα υπήρχε συνέχεια. Και ο νέος κύκλος σαν νέος που είναι, δυνατός και φέρελπις, θα προσπαθήσει τα "εν δυνάμει να τα κάνει πράξη. Και πάει λέγοντας και κλαίγοντας...

    Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση!
    (Συμφωνείς ή όχι εγώ με θεωρώ φίλο σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. david, thanks... :)

    ellinida, ζυγίνα γαρ maybe;
    Τίποτα δεν μένει... (λολ... και γαμώ τις θετικές σκέψεις, ε; Σκέτο L.A. είμαι...)

    adaeus, νά 'σαι καλά! Αν και με κάνεις να κοκκινίζω...

    ΔemΩΝ, οι κύκλοι ενίοτε μένουν ανοιχτοί... Την αγάπη μου κι από 'δώ... :)

    Κούκε, το ξέρεις πως σε θεωρώ φίλο μου... Όσο για τα υπόλοιπα... κλαίγοντας... ναι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. απλα μια καλημερα να σου στειλω synas μου...
    για κυκλους ανοιχτους μενουνε και οι δικιες μου σκεψεις το τελευταιο καιρο..
    πειραζει που δεν μπορω να τους κλεισω;
    να περασεις μια ομορφη κυριακη...
    εχει και ηλιο ομορφο σημερα!
    σε φιλω
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. tzotza, ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι "πειράζει"... Νομίζω όμως, πως στο κομματάκι που λείπει γράφει πάντα "γαμώτο"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή