Header Painting by Agapi Hatzi

Τρίτη, Μαρτίου 11, 2008

Ποιος δεν φοβάται το μεταίχμιο;














Συννέφιασε πάλι. Μόνο με ηλιοφάνεια λειτουργώ. Οι σκιές με φοβίζουν και με κρατούν κλεισμένη στο σπίτι. Όχι όμως και το σκοτάδι. Το σκοτάδι το αγαπώ και το τιμώ με όλο μου το είναι. Αυτό το ενδιάμεσο με τρομάζει.

Η χειρότερη στιγμή το μούχρωμα: δεν βλέπω καλά ούτε καν να περπατήσω, έχω την αίσθηση πως χάνω το φως μου, πως δεν είμαι πια εγώ. Το λυκόφως της αυγής φτιάχνει κι αυτό αυτόχειρες. Μα όποιος έχει ζήσει τις μέρες του και τις νύχτες του το ξέρει: ακόμα και αν νυστάζει εξωφρενικά, μπορεί να περιμένει τον ήλιο να υψωθεί και μετά να γείρει με την παρήγορη σκέψη πως σαν ξυπνήσει θα είναι ακόμα ημέρα.

Κάποτε βγήκα να πάω σχολείο -πάντα ξεκινούσα πριν ξημερώσει- και όλα μου φαίνονταν περίεργα… Σα να είχε γίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα καθόσον κοιμόμουν και δεν το είχα ακόμα μάθει: ξύπνησα την σωστή ώρα, 6.30, είχα όμως περάσει ολόκληρη τη μέρα στην αγκαλιά του Μορφέα και βρέθηκα να περιμένω το λεωφορείο μετά τη δύση…

Υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται να κοιμηθούν, μην τυχόν και δεν ξαναξυπνήσουν. Εγώ φοβάμαι, πως θα ξυπνήσω αργά… και θα ‘ναι ήδη νύχτα…
Όχι, δεν με τρομάζει η νύχτα· μα θέλω να ζω πρώτα τη μέρα της… Και να κλειδώνομαι τα ηλιοβασιλέματα -στο μεταίχμιο- μέσα στον εαυτό μου…

8 σχόλια:

  1. Μερικές φορές στα κείμενά σου είναι σα να διαβάζω τον εαυτό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι μου θύμισες....
    Πιτσιρικάς,μετά από καταναγκαστικό μεσημεριανό ύπνο,να ξυπνώ με την πικρή διαπίστωση πως έξω έχει αρχίσει να βραδιάζει κι εγώ έχω χάσει το παιχνίδι κάτω,με τα παιδιά της γειτονιάς μου.
    Αυτό το απέραντο παράπονο που απλώνεται μέχρι το σήμερα και μεταλλάσσεται σε βλέμμα καρτερικό πάνω σε όλα τα μάταια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ... άμα αγαπάω, όλες οι ώρες μου φαίνονται ίδιες... είναι ώρες προσμονής, μέρα και νύχτα :) Το μεταίχμιο που λες μ'αρέσει τα καλοκαίρια κοντά στη θάλασσα, τότε που αλλάζει χρώμα ο ορίζοντας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μεταίχμιο...

    βρίσκομαι σ' αυτό συνεχώς και δεν ξεκολλώ. ΄Μ' ενέπνευσες για μια ανάρτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κοίτα που έτυχε διαβάζοντας το πόστ σου, να ακούω το παρακάτω τραγούδι των Χαϊνηδων:

    "Η νύχτα μερικές φορές παράξενα διαβαίνει
    κρατεί τα μάτια ανοιχτά και την καρδιά θλιμμένη

    Κοίτα να δεις που μ' έβγαλε ο δρόμος στ' αρμυρίκι
    αντί να βάλω τον καφέ να ζεσταθεί στο μπρίκι

    Και όπως λεν οι ποιητές η ροδαυγή χαράζει
    μα 'μένα από μικρό παιδί πάντα μ' αηδιάζει

    Τώρα που μάλλον θα ξυπνάς να πας για τη δουλειά σου
    σκέφτομαι ανάβοντας βαρύ τσιγάρο στην υγειά σου

    Εγώ θα κάνω μιά ζωή τα ίδια και τα ίδια
    όνειρα μέσα στου καπνού τα γκρίζα δαχτυλίδια

    Αραχνοΰφαντες μορφές μες στου καπνού τη ζάλη
    στέσαν οι θύμησες χορό και ξημερώνει πάλι"


    συμπτώσεις!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γεια σας!

    dora, ναι... συχνά μοιάζουν οι σκέψεις μας...

    kyriaz, αχ... πώς τό 'χω νοιώσει αυτό το συναίσθημα... απέραντο παράπονο... Δεν θα μπορούσες να το διατυπώσεις καλύτερα.

    adaeus, άμα είσαι ερωτευμένος, εννοείς, ε; Γιατί τότε, ναι... όλα γεμίζουν από μια γλυκόπικρη προσμονή...

    ωσηε, έρχομαι να δω... :)

    Γεια σου, ρε giasafox, με τις μαντινάδες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μου αρέσει πάντα το μεταίχμιο.Με αθωώνει από οτιδήποτε μπορεί να μου προσάψουν η μέρα ή η νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή