Όλα ανθρώπινα

Κάναμε έρωτα
και δέντρα σκοτεινά

έγερναν απειλητικά,

αντιφεγγίζοντας το φως
πράσινο, μοχθηρό, ζηλιάρικο
-ολόγιομο-

κάτω από ένα φεγγάρι
δυνατό, πυρακτωμένο, 

μα άδειο... 

φλύδα.

---

Κι ύστερα

πάνω σ' έναν κόσμο-τελάρο

γκρί βαθύ, σχεδόν μαύρο,

κενό θα τον έλεγες,

χιόνισε

άσπρες κουκίδες,

εκατομμύρια νιφάδες μικροσκοπικές...

αιθέριο πάγο.

---

Κι ύστερα 

έκανα υπομονή...

φύσηξα την αφέλεια 

με δύναμη

να φύγει από τα μάτια, 

ρούφηξα την αποστροφή

-ποιος ξέρει την πηγή της;-

και στον θυμό τον προαιώνιο

έδωσα χρόνο...

ν' ανασάνει.

---

Κι ύστερα

άνθισε μέσα απ’ το χώμα κάτι, 

πολλά, όλα,

ένας καινούριος κόσμος

έλεγε η φωνή,

ξέρεις,

εκείνη που όλο μουρμουράει από μέσα

κι έγινε πάλι άνοιξη...

ειρηνική αγάπη.

----

Κι ύστερα 

κάτι έκανες

και θύμωσα πάλι.

Ανθρώπινο.