Η Σελήνη είναι όμορφη, όσο υπάρχει ο Ήλιος

Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια

πίστεψε πια η Σελήνη πως είναι αυτόφωτη.

Μιας και μοναχικές ψυχές την εξυμνούν

μέσ’ από στίχους ξέχειλους απαισιοδοξία

κι αγκαλιασμένα ζευγαράκια

ψιθυρίζουν κάτω απ’ τη θαμπάδα της

όρκους αιώνιας τάχα μου αγάπης.

Ενώ τον ήλιο επιδεικτικά όλοι τον αγνοούν

-ποιος άραγε τολμά να τον κοιτάξει;-

και αδιάφοροι τελούν κάτω απ' το βλέμμα του

τις καθημερινές τους εργασίες.

Έτσι κι αλλιώς αυτός

απτόητος κι απροκατάληπτος

όλους ανεξαιρέτως τους φωτίζει.

Και η Σελήνη αχόρταγα κλέβει το φως του,

-νομίζει πως το κλέβει-,

ο ήλιος δεν χάνει ούτε μία ακτίνα του,

με γενναιοδωρία αυτό που είναι της χαρίζει

χωρίς καν να το σκέπτεται·

πάντα έτσι έλαμπε

κι ούτε τον νοιάζει.