Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Νοεμβρίου 02, 2010

Κατά «συνθήκην» ψεύδη

Ήταν πια μια ώριμη γυναίκα, από τη ζωή ολίγον τσακισμένη:
το όνειρό της να φτιάξει μια πολυμελή οικογένεια,
ένα πρότυπο βασισμένο στους Waltons, μια αμερικανική σειρά από τα παιδικά της χρόνια,
σκόνταψε σε αναπαραγωγικά προβλήματα.
Το πάλεψε, έχασε, το προσπέρασε με ένα δάκρυ και έναν αργόσυρτο αναστεναγμό.

«Οι εμμονές -όπως ακριβώς της φυλακής τα σίδερα- είναι για τους μαλάκες»,
μονολογούσε μέσα της κι έπιασε ν’ ασχολείται με πράγματα άσχετα…
Σε δουλειά να βρισκόμαστε και προ πάντων να ξεχνιόμαστε.
Η ζωή της έτσι κι αλλιώς ήταν μια χαρά ρυθμισμένη κατά τ’ άλλα,
τα θέματα επιβίωσης τα είχε από καιρό λυμένα
κι η σχέση της με τον σύζυγό της παρέμενε πάντα γλυκά συντροφική κι αρκούντως ελεύθερη.

Μέσα σ’ όλα λοιπόν άρχισε να ανακαλύπτει και τη χαρά της αναπαραγωγικής πράξης
ξεκομμένης από την διαιώνιση του είδους και πολύ της άρεσε αυτό και περιχαρής σκέφτηκε:
«Δεν γεννάμε που δεν γεννάμε, να ψαρεύω δεν ξέρω, δεν πάμε λέω εγώ να γαμηθούμε;»
Και έτσι έκανε· ερήμην βεβαίως του συζύγου κι απαλλαγμένη από τον εφηβικό φόβο της εγκυμοσύνης.

Στο τέλος όμως του μήνα την ‘ζώσαν τα φίδια…
Η κόκκινη στρατιά των αποθανόντων κυττάρων αρνιόταν να κάνει την εμφάνιση της.
Περίμενε-περίμενε, ώσπου μια μέρα πήγε κρυφά κι αγόρασε εκείνο το μακρύ στικάκι
που το κατουράς ξυπνώντας και μετά κάθεσαι και το κοιτάζεις με αγωνία να δεις τι χρώμα θα πάρει…
Κακό χρώμα πήρε, τόσο μοιραία κακό, που στ’ αλήθεια προς στιγμήν σκέφτηκε
πως κάποιος θεός παίζει μαζί της
και πως η ίδια άρχισε ξαφνικά να θυμίζει ηρωίδα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας…
Η μήπως κωμωδίας;

Αυτό που με τόσο πάθος είχε κυνηγήσει στη ζωή της
και που αυτή η πουτάνα τόσο πεισματικά της τό ‘χε αρνηθεί
μέσα στα πλαίσια ενός ήρεμου, ταιριαστού κι ευτυχισμένου γάμου,
τώρα της το πέταγε στα μούτρα μες απ’ τα… χέρια ενός σχεδόν άγνωστου!
Αποσβολωμένη έμεινε καθισμένη στη λεκάνη για ώρες, για μέρες
-αδύνατον πλέον να θυμηθεί-,
όταν πάντως επιτέλους σηκώθηκε, τα πόδια της ήταν τόσο μουδιασμένα
που σωριάστηκε σαν ανάπηρη στα πλακάκια του μπάνιου.

«Τι θα κάνω;;;;;;;», ούρλιαζε βουβά
κι όταν κάποτε το ουρλιαχτό μες στο κεφάλι της κόπασε
-ίσως και με τη βοήθεια των ηρεμιστικών σε συνδυασμό με μπόλικο αλκοόλ-,
σήκωσε το ακουστικό και με βραχνή φωνή ψιθύρισε προς την άλλη πλευρά:
«Αγάπη μου, θα γίνεις πατέρας…»


Μέσα στην απόγνωσή της είχε προλάβει να σκεφτεί,
πως ο άγνωστος δεν ήταν τουλάχιστον… μαύρος.

11 σχόλια:

  1. ουάου

    πολύ με άρεσε αφτό. αμα βγει σε σινεμά το βλέπω χαλαρά.

    (εκείνο με το μάβρο ολίγον ρατσιστικό, αλλά ελλάδα μένουμε, οπότε το προσπερνώ.)

