Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Οκτωβρίου 11, 2011

Εεεεε;; Πειράζει;;

Τα πιο ενδιαφέροντα σήματα τα λαμβάνω από Amerika.
Από μικρή τη σνόμπαρα και ιδιοσυγκρασιακά μου ταίριαζαν άλλα πράγματα.
Άλλο ύφος, άλλο στυλ, άλλοι ρυθμοί, άλλη προσέγγιση.

Ένα καθίκι μου έλεγε από παλιά πως τα United States είναι το λίκνο των πραγμάτων.

Νιώθω σχεδόν δυστυχής που δεν έχω καταφέρει να τα ζήσω.
New York, κατά κύριο λόγο...
αλλά δεν μου πάει ο τουρισμός και πια μεγάλωσα για μετανάστης.


Όλα εκεί συμβαίνουν· για κάποιο λόγο και στο μισητό νησί,
όπου τα παιδιά γεννιούνται όμως νεκρά.

Η Γερμανία είναι -ωιμέ- η καλή του Frankenstein.
Κι εμείς οι κάτω πάντα τεμπέληδες και καλοπερασάκηδες.
Είναι η ζέστη... μέσα-έξω.

Δεν θα διαλέξω. Απλά λέω.

Οι από 'δώ μου δίνουν να καταλαβαίνω,
οι από 'κεί με κάνουν να ονειρεύομαι.
Ιδέες. Οράματα.

Βαρέθηκα τη σαπίλα της Ευρώπης.



Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2011

Όλοι στην τρίχα



Η ζωή σου σού φορέθηκε καπέλο, 
γιατί τάχατες αυτό ταίριαζε στην κεφαλή σου 
και σ’ έψησαν να το πάρεις
και μάλιστα να το πληρώσεις!

Κι ύστερα σου ζητάνε και τα ρέστα, 
που σου σκίστηκε… 
μα αφού ήταν τύπου μέγγενης·
λίγο έλειψε να εκραγεί εκ βαθέων το κρανίο.

Και όχι τίποτα άλλο, 
αλλά το μυαλό λεκιάζει 
και πάλι θα σού ‘βαζε χέρι η μάνα σου ή η πεθερά σου 
ή και οι φίλοι σου στην τελική,
πως τους χαλάς τα πράγματα.

Και τώρα το φοράς έτσι μισό, 
λίγο έξω-λίγο μέσα 
και προχωράς λες κι όλα είναι εντάξει, μία χαρά, 
όπως προβλέπει ο νόμος.

Έτσι κι αλλιώς 
κι οι γύρω σου παρόμοια τα φοράνε 
τα δικά τους τα καπέλα…  

Όλοι στην τρίχα.


Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2011

Στραβοξύπνημα


Εμποτιζόμαστε με ό,τι μας λέει η μάνα μας.
Και αν η μάνα μας είναι Κατίνα, είμαστε κι εμείς Κατίνες
–όσο καλά κι αν μαθαίνουμε με τα χρόνια να το κρύβουμε.
Κι επειδή τα ¾ των Ελληνίδων μανάδων είναι καρακατινάρες,
ξεκατινιαζόμαστε και ως λαός και ως έθνος και ως κράτος.

ΕΓΩ πάω τώρα να τινάξω τα χαλιά μου
–γιατί ΕΓΩ είμαι καθαρή, όχι σαν κάτι άλλους-
στο μπαλκόνι του διαμερίσματος της πολυκατοικίας ΜΟΥ,
και θα κάνω τα από κάτω μπαλκόνια μουνί 
(μα τι έκφραση… ποτέ μια ΚΥΡΙΑ σαν κι ΕΜΕΝΑ δεν θα χρησιμοποιούσε τέτοιες εκφράσεις),
γιατί ΕΓΩ μένω στον 5ο και τους από κάτω τους έχω χεσμένους.
Όσο για τους από πάνω… τους μισώ.

Και όλα αυτά σας τα γράφω μακιγιαρισμένη,
γιατί μετά έχω να βγάλω φωτογραφίες στον καθρέφτη
για το facebook.

Και μετά έχω να ξεράσω. Καλά μας ημέρα.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 27, 2011

Δεν χρειάζεται να λένε όλοι "αλήθεια"

Η ειλικρίνεια προϋποθέτει καλές προθέσεις,
έναν κάπως ανιδιοτελή χαρακτήρα
και μιαν υποτυπώδη μορφή "αγάπης" για τον συνάνθρωπο.


Αλλιώς είναι κεκαλυμμένη επιθετικότητα.


Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 05, 2011

Ό,τι...


Αναπαριστούμε τη φύση μας.
Τα πρώτα κύτταρα μπορούν να επιλέξουν·
ένα εν δυνάμει τό 'χουν.
Μα αφού έγιναν, δεν ξεγίνονται.
Μπορούν μονάχα να μεταλλαχθούν.

Πόσο "κακή" ακούγεται η λέξη τούτη!


Αναπαριστούμε διαρκώς τη φύση μας.
Και είναι κωμικοτραγική η πάλη της μεταμόρφωσης.
Ο Θεός μας είναι εύπιστος, είν' εύπλαστος·
αν ίσως προσπαθούσαμε συλλήβδην να του αλλάξουμε συνήθειες…

Κι αν ήτανε κι αυτό "καλό".