Header Painting by Agapi Hatzi

Σάββατο, Ιουλίου 25, 2009

Πριν κανά-δυο μήνες...

Στα σκοτεινά σοκάκια γύρω από την τεράστια, κυκλική πλατεία,
που γίνονται τα ντήλια ανάμεσα στους μετανάστες κάθε φυλής,
στέκονταν μονάχα κάτι αποκαμωμένες πουτάνες,
πρεζόνια που ξερνούσαν ακουμπισμένα στους ξεφτισμένους τοίχους
και γέροι ξεχασμένοι κι από την ίδια τη ζωή.
Είχα χαθεί.
Έπρεπε να κάνω ολόκληρο το γύρο, να φτάσω πάλι στον σταθμό,
που είχε καταλάβει η Ινδική Μαφία.
Μα δε μπορεί να κάνει κάτι η κυβέρνηση γι’ αυτό; αναρωτήθηκα…
Κατέβηκα σκάλες πολλές, ατελείωτες, μέσα από ορόφους σκονισμένους,
σαν εγκαταλελειμμένες βιοτεχνίες του παλιού καιρού, κουρεία και ραφεία,
και σαν έφτασα πια επιτέλους κάτω, μπρος από την κλειδωμένη έξοδο
αντίκρισα μία κοπέλα -σαν ξένη νά 'μοιαζε κι αυτή.
Απελπισμένη και γεμάτη αίματα παραμόνευε μ’ ένα όπλο στο χέρι
να πάρει εκδίκηση απ' όποιον θα άνοιγε από στιγμή σε στιγμή εκείνη την πόρτα,
που σ’ έβγαζε ξανά στον δρόμο…
Μια φίλη της κρυβόταν στο σκοτάδι πίσω της, backup και συμπαράσταση.
Προσπάθησα με τα λόγια να την ηρεμήσω και κλαίγοντας μου έδωσε το όπλο,
όταν μία γυναίκα με σκληρά χαρακτηριστικά ξεκλείδωσε
και μπήκε λίγο από το φως του ηλίου στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ολοφάνερα γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις προθέσεις της δύστυχης κοπέλας,
έβγαλε με μιας από την τσέπη της ένα πιστόλι και τη σκότωσε ανενδοίαστα,
κι αυτή και τη φίλη της.
Όσο για μένα, απέμεινα να κοιτάζω τη σκηνή
κρυμμένη πίσω από κάτι σαν οδόφραγμα της γαλλικής επανάστασης,
σημαδεύοντας την άγνωστη γυναίκα με το όπλο
στο ανίκανο -ή μήπως όχι;- να πυροβολήσει χέρι μου.

Μετά… ξύπνησα.

Δυο ταινίες



Τα βάσανα είναι κομμένα στη μέση. Και οι χαρές αμφί.
Κάθε εαυτός από τη φύση του bi- και πολυγαμικός,
θέσει ό,τι του καταγράψανε τα πάγκοινα δαιμόνια της όποιας εποχής
και οι φαιοί χρωματισμοί της εμπειρίας.
Στόχος; Το total recall της φύσης μας.

Καθαρές πετσέτες που μας πετάξαν στ’ άπλυτα…
Δεν έχουν νιότη και γήρας οι ψυχές, αγάπη μου.
Μονάχα turning point. Επαναπροσδιορισμός.
Ξέβγαλμα απ’ όσα ερήμην μας τσιμπήσαμε μες στο καλάθι των απλύτων.
Και ό,τι μείνει… χαλάλι και καμάρι μας…
Είναι δικό μας.


Πέμπτη, Ιουλίου 16, 2009

Μια ολοκληρωμένη τραγωδία

Είναι η ζωή
Χρόνος
Αφορμή, αιτία και σκοπός
Τύχη, θεοί και δαίμονες…
-μοίρα;
Κι ο Άνθρωπος
ζώον ποιητικόν
Ήθος, όψη, διάνοια
Μίμηση
Περιπέτεια
Παράσταση, υποκρισία, μύθος
Λυρισμός
Κι αφήγηση...
Ποιοτική μεταβολή,
εξαγνισμός, κάθαρση, λύτρωση·
λύση...
Μια ολοκληρωμένη τραγωδία· κάθε ανθρώπου η ωδή.

Κυριακή, Ιουλίου 12, 2009

Υγρά κόκκινα χείλη

Η ζωή είναι όμορφη.
Μια σκέτη καύλα·
σ’ αγγίζει και σε στέλνει πάντα αδιάβαστο.

Κάτι αεράκια που σε χαϊδεύουν,
κάτι αστεράκια που πέφτουν,
κάτι μυρμηγκάκια που περπατάνε αμέριμνα πάνω σου…
έχοντας χάσει ίσως το δρόμο τους
ή γιατί νομίζουν πως είσαι βουνό, βοσκοτόπι, χαράδρα, λίμνη,
άβυσσος…

Πάρε με, ζωή.
Κι άσε με να τελειώσω μ’ εκείνο το περίεργο, τ’ απόμακρο,
το στραμμένο προς τα έξω και ταυτοχρόνως προς τα μέσα
χαμόγελο στα χείλη·
στα υγρά κόκκινα χείλη…

Τρίτη, Ιουλίου 07, 2009

Μαγεία


Τα σώματα αρνήθηκαν να επιβεβαιώσουν αυτό που διαχεόταν στην ατμόσφαιρα.
Η μαγεία είναι φαντασιακή.
Οι μάγοι παλιά σε υποβάλανε.
Ίσως πάλι και να βιάζανε με κάποια ιδιαίτερη δύναμη τη μήτρα των πιθανοτήτων.
Αλλά αυτό είναι σπάνιο.
Τα πράγματα είναι εκεί και περιμένουν να τα δεις.
Μόνον αν καταφέρεις να τα δεις, αρχίζουν να υπάρχουν.
Μόνον αν καταφέρεις να τα δεις, αρχίζουν και να πεθαίνουν.
Τα πράγματα είναι σκιές.
Η φαντασία κι οι αισθήσεις μας τους δίνουν σχήμα, χρώμα, μορφή.
Δες με! Δες με!
Όλα γύρω μας παρακαλάνε να αποκαλυφθούν…

Πέμπτη, Ιουλίου 02, 2009

Είναι η μοίρα...


Αν την αυγή ξεμείνεις μόνος,
προσκυνητής νομάς
κάποιας Συνάντησης Μεγάλης
που χάθηκε στη νύχτα
Αν όσα έζησες
γίνουνε παρελθόν, ανάμνηση
Αν όσα έμαθες μοιάζουνε πια
ανούσια, ξεπερασμένα
και οι βουνοκορφές μπροστά αδιάφορες
Αν όσα ένοιωσες
γίνουν μαχαίρι
που το κατάπιες σαν φακίρης
την ώρα που έπεσε η σιωπή
Αν η καρδιά σου
σκίστηκε, άνοιξε,
χύθηκε κάπου στο δρόμο
και μόνο τα πόδια σού απομείνανε
να περπατάν ερήμην
Αν όλα νοιώθεις πως τελειώσανε
και όλα υστερούνε
Στάσου και συλλογίσου μια στιγμή,
ποιος θά ‘σουνα
δίχως Αυτά.

Αν έχει κάτι σημασία…