    Πάντως και μάβρο να είταν το μωρό εγώ πάλι θα το κράταγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ήταν ρατσιστικό... Μ' αρέσουν οι μαύροι! λολ... Απλώς σ' αυτήν την περίπτωση το κατά "συνθήκην" ψεύδος μάλλον δεν θα γινόταν απολύτως πιστευτό άμα τη αφίξει του μωρού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ετσι σκεφτηκε κι ενας μαυρος που εκανε λευκο παιδι η γυναικα του.πως φταιει το ανθρωπινο στιγμα... γιατι αν τον ειχε απατησει θα ειχε βγει σοκολα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ὅταν γράφῃς, ἀποστασιοποιεῖσαι ἀπὸ τὰ δικά σου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. «Αγάπη μου, θα γίνεις πατέρας…»

    α! το μαύρο! τι του λαχε;

    τι γαμημένη υποκρισία-απάτη;

    τι συνθηκολόγηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. λουκία, σωστά... λολ

    vangelaka, δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό... Σίγουρα πάντως δεν γράφω για μένα, όπως πολλοί νομίζουν... Παίρνω στοιχεία κι από μένα κι από γύρω, μα μετά τα κείμενα αυτονομούνται και πάνε σχεδόν αυτόματα όπου αυτά θέλουν.

    emforte, το θέμα είναι πως πολλές οικογένειες είναι "μπερδεμένες"... Πολλά παιδιά είναι γεννημένα από άλλον πατέρα απ' αυτόν που νόμιζαν δικό τους. Έχω την αίσθηση πως παλιότερα συνέβαινε αυτό εντονότερα. Σήμερα πολλά παιδιά απλά δεν έχουν ιδέα ποιος είναι ο πατέρας τους, γιατί οι μανάδες τα κρατάνε ερήμην των αντρών, αλλά τουλάχιστον χωρίς το βάρος του απάτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σωστά.

    Βέβαια η γέννα για τη γυναίκα είναι συγκλονιστική εμπειρία και της δίνει φτερά, οπότε,νέες συνθήκες,αλήθειες,ψεύδη,ανάγκες...

    Και τα παιδιά χρειάζονται και τους δυο γονείς και σωστούς, αλλά η ζωή τα φέρνει συχνά,αλλιώς.

    Και η γλύκα της ηδονής;
    πρέπει να έχει στόχο, ή να εγκλωβίζεται;

    Ενσυναισθήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έχεις κόψει ποτέ το τσιγάρο και μετά από καιρό να καπνίσεις ένα; Έχει τύχει να δοκιμάσεις ένα υπέροχο, πρωτόγνωρο πιάτο; Ένα ολόγλυκο φρούτο; Απόσταγμα από σπάνιο liquor; Αυτή είναι η γλύκα της ηδονής...

    Το chain whatever είναι εγκλωβισμός per se και στόχο ας μην έχει κανέναν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ίσως
    αλλά και η καύλα;
    τα συναισθήματα;
    η ψυχοσύνθεση;
    τα συμπαρομαρτούντα;

    μέχρι μανίας εγκλωβισμός
    αλλά και μέχρι απάθειας εκλογίκευση.

    Εύκολες οι ψευδαισθήσεις
    δύσκολες οι συμβιώσεις.

    Ζητούμενο είναι η ανάταση της ψυχής και η ηρεμία του νου
    χωρίς γελοίο ξόδεμα

    Σε κούρασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Synas
    Για να είναι δικό σου ένα παιδί δεν είναι απαραίτητο να περιέχει κάθε κύτταρο του τον γεννετικό σου κώδικα. Αρκεί να περιέχει ο νους του ότι το αγαπάς χωρίς όρους, και ίσως κάποιες αξίες σου που στην εφηβία της θα καταρρίψει, για να ξαναχτίσει στην ωριμότητά της, όταν εσύ πια έχεις γίνει τροφή σκουληκιών.

    Περισσότερο παιδί μου είναι το παιδί της γυναίκας μου από τον προηγούμενο γάμο της που μεγαλώνει με τους προβληματισμούς που του μεταδίδω, παρά η εικοσιτριάχρονη Βραζιλιάνα που μόλις πριν 7 μήνες ανακάλυψα ότι έχει το DNA της νιότης μου! Λολ(α)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι διαστροφή κι αυτή να θέλουμε οπωσδήποτε τα παιδιά να είναι από τη δική μας σπορά! Λες και τα δικά μας κύτταρα είναι καλλίτερα απ' όλα τ' άλλα! Ειλικρινά, αν ήμουν σε τέτοια σχέση και ήθελα απογόνους θα ήθελα η γυναίκα να το κάνει με τον πιο κατάλληλο φυσικά και πνευματικά. 'Οχι εμένα που δεν πιστέυω στα κύτταρά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή