Μέσα απ' το θάνατο των ιδεών αλλάζεις

Πρώτη πέθανε η κακία, η τσιγγουνιά κι η αδικία.

Μετά πέθανε η βία, ο αυταρχισμός και η συγκαλυμμένη επιπολαιότης.

Ύστερα -αυτό είναι φήμη, ακόμα δεν είμαι σίγουρη- ο άσκοπος έρως κι η ματαιοδοξία.

Εν συνεχεία ο διχασμένος νους και οι μοιραίες εξαρτήσεις.

Κάπου ενδιάμεσα έσβησε και η ανάγκη για τη συμβατική ζωή.

Μετά πέθανε ο σκύλος μου, δεν έχω ιδέα γιατί.

Λίγο αργότερα πέθανε η αδιαφορία, ο αυτισμός κι η ασυνείδητη βλακεία.

Σχεδόν ταυτόχρονα η επίρριψη ευθυνών κι η συνωμοσιολογία. Ο θυμός κι εν μέρει η δειλία.

Ο πιο συνταρακτικός θάνατος ήταν αυτός των φοβιών και των συναισθηματικών ακροτήτων.

Μαζί μ’ αυτές σταδιακά πέθανε κι η κατάθλιψη, η φρικτή αυτή αίσθηση μάταιου και ματαίωσης.

Κάπως έτσι -μ’ αυτήν τη σειρά-, έφυγαν οι άνθρωποι που επινόησα απ’ τη ζωή μου.