Μόνωση

Τα τακουνάκια ακούγονται καλά μονάχα στα φτηνά πλακάκια.
Αλλιώς δεν έχουν νόημα, δεν έχουν πλάκα...




















Οι ήχοι της πλατείας σκάνε σαν κύματα πάνω στα τριπλοπαράθυρα
Και αποσύρονται.

Η πόλη ξάπλα σα μεθυσμένη ρακοσυλλέκτρια
μέχρις εκεί που της κόβει τη φόρα το νερό,
-ευτυχής συγκυρία.

Κι ο ουρανός αργά τ’ απόγευμα
κραδαίνει μπρος στα μάτια μας
το βραδυφλεγές μυστικό του.

Εκ φύσεως τυφλοί
Κάτι ψυχανεμιζόμαστε...


[Να πέσει το σκοτάδι
Ν’ ανάψουμε τα φώτα, να κρύψουμε τ’ άστρα!]


Πίνουμε να ξεχάσουμε
όσα ποτέ δεν θυμηθήκαμε στ’ αλήθεια.