Header Painting by Agapi Hatzi

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009

Ό,τι μου κατέβει...

Με εγκατέλειψαν όλοι σήμερα… Καιρός να γράψω ποστ.

Γιορτές… Τα Χριστούγεννα είναι ΟΙ γιορτές.
Δεν είναι που γεννήθηκε ο καλός Χριστούλης·
είναι που άλλη μια χρονιά την τρώει η μαρμάγκα.
Μην σας πω η μαρμότα…
Όσο περνάει ο καιρός ζούμε όχι τη μέρα, μα τη χρονιά της μαρμότας.

------------------

Η ζωή είναι μόνοι μεταξύ μόνων.
Ή μονοί μεταξύ μονών; Περιττών;

Είναι βέβαια και οι πρώτοι.
Που δεν διαιρούνται με τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό τους και το ένα.
Αυτοί δεν μιμούνται.
Τι σκατά να μιμηθούν;
Είναι δυνατόν το 11 να μιμηθεί το 23;

Όμως… η μίμηση είναι κίνητρο.
Κάθε κίνητρο είναι θεμιτό, φτάνει να συνεχίζεις να υπάρχεις.
Και ει δυνατόν να εξελίσσεσαι.
Το απόλυτον είναι και τελματικόν.
Άμα βρίσκεις κόλπα χρήσιμα, απλά χρησιμοποία τα.

Κι άμα δεν σου ταιριάξουν -που δεν θα σου ταιριάξουν- πέτα τα στα σκουπίδια.
Εν τω μεταξύ κάτι θα έχεις κερδίσει.
Μία ακόμη σκέψη αν μη τι άλλο.
Μία ακόμα πράξη ακόμα καλύτερα.
Και όπως κυρίως προείπον: ένα κίνητρο. Έστω για λίγο.

------------------

Μπορούμε, λέει, να μεγαλώνουμε αξιοπρεπώς δίχως να παρακμάζουμε.
Αν η σήψη δεν είναι υποχρεωτική, τότε οφείλουμε στον εαυτό μας
-οι μη αυτοκαταστροφικοί, χαχα!-
να την αποφεύγουμε.
Αν πάλι είναι υποχρεωτική, τουλάχιστον ας μην την επιδεικνύουμε.

Γιατί τα λέω όλ’ αυτά;
Γιατί βαρέθηκα να ακούω πως το περιεχόμενο ουδεμία σχέση έχει με τη μορφή.
Ή ακόμα χειρότερα πως βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση.
Οι πλούσιες πουτάνες δεν έχουν να αναδείξουν μέσα από την πλαστική ομορφιά τους
εσωτερικότητα -είναι αλήθεια.
Όμως ούτε οι ξεδοντιασμένοι διανοούμενοι… μες στη γενική φθορά ξεθωριάζουν όλα.
Μένει μόνο το γινάτι.

Αν δεις έναν ωραίο άνθρωπο, το ξέρεις, το βλέπεις, το νιώθεις:
είναι ωραίος μέσα-έξω.
Με τον τρόπο του ο καθένας.
Δεν είναι Μπάρμπι ούτε Τζων-Τζων.
Δεν βρωμάει όμως σήψη. Ανεξαρτήτου ηλικίας.
Δεν βρωμάει γενικώς.
Η όσφρηση ίσως θα έπρεπε να είναι το ύστατο κριτήριο…

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 17, 2009

Όλα παίζουν

Είμαι κουρασμένη… και το προηγούμενο μου post έλεγε ψέματα…
Σιγά μην έχω κουμαντάρει το μυαλό μου… Ευσεβείς πόθοι…
Πολλές φορές συμβαίνει αυτό: τα ψέματά μας δεν είναι ακριβώς ψέματα·
είναι αυτά που θα θέλαμε να είναι και τα παρουσιάζουμε ως αλήθεια.

Τεσπα… ανεξέλεγκτο είναι το ακατονόμαστο και τρέχει…
Και σήμερα κατασκευάζει θεωρίες συνωμοσίας
ακόμα και γι’ αυτά στα οποία προς στιγμήν έχει ταχθεί.
Δεν θα επεκταθώ στο πώς και τι, δεν έχει εξάλλου καμιά σημασία.
Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι από χέρι παρανοϊκές σκέψεις.
Πόσο μάλλον όταν αφορούν σ' αυτά που ο ίδιος έχεις επιλέξει.

Μού ‘ρθε όμως και μια «θεωρία περί εξυπνάδας»:
έξυπνος είναι αυτός που ακούει.
Αυτός που γνωρίζει, πως πάντα είναι πίσω από κάποιον άλλον.
Ή λοξά. Ή αλλού.
Πως πάντα έχει να μάθει… να μάθει κάτι εντελώς καινούριο.
Και πως ενδέχεται ό,τι πίστευε έως τώρα να μην είναι ακριβώς έτσι.

Ίσως εντέλει αυτός που ξέρει, νιώθει, φαντάζεται, εικάζει
πως… όλα παίζουν…


Σάββατο, Δεκεμβρίου 12, 2009

Βασικό ερώτημα





















Παλεύω μες στο σύμπαν
-εκείνο το φρακταλικό, το εσωτερικό μου-
να ξεριζώσω τα ζιζάνια,
και ό,τι μείνει
αυτό να είναι·
δίχως την έγνοια τι θα γίνει.

Ένα βλαστάρι
μοναχό
κάτω απ’ τον ήλιο.

Πόα δεν είμαι…
όλο σκληράδες είμαι.
Να μαλακώσω πολεμώ
ό,τι είν' εκεί και με πονά
και που βασίλισσα όλα έχουν
τη Ντάμα Κούπα: την καρδιά.

Αλλά κι αυτήν, βασίλισσα εγώ δεν την λογίζω·
τη βλέπω ως όργανό μου.
[Μ' αυτό το «εγώ», μ' αυτό το «μου»
βαθιά με περιορίζω]

Αν είν' η καρδιά όμως όργανο,
ποιος είναι ο αφέντης;
Καθαίρεσα τον δικτάτορα,
-Νου τον εφώναζα περήφανη,
νά 'ναι καλά η προπαγάνδα.

Ποιος κυβερνά
το γήινο αυτό σώμα
και όλα τα δικά του;

Με την ανάσα προχωρώ:
το πρώτο μου αυτόματο να γίνει πια τιμόνι.
Ποιανού όμως τιμόνι;

Το ερώτημά μου είναι εκεί…

Ίσως απαντηθεί όταν στ’ αλήθεια
ένα βλαστάρι
μοναχό
κάτω απ’ τον ήλιο μείνει.

Ίσως ο ήλιος τού το πει.

Ίσως ακόμα,
ένα πρωί
μες απ' αυτό χαράξει.




Πέμπτη, Δεκεμβρίου 10, 2009

Hangover

















Κρίμα είναι -μπορεί και ντροπή-
να σβήνουν οι σχέσεις με συναισθήματα αρνητικά.
Μοιάζουν εκ των υστέρων σαν ένα τεράστιο σφάλμα.

Πώς είναι όταν μεθάς πολύ;
Κι ύστερα μένεις μ’ ένα βαρύ κεφάλι και μία αίσθηση
«Άλλη μια νύχτα χαμένη…»;

Στα έργα ξυπνούν δίπλα σε πτώματα
-πλημμύρα από αίμα- στο κρεβάτι τους…
Στη ζωή απλώς μέσα στη θάλασσα των ίδιων τους των ξερατών.




Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2009

Γυναικείος ναρκισσισμός


Μία γυναίκα πού ‘χει βιώσει το θαυμασμό τον αντρικό,
όπου όλοι σωπαίνουν και το σαγόνι πέφτει,
ξέρει ακριβώς πότε αρέσει.
Δεν βαυκαλίζεται με κολακείες.

Μία γυναίκα που έχει νιώσει τη δόνηση
«Γεννήθηκα μονάχα για να ζήσω αυτό»
διακρίνει το ρηχό τού στιγμιαίου πόθου.
Μπορεί να υποκύψει, αλλά εν πλήρη γνώσει.

Μία γυναίκα που έχει αγαπηθεί ψυχή τε και σώματι,
δεν ξεγελιέται με λογάκια από ημερολόγια παλιά.
Κινήσεις ανεπαίσθητες, βλέμματα, φράσεις,
προδίδουν την αμφιβολία· το ναι μεν, αλλά…

Μια τέτοια γυναίκα δεν νερώνει το κρασί της.
Παραδίδεσαι στα χείλη της,
λιώνεις στον ουρανίσκο της,
αφήνεσαι στην γλυκιά του τραχήλου κατηφόρα.


Άνευ όρων.




Σάββατο, Δεκεμβρίου 05, 2009

Δέκατα...




Μου φαίνεται πως έχω τη γρίππη.
Τίποτα σπουδαίο, λίγη αδιαθεσία.
Την έχουν ήδη πολλοί γνωστοί μου περάσει, ιδίως παιδιά.
Προφανώς κάποιο απ’ όλα με κόλλησε κι εμένα.
Εξακριβωμένα τη συγκεκριμένη γρίππη.

Δεν τρέχει τίποτα.
Η πιο «σοβαρή» περίπτωση που άκουσα ήταν ένα κοριτσάκι
με 6 μέρες υψηλό πυρετό, που πήγε να της το γυρίσει σε λοίμωξη των πνευμόνων,
αλλά πήρε αντιβίωση κι έγινε αμέσως καλά.
Δεν είναι τίποτα σημαντικότερο από οποιαδήποτε κοινή γρίππη.

Εκνευρίζομαι με τον πανικό που προσπαθούν μονίμως να δημιουργήσουν οι διάφοροι
που επωφελούνται κάθε φορά από τις περιστάσεις,
και τα media, που παίρνουν την τρίχα και την κάνουν τριχιά
να πουλήσουν φόβο στον κοσμάκη,
που γουστάρει να τρέφεται μ’ αυτόν, λες και κάτι του προσφέρει.
Ίσως και να του προσφέρει: μια υποτυπώδη επικινδυνότητα στη γελοιωδώς ανιαρή ζωή του.

Λυπάμαι για την κατάντια μας,
να πιανόμαστε από extra large μαλακίες για να νοημαδοτήσουμε την ύπαρξή μας·
η οποία έχει ένα σωρό πράγματα να πιαστεί,
φτάνει να ανοίξει λιγάκι,
να ρουφήξει την ολόγυρά της διάχυτη μαγεία.


Τετάρτη, Δεκεμβρίου 02, 2009

Θα μου πείτε τι να κάνω επιτέλους;;










Η σιωπή είναι χρυσός, όμως πρέπει να βγάζεις από μέσα σου αυτά που νιώθεις.
Να είσαι ευθύς, όμως να προσέχεις τι θα πεις μην ενοχλήσεις, μην προσβάλεις, μην πληγώσεις.
Το ψέμα είναι αμαρτία, όμως «δε νοείται κοινωνία δίχως τα κατά συνθήκην ψεύδη».

Το γοργόν και χάριν έχει, όμως σπεύδε βραδέως, διότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει.

Γενικώς… ακόμα κι οι λέξεις αντιφάσκουν στο κεφάλι:
Ο έρως, ας πούμε· αποζητά την οικειότητα, η οποία αυτομάτως σημαίνει το τέλος του.
Αυτοκαταστροφικός ως έννοια ο έρως δηλαδή…
Ή:
Παν μέτρον άριστον, όμως το επίθετό του -μέτριος- μισητόν… (και ξενέρωτον επίσης…)

Ειλικρινά, είμαι ένας πολύ μπερδεμένος άνθρωπος…
Εσείς